Dag op dag drie jaar geleden, overleed François Sterchele in een tragisch auto-ongeval. Gefascineerd door het menselijk denken&doen, hebben de psychologieglossies ondertussen een belangrijke plaats op mijn nachtkastje verworven. Uit die blaadjes heb ik onder meer onthouden dat momenten waar we emotioneel veel belang aan hechten, tot ver na ons pensioen de herinnering prikkelen. Ook gebeurtenissen waar de media destijds overdadig aandacht aan schonken, zullen nog regelmatig in onze dagdromen opduiken.
Zoals de nacht dat Barack Obama de eerste zwarte Amerikaanse president van de VS werd. Wanneer mijn toekomstig kleinkind me dus binnen pakweg vijftig jaar vraagt waar z’n olijke opa zich dan bevond, zal ik het – ongetwijfeld prachtige – ukkie probleemloos kunnen vertellen dat z’n toen 23-jarige grootvader zich simpelweg in z’n (eigen) bed bevond, moe na een Brussels nachtje uit. Het dateert intussen al van Fredje Deburghgraeve z’n olympische goudrace in 1996, dat ik het slaapnest verliet om een historisch tv-moment mee te maken.
Hoe dan ook, mijmerend over dat vérvervlogen jaar 2008, vertel ik het VDV-ventje ook over het ongeluk van François Sterchele, op woensdagmorgen 8 mei, van het nochtans appetijtelijke annus 2008.
Nog ronkend na een – nu Leuvens – nachtje stappen, werd ik die onheilsochtend walgelijk vroeg gewekt door het SMS-toontje van mijn mobieltje. Ondanks mijn bestralingsangst en het feit dat ik een ononderbroken nachtrust als heilig beschouw, liet ik blijkbaar toch mijn GSM opstaan. Aangezien het trendy kleinood binnen handbereik lag, besloot ik toch maar snel het berichtje te lezen. “Sta op, er is iets ergs gebeurd,” meldde een van mijn vrienden me.
Slaapdronken zapte ik meteen naar Teletekst p.101. Blijkbaar wist ik onbewust al dat het feit zich buiten mijn vriendengroep had afgespeeld. Nog niet voorzien van mijn onmisbare contactlenzen, zag ik vaagweg iets van Sterchele staan. Ik dacht meteen aan een transfer naar het buitenland. Met mijn neus quasi op het scherm, werd ik met diezelfde neus echter op de fatale feiten gedrukt: FRANCOIS STERCHELE VERONGELUKT. Vervuld van ongeloof, haastte ik me naar de laptop om op Sporza de bevestiging te vinden dat Teletekst simpelweg slecht ingelicht was.
“Helaas pindakaas” zou Hans Teeuwen zeggen, 'Stersjel' was inderdaad niet meer. Een abrupt afscheid aan m’n laatste voetbalheld. Sterchele vervolmaakte een lange imposante rij toppers met mijn vader (beenharde verdediger bij Antwerp), Van Basten, Stanic, Jankauskas en andere Nesta’s. Sterchele’s dood beëindigde meteen ook mijn adolescentie. Wie immers niet meer blind & naïef een held volgt, is volwassen geworden. Dat juist hij de brug naar de volwassenheid vormde, is niet toevallig. Genietend van het levensspel én de decadentie, hield hij hardwerkend z’n getalenteerde voeten op de grond. Het is dan ook geen wonder dat Swa – ondanks z’n Italiaanse & Franstalige flair – publiekslieveling werd in het oerVlaamsche & nuchtere Brugge.
Zijn manier van leven beschouw ik als een stralend voorbeeld hoe de veeleisende volwassenheid toch nog een kinderlijk leuke periode kan vormen. Met de eeuwige glimlach op het gelaat, steeds anderen provocerend zonder echter te kwetsen. De vele jonge mensen die Sterchele op die manier inspireert in hun volwassen leven, vormen allen parels van doelpunten in de extra tijd van de gracieuze goalgetter.
Tutto va bene in cielo Sterchélé?
