Tegenover de diepzinnige deernes die ongetwijfeld in bosjes neervallen bij het lezen van deze waanzinnige weblog, tracht ik als testosterongestuurde - doch geletterde - neanderthaler een oppervlakkig mannelijk tegengewicht te bieden.
Via een vurig pleidooi voor een Algemene Botjes Verplichting voor de Vlaamsche Vrouw, zet ik meteen een eerste stap om deze doelstelling te bereiken. De laatste jaren enkele malen zwaar gedégoûteerd door het veroorzaakte immobilisme van de ABVV-stakingen, beschouwde ik het als een morele plicht om het vervuilde letterwoord ABVV aan een aantrekkelijker concept te linken. En wat is er daarvoor beter dan het prachtige item van de 'Botjes', die reeds sinds de sixtieshit van Nancy Sinatra symbool staan voor een sexy mobilisme.
Laten we eerst echter terugkeren naar de oorsprong van dit innoverende initiatief. Twee jaar geleden, in de prachtige herfst van 2006, kwam ik tijdens mijn Erasmus-verblijf in het Zweedse Lund voor het eerst in continu contact met de 'Botjes', wat we als concept beperken tot de vrouwelijke laars. Een hele horde langbenige Scandinavische studentjes vonden het die heerlijke herfst plots collectief een goed idee om ook buiten de manège de wat sexyloze sneakers te vervangen door - bij voorkeur leren - laarsjes. Het testosteron overwon al snel de ratio waardoor ik mijn dagelijkse wandeling naar de campus, hormonaal gestuurd met enkele kilometers uitbreidde. Wat een dergelijk dagelijks aanzicht nog meer van persoonlijke fysieke effecten teweegbracht, houd ik echter voor mijn toekomstige column in Goedele. Feit is dat Botjesspotting al even noodzakelijk werd als m'n dagelijkse shotjes Absolut Vodka of snuifjes snus (Zweedse pruimtabak).
Als trendwatcher verwachtte ik bovendien directe gevolgen voor de rest van m'n geliefde Europese continent. Reeds toen goed wetende dat de Scandinavische vrouwen qua trendyness enkele maanden (en op andere vlakken lichtjààren) voorop lopen op hun Vlaamsche concurrentes, keek ik reikhalzend uit naar mijn lentelijke terugkeer richting Vlaanderen. Zou het Vlakke Vlaamsche Land massaal bewandeld worden door een bataljon aan Botjes?
De te verwachten overgewaaide Botjestrend moest alleszins - naast de opgedane vodkaverslaving - de belangrijkste pijnstiller worden voor het abrupte afscheid aan het algemeen bekende decadente Erasmusleven.
En inderdaad, nog maar juist de bagage van de band in Zaventem gehaald, kwam ik tot de aangename vaststelling dat de Vrouwelijke Vlaamsche Voetjes uitgebreid kennismaakten met verschillende versies van de prachtige Botjes. Van de Louisalaan in Brussel tot de Antwerpse Meir ging menig man vrijwillig shoppen met vrouwlief. Ook al waren de mannelijke motieven allerminst eerbaar te noemen, toch bleken heel wat relaties sterker dan ooit onder invloed van een uitgebreider aantal gezamenlijke activiteiten. Bovendien daalden zowel in het Zweden van de herfst 2006 als in het Vlaanderen van de lente 2007 botweg het aantal (mannelijke) depressies, ontegensprekelijk dé opkomende ziekte in West-Europa. De reden voor dit alles lijkt me alleszins duidelijk. De Botjes bleken een belangrijke bouwsteen voor een gezondere samenleving. De ene trend als geneesmiddel voor de andere, mooi toch?
Mooie liedjes duren echter niet lang en toen ik in de winter van 2007 op een nieuwe Zweedse trip tot de vaststelling kwam dat de Botjeshype er over haar hoogtepunt heen was, wist ik dat er onheil op komst was. Vlaanderen volgde in de lente van 2008 slaafs deze negatieve trend, wat leidde tot een massale ontbotjessing in het Vlaamse straatbeeld. Het aantal mannelijke depressies ging in West- en Noord-Europa terug massaal de hoogte in, het Vlaamsch kartel splitste en als klap op de vuurpijl stuikte de wereldeconomie in elkaar (met een belangrijke rol voor de gedaalde botjesproductie). Need I say more? Het wordt hóóg tijd voor een ABVV.
Ook al profileer ik me graag als volbloed libertair en huiver ik dus bij de gedachte van een overheid die de mensen - ja die van Leterme - dingen gaat opleggen, in functie van de algemene volksgezondheid moet men uitzonderingen toelaten (hallo rookverbod op café?). Het is dan ook niet meer dan logisch dat de Botjestrend overwaaide vanuit het gezonde Scandinavië, waar men bovendien reeds jarenlang een algemeen rookverbod hanteert. Een wettelijke verplichting rond Botjes in Vlaanderen is dus géén overbodige luxe. De van oudsher wat conservatief geklede Vlaamsche – de oude variant van ‘Vlaams’ gebruik ik immers niet lukraak – Vrouw, dient wat wettelijke druk te voelen om de Botjestrend met enkele decennia (tot wanneer ik niet meer uit m’n rusthuis geraak zou mooi zijn) te verlengen.
Over conservatief geklede Vlaamsche Vrouwen gesproken…Hierboven vermeldde ik reeds de splitsing van het kartel CD&V/N-VA als logisch gevolg van de ontbotjessing. Alles begon bij tante nonneke Inge Vervotte die bij tropische temperaturen in lange zwarte colonsen de tafels opsprong als ‘feestelijk’ begin voor het kartel. Moest ze het die dag aangedurfd hebben er zwarte leren Botjes op te dragen, de grondvesten van het Vlaamsch kartel waren een pak steviger geweest. Geen Maingain of Di Rupo die het kartel uit elkaar had kunnen spelen.
Ten slotte worden mannen via een regelmatige blootstelling aan het geluid van Botjes – indien voorzien van hakjes - beter getraind tegen enorme ontgoochelingen. Hoe vaak heeft een man niet in blijde verwachting zijn hoofd gedraaid bij het aanhoren van dat heerlijke getokkel van een paar Botjes op de straatstenen, waarop hij de vrouwelijke versie van Marc Reynebeau recht (al weet je dat bij dergelijke equivalenten nooit) in de ogen keek. Het plotseling verdwijnen van de zuurverdiende spaarcentjes of een afstraffing van de favoriete voetbalploeg door de aartsrivaal, blijken op die momenten voor het merendeel van de mannelijke bevolking in het niets te verzinken.
Niet de filosofie, maar de Botjes als beste wapen tegen de grootste levensontgoochelingen. Een ABVV als vervangmiddel voor de depressie, de recessie én de filosofie. Nieuwe profilering nodig, mevrouw Gennez?
