Jouw gezicht redden kan je levenslang achtervolgen. Vraag dat maar aan Kate Winslet. In The Reader weigert Winslet halsstarrig toe te geven dat ze analfabete is. Hierdoor wordt ze schuldig bevonden aan massamoord, op basis van een door haar ‘ondertekend’ bevel. De gevangenisstraf laat zich raden.
Mijn groot ego met bijbehorende imagostrategieën hebben minder verregaande gevolgen. Voorlopig toch. Deze cocky kameleon kan elk moment doorslaan, na een kwarteeuw acteercarrière. Over welke theaterstukjes heb ik het zoal?
Als intellectueel in wording worstel ik me bijvoorbeeld op elk vrij moment doorheen zware literatuur. Allemaal goed en wel, met slim worden is niets mis. Maar doorheen alle Europese steden flaneren met de kaft naar buiten zodat een opmerkzame terrasprinses mijn passie voor Kierkegaard ontdekt, is misschien wat van het existentiële teveel.
Alhoewel. Flaneren is in essentie pronken met direct zichtbare kwaliteiten. Of hoorbare. Ontelbaar zijn ondertussen de minuten waarin ik met stevige toon in het zangerige Zweeds getelefoneerd heb. Exotisch heerschap met gevoel voor ritme, denk je dan. Ware het niet dat er zich quasi nooit iemand anders aan de andere kant van de lijn bevindt. Ik noem het gewoon mijn tweede (Scandinavische) voornaam alle eer aan doen. Ingmar, de Imagobouwer. Na een kwarteeuw heeft hij een mooie gevel opgetrokken.
Op zich dus niets aan de hand, ik blijf trouw aan mijn ware ik. Anders dan wanneer ‘Mr. Cocky’ zijn intrede doet. Arrogantie als handige façade om naïef grut te imponeren. Met als onhandige implicatie een scheefgetrokken imago. Dames, ik ben echt wel een goeie jongen. Erewoord.
Ach, ik ben ook maar een kind van mijn tijd. En misschien wat overijdel, dat klopt. Imago en schone schijn als westerse levenswaarden. Milan Kundera vatte het treffend samen: Stel dat een moderne man mag kiezen tussen een intiem nachtje met Brigitte Bardot (de ongerimpelde versie uiteraard), waarvan niemand ooit iets zal afweten, of een uurtje met haar kan pronken in een drukke winkelstraat...Dan kiest hij hoogstwaarschijnlijk voor het laatste. De flauwe sensatie van publieke afgunst boven de overweldigende puurheid van een échte existentiële ervaring. Vreemde tijden.
Daarom, leef authentiek. Het kost je minder energie. Geen Ingmar de Imagobouwer, maar Bob de Bouwer. Eerlijk en spontaan vertier. Kinderspel.
De vrouw plaatst zich al langer boven al die ijdeltuiterij. “Alleen mannen zijn ijdel. De vrouw wenst slechts het voorwerp van deze ijdelheid te zijn” (Godfried Bomans). God(fried) weet alles, net als Lenny Kravitz. "An image is only an image." Tijd om er naar te handelen, Vanderveeren. Je werd net 26. Laten we die bovenkamers met écht materiaal vullen.
