De ogen van een engel, de klasse van een prinses en
een hart van goud waarbij de kluis van de Nationale Bank verbleekt. Toen
afgelopen zomer mijn Noorse godin Oslo voor Antwerpen inruilde om bij mij in te trekken, dacht ik het groot lot te hebben gewonnen.
Nauwelijks zes maanden later besef ik dat ik de
deur wagenwijd heb opengezet voor een bezettingsmacht naar aloud Germaans voorbeeld. Met vuurwerk in de
slaapkamer als Anschlusscadeau kwam I. op stijlvolle zwarte leren botten binnengemarcheerd. Maar de zweep blijkt vooral elders te regeren. Ziehier
de belangrijkste pijlers van haar Scandinavisch schrikbewind.
Allereerst heerst er thuis een avondklok. De Obersturmführerin ontkent dit echter ten stelligste,
omdat ik nog elke avond zonder uur op stap mag. Dat klopt. Maar vermits ze me
bij terugkomst steeds onderwerpt aan een Gestapoverhoor is de goesting om de
bloemetjes buiten te zetten verwelkt.
Als ik in uiterste nood toch eens een stapje zet,
tellen de uren na middernacht dubbel. De moeilijkheidsgraad van het verhoor varieert
dan van het overlopen van een namenlijst met de maten die mee op vadrouille
waren tot het koppelen van een drankoverzicht aan een ademtest. Bij een gebrek
aan coherente antwoorden ontzegt I. me de toegang tot het bed.
Vertel je vriendin trouwens nooit dat het een
fantastische avond was. Ze reageert of jaloers of achterdochtig. Als ze je
vraagt of je je geamuseerd hebt, antwoord dan: 'Bwah, viel wel mee.’ Anders
dreigt ze het balspel te verbrodden. En dat valt bij mij al vaak genoeg voor.
I. onderbreekt keer op keer het voetbal op tv voor
allerlei idiote vragen. ‘Staat de vuilzak al buiten?’ durft ze op elke dag van
de week te zagen. Bovendien heeft ze een permanent verbod ingesteld op ballen
krabben tijdens de match. Wanneer ik dan naar het toilet vlucht voor het
voltrekken van deze essentiële mannelijke behoefte, valt er altijd een doelpunt.
Uiteraard.
I. heeft immers een vreselijk gevoel voor timing geïmporteerd.
Zo wil ze op een vrijdagavond tijdens de Nachspielzeit van een kwartfinale in
de Duitse Beker de plannen voor het weekend bespreken. Hopelijk timet ze beter
wanneer ze mijn opvolger werpt en we geen onherstelbaar prematuurtje moeten
verwerken.
De plannen voor het weekend bestaan meestal uit
boswandelingen op zondag, omdat je in de 118e minuut van Karlsruhe-Mainz echt
geen tijd hebt om creatiever dan de Spaanse nummer 10 van Mainz te zijn.
Tijdens
die boswandelingen voel ik me als Roodkapje hand in hand met een wolf in
schaapsvacht. Oudere koppels – dat soort dat uiterlijk geniet van
boswandelingen – knikken altijd bewonderend, maar hebben geen idee wat er thuis
gebeurt.
Ook al heb ik nog geen fysiek geweld moeten
ondergaan, de beschreven pesterijen en een eindeloos ultrahoog vraaggeluid drijven
me in mijn isoleercel van 120m² tot waanzin. Het leven in mijn gouden kooi
geurt naar vanille en kaneel, maar smaakt naar giftig slangenvlees.
Vermijd overigens boswandelingen die tot de
feesttent van een veldrit leiden. Blijkbaar wordt niet iedereen blij van Paul
Severs en met kots overspoelde planken die al krakend strijden tegen de
bierkaai.
Nochtans is het daar bloedheet en dat vormt precies
het klimaat waarin mijn Ijskoningin perfect gedijt. Thuis staat de thermostaat
doorlopend op 23°C zodat we op het einde van het jaar 150€ moeten opleggen aan
elektriciteitskosten, zodat ik mijn abonnement op Sporting Telenet moet
opzeggen.
Met dat verdacht Vikingbloed en het bloed van onder
mijn nagels maken we binnenkort ongetwijfeld een dochter die sprekend op haar
moeder lijkt. Mijn Emma der Vernederingen.
