De schitterende manier waarop onze noorderburen hun vlakke land ordenen, uitte zich al op (en naast) de secundaire wegen. Fietspaden netjes naast de perfect geasfalteerde autobaan als aanzet voor een massaal fietsende bevolking. Met een oprechte glimlach danken de cyclisten de joviale automobilisten die bij elk zebrapad de rode loper uitrollen voor een horde tweewielers. Heel wat anders dan het Vlaamse weglandschap waar verkeersagressie de bewegende boel verziekt.
Enkel de opzichtige wegwijzers naar het crematorium doen de hoerastemming even in een begrafenisstemming omslaan op de Brabantse baan. Lekker zakelijk die Nederlanders, ook op weg naar de dood. Niet de afrit naar het crematorium, maar de afslag richting ‘Autotron’ leidde ons tot het tenniscomplex. Bij een – zeldzaam – gebrek aan de nodige contacten, verschafte een kaartje van 40€ ons de toegang. Geen vriendenprijsje dus voor de noodlijdende Vlaming, die langs alle windstreken wordt leeggeplukt. De Fransen in de electriciteitscabine en in het bankfiliaal en nu de Nederlanders naast de tennisbaan. Van je buren moet je het hebben.
(Foto: Flavia Pennetta's bovenbenen brengen de Italiaanse ook op het tennisveld naar de hemel)Blijkbaar waren we niet de enige Vlamingen die zich over de grens waagden. ‘Big’ Dick Norman werd door een hele cohorte West-Vlamingen aangemoedigd op een overvolle buitenbaan. Geen nood echter, op baan 1 stond de Italiaanse Flavia Pennetta tegen de Thaïse titelverdedigster Tanasugarn te tikken. De kans bij uitstek om in een (gras)veldonderzoek na te gaan wat Carlos Moya nu juist in Flavia ziet. Een pittig snoetje, degelijke bovenbenen en verrassende voetbalkwaliteiten, bleek door onze academische (zonne)bril.
Als hoog opgeleide wetenschappers gingen we uiteraard op zoek naar vergelijkend materiaal. Hantuchova-Safina bleek als derde partij op het Centre Court gepland. Het verleden leert ons dat Slovaakse variabelen doorgaans de kwaliteit van dit soort onderzoek ten goede komen. Het poppetje uit Poprad werd dus het volgende onderzoeksobject in ons grensoverschrijdend veldonderzoek. Dankbare Daniela leek ons op het eerste zicht volledig hersteld van haar anorexiaproblemen. De aardbeien met slagroom – Wimbledoniaanse traditie Koreaans gekopieerd door de Nederlanders – hebben hongere Hantuchova goed gedaan.
(Foto: Hantuchovas derrière en een beperkt assortiment gratis petjes zorgden voor een heetgebakerd veldonderzoek)Lustig ronddartelend op het oneffen gras, bracht het vinnige veulen het nummer een van de wereld flink in problemen. Tot Safina’s trainer het schouwtoneel betrad en de Russische als een thuisspelend Brabants trekpaard krachtig begon uit te halen. De wedstrijd kantelde en ons onderzoeksobject kon haar koffers pakken. Een rotsysteem die coach-interventie, als je het mij vraagt. Ons heetgebakerd longitudinaal onderzoek – de rode petjes bleken uitverdeeld (zie foto) - met Slovaakse variabelen kon weer (even) de koelkast in.
Na al die rationele hersenarbeid, kon nu het tennishart emotioneel geprikkeld worden. Wie anders dan publieksspeler Raemon Sluiter kwam hiervoor beter in aanmerking? De rijpe Rotterdammer, net niet uit het crematorium herrezen, speelde voor het eerst voor eigen volk sinds zijn comeback. Hoewel de Israëliër Dudi Sela zich even goed voelt op een grasbaan als in de Gazastrook, bleek hij net een maatje te klein voor de scherp slicende Sluiter. De Nederlander deed alvast mijn tennishart sneller kloppen en kreeg ook het publiek in Rosmalen op zijn handige hand. Beide ontwikkelingen vormden prestaties van jewelste, gezien mijn ijskoude Scandinavische inborst en het gebrek aan beleving dat de tribunes tot dan toe teisterde. Brabantse nuchterheid, angst voor het crematorium of een teveel aan passieve gepensioneerden?
(Foto: Raemon Sluiter brengt het Rosmaalse rusthuis tot leven)Ik gok op het laatste. Hoewel de kidsdagen op menig tennistoernooi voor vreselijk lawaai op woensdagnamiddag zorgen, helde de leeftijdsslinger dit maal overdreven de andere kant op. Het beperkt aantal jongeren blaakte niet echt van jeugdige schoonheid en de vips bleken beter in luidruchtig schransen dan onze visueel geörieenteerde aandacht te trekken. Het klassieke arsenaal gold diggers leek weggplukt uit ‘Vrouw zoekt Boer’ en kon ongetwijfeld eigenhandig met de schop de weg naar het goud graven. Weinig klasse daar in de zuidelijke Nederlandse contreien, dat roepen de poshe hoofdstedelingen uit Amsterdam-Zuid (oh ironie!) al eeuwenlang.
(Foto: Op veldonderzoek in het VIP-vak)Nederlandse Brabanders en Limburgers hebben op het culinaire vlak dan wél weer een streepje voor op die uit de Randstad. Geen gastronomisch gezeik uit de muur, maar tongtintelende terrasdiners. Nooit zo’n lekkere ciabatta met gerookte zalm gegeten. Wie mij kan vertellen welke saus mijn smaakpupillen zo prikkelden, mag deze week eens een broodje gezond met mij gaan verorberen. Broodjeszaak naar keuze.
Over sauzen gesproken, onze noorderburen noemen ons worstenbroodje een ‘broodje saucisson’. Laat de zelfverklaarde polyglotten het tien keer na elkaar uitspreken, en je kotst het oven(gr)hapje net niet naar buiten. Een plotse opstoot van heimwee naar het meertalige Brussel viel ons ten dele. Wij dus de autobaan op. Niet naar het crematorium, maar naar België. Qua mentaliteit niet echt een wereld van verschil.
(geschreven op vrijdag 19 juni, na de kwartfinales op Rosmalen)
