Gisteren zapte ik nietsvermoedend van de ene tennis-tonende tv-zender naar de andere, op zoek naar livebeelden van Jérémy Chardy. Vanwege zijn looks en forehand die me sterk aan mijn eigen sterkste talenten doen denken, ben ik sinds Roland Garros 2008 fan van Jérémy. Enkel zijn oversizede tennisoutfit bracht mijn modebewuste fanstatus aan het wankelen. Ik was dan ook blij als een kind toen Chardy, in een passende polo, terechte zendtijd kreeg op France 2. Zoals vanouds waren twee overenthousiaste Fransozen – waarom moeten ze altijd met twee zijn? – druk bezig de nakende winst van hun landgenoot te bejubelen. Plotseling hoorde ik een onbekende vrouwenstem haar intrede in de Parijse ether maken.
Met haar hese interventies herleidde ze in no time het edele balspel tot pure poëzie. Haar auditieve prikkels openbaarden opnieuw de ongerepte schoonheid van het tennis. Een schoonheid die de voorbije jaren vervaagd was. De traantjes na m’n eerste (onterechte) nederlaag vormden ondertussen slechts een wazige herinnering en m’n nakende carrière als tennisjournalist zorgde voor een wat zakelijkere kijk op het tennisgebeuren. De romantiek was weggeëbd, zoveel was duidelijk.
Tot gisteren dus. Een Française, vrouwelijke telg van een volk dat romantiek ademt, zorgde voor de passionele ommekeer. Françaises kunnen me gehoorgewijs wel vaker prikkelen. Claire Castillon deed me op een koude winterdag in een telefonisch interview helemaal gloeien, terwijl ik eerder op de dag des ommekeers minutenlang geboeid bleef luisteren naar Pauline Delpech op La Deux. Niet voor niks twee vermaarde schrijfsters. Soort zoekt soort, ook in de (auditieve) liefde.
Als kind van de huidige gepersonaliseerde maatschappij waar de sensatie op zich, niet langer satisfactie schenkt, voelde ik echter een sterke dwang om de vrouw achter die gewijde stem te vinden. Ook op France 2 loont geduld en na enkele minuten kreeg de sacrale stem een al even goddelijk gezicht. Het oorvertederende orakel bleek niet Helena van Troje, maar Tatiana van Moskou.
Tatiana van Moskou staat in het tenniswereldje beter bekend als Tatiana Golovin. De 21-jarige Française, geboren in de Russische hoofdstad en residerend in het Spaanstalige Amerikaanse Miami, proeft sinds kort van de tv-wereld. Een hardnekkige rugblessure – ik voel met Tatiana mee - houdt haar al ruim een jaar van de tenniscourts. De pijn heeft haar stem alleen maar zwoeler en intenser gemaakt. Gezegend met die sexy stembanden én voorzien van een schattig snoetje, kon ze intussen terecht als tennisanaliste bij France 2. De aantrekkingskracht van haar derrière mag dan al – volgens insiders uit het toptennismilieu - danig achteruit zijn gegaan in haar voorbije tennisloze jaar, Tatiana laat overtuigend de zintuigen van het tv-kijkend tennispubliek tintelen.
Zelfs in zoverre dat ik, nochtans dagelijks strijdend tegen het Franstalig imperialisme in de Vlaamsche Rand, op het punt stond om France 2 op ‘1’ te programmeren. Het zal je immers maar gebeuren dat je wegens een aftandse afstandbediening Tatiana twee weken moet missen. Een laatste maal zappend doorheen de pre-Tatianaprogrammering botste ik echter op Game, Set & Mats – wat een wonderlijke woordspeling!. Daarin analyseert de Zweedse tennislegende Mats Wilander de voorbije dag op Roland Garros, meestal aan de zijde van een bleke Brit uit het bonte allegaartje journalisten dat Eurosport rijk is.
Dit jaar wordt koele Mats echter opgewarmd door Annabel Croft, een voormalige Engelse tennisspeelster. De gracieuze Croft zag echter snel in dat ze met haar hemelse blauw-grijze ogen beter de camera kon verleiden dan Wimbledon winnen. Ook ik werd als weerloze Eurosport-kijker meteen ingepakt door appetijtelijke Annabel. De visuele manier waarop ik de liefde tot mij laat komen, bracht halsoverkop mijn prille romance met Tatiana op de helling. Mijn rationele benadering van het liefdesspel gebood me dan weer om er eens een nachtje over te slapen. Hoe dan ook, het zappen - ooit door mijn oma als de as van het kwaad bestempeld - had het dictatoriale kantje in tsarin Tatiana aangewakkerd. Mijn metropolistische muze wilde het langer dan een halve dag uitzingen en riep de hulp van haar heilige familie in.
De goden van het gehoor belden even met hun collega’s van het weer. Ze bezorgden me de slechtste nachtrust in jaren. Tatiana strafte m’n visuele kijk op de liefde met goddelijk geweld af, in de vorm van een onheil dat Vlaanderen in eeuwen niet uit de lucht had zien komen. De Russisch-Franse machtsontplooiing herleidden de Duitse bombardementen van 1940 tot een vredevol vuurwerk. De balorige babe stuurde met haar 30 000 banbliksems een duidelijk signaal: ik of de chaos. Geteisterd door een gebrek aan nachtrust wezen m’n donkerpaarse wallen me op de overduidelijke oplossing. Tatiana, wanneer kom je MIJN love game eens analyseren?
