Dag op dag zes maanden geleden, overleed Rode Duivel François Sterchele in een tragisch auto-ongeval. Gefascineerd door het menselijk denken&doen, hebben de psychologieglossies een belangrijke plaats op m’n nachtkastje verworven. Ik herinner me uit die glossies dat momenten waar we emotioneel veel belang aan hechten, we tot ver na ons pensioen herinneren. Ook gebeurtenissen waaraan de media toen overdadig aandacht schonken, zullen ons nog lang nablijven.
Wanneer m'n toekomstig kleinkind me dus binnen pakweg 50 jaar vraagt waar z’n olijke opa zich bevond toen Obama tot president werd verkozen, zal ik het - ongetwijfeld prachtige - kind dus probleemloos kunnen vertellen dat z'n toen 23-jarige grootvader zich simpelweg in z'n (eigen) bed bevond, moe na een Brussels nachtje uit. Het moet al van Fredje Deburghgraeve z'n olympische gouden medaillerace in 1996 geleden zijn, dat ik 's nachts opstond om een historisch tv-moment mee te maken.
Blijkbaar vond ik het al vrij snel - als vroegrijpe tiener - niet echt de moeite meer om een belangrijke activiteit als de nachtrust te laten, voor een gebeurtenis waar je toch niets aan kan veranderen. Een nuchtere persoonlijkheid vormde de logische analyse van een van m'n psychoglossies.
Hoe dan ook, mijmerend over dat vérvervlogen jaar 2008, vertel ik m'n kleinkind dan ook over het ongeluk van François Sterchele, op woensdagmorgen 8 mei 2008.
Nog slapend na een - nu Leuvens - nachtje stappen, werd ik érg vroeg (9uur ’s morgens) gewekt door het SMS-toontje van m'n mobieltje. Ondanks mijn bestralingsangst en het feit dat ik een ononderbroken nachtrust als heilig beschouw, liet ik die morgen blijkbaar toch m'n GSM opstaan.
Aangezien het trendy kleinood binnen handbereik lag, besloot ik toch maar snel het berichtje te lezen. "Nesta – m’n bijnaam sinds de universiteitsjaren - , sta op, er is iets ergs gebeurd" meldde een van m'n vrienden me.
Onbewust gestuwd door de opgedane kennis dat mensen gewoontedieren zijn - wederom dank psychoglossies -, raadpleegde ik slaapdronken vanuit m'n bed meteen Teletekst p.101 om te weten wat er gebeurd was. Blijkbaar wist ik onbewust al dat het feit zich buiten m'n vriendengroep had afgespeeld. Nog niet voorzien van m'n onmisbare contactlenzen, zag ik vaagweg iets van Sterchele staan. Ik dacht meteen aan een transfer naar het buitenland. Met m'n neus quasi op het scherm, werd ik met diezelfde neus echter op de fatale feiten gedrukt: ‘François Sterchele verongelukt’. Vervuld van ongeloof, haastte ik me naar de PC om op www.sporza.be de bevestiging te vinden dat Teletekst simpelweg slecht ingelicht was.
“Helaas pindakaas” zou Hans Teeuwen zeggen, mijn laatste voetbalidool was inderdaad niet meer. Met het afscheid aan m’n laatste voetbalheld in een lange, imposante rij – met o.a. m’n vader (verdediger bij Antwerp),Van Basten, Stanic, Jankauskas, Nesta, Zlatan,… - kwam er ook een einde aan m’n kinderperiode. Wie immers niet meer blind & naïef een held volgt, is volwassen geworden. Dat juist Sterchele de brug naar de volwassenheid vormde,is geen toeval. Zijn manier van leven beschouw ik als een schitterend voorbeeld hoe de vale volwassenheid toch nog een kinderlijk leuke periode kan vormen. Met de eeuwige glimlach op het gelaat, steeds anderen provocerend zonder echter te kwetsen.
Genietend van het levensspel én de decadentie, hield hij echter hardwerkend z’n getalenteerde voeten op de grond. Het is dan ook geen wonder dat Swa – ondanks z’n Italiaanse & Franstalige flair – publiekslieveling werd in het oerVlaamsche & nuchtere Brugge.
De vele jonge mensen die Sterchele op die manier inspireert in hun volwassen leven, vormen allen parels van doelpunten in de extra tijd van de gracieuze goalgetter.
Vandaag stierf ook ex-Rode Duivel Régis Genaux aan een hartaanval, op 36-jarige leeftijd. In navolging van die andere Rode Duivels Laurent Verbiest, Ludo Coeck en François Sterchele, veel te vroeg. Het zijn op momenten als deze dat je echt niet meer in toeval gelooft.
Laurent, Ludo, François & Régis: You’ll Never Walk Alone…
