Genieten geblazen bij de grootmoeder. Geen zucht van verveling, maar een krachtige levensadem. Weg met Gastein, Spa en Baden Baden. Zondagnamiddag bij oma: herbronnen op grootmoeders wijze. Een welgekomen verpozing na de zesdaagse mentale storm. Windstilte onder de hoede van Els.
Onvoorziene omstandigheden wakkeren tijdens de werkweek onverminderd de maalstroom van het leven aan. De dijken van het gemoed wankelen, maar houden stand tot het weekend wanneer de woelwaters wijken. Een cocktail van visuele en vocale lekkernijen geserveerd in een duur schemerlicht, geldt vanaf vrijdagavond als blits antigif tegen de overstromingsangst. Het feesten kan niet op.
Maar oppervlakkigheden orakelen geen gemoedsrust. De blijde intrede bij omalief doet dat wel. Een ontwapenend Limburgs onthaal verpulvert mijn arrogante façade die het neerdalen van het nachtgordijn als een koele nachtridder vergezelt.
Klokslag twaalf leidt de odeur van ovenvers grootmoeders gebraad een noen van schaarse sereniteit in. Beetje vroeg voor mijn moeilijke maag, ruimschoots op tijd tegen de heersende onrust. Lunch en vieruurtje op vaste tijdstippen, koersaankomst rond de vijven en De Standaard op het terras dat sinds de onafhankelijkheid van Congo lucht en licht schenkt aan de scheppers van mijn schepster…Tradities verstarren? Tradities tintelen.
De verplichte kijk in het familiealbum biedt me een onschatbaar perspectief op de afgelegde weg. Oma’s huiselijke warmte als thermostaat van het leven. Bovendien woekert Internet niet doorheen deze woonkamer, wat de verstikkende lawine aan nietszeggende informatie tot een restant van het buitenweekendse leven herleidt. Trouw aan de essentie. Rust roest niet, maar verzet de zinnen.
Nietsche vermeed de Weltschmerz in de hoge bergen. Vanderveeren vindt verlichting in het lager gelegen Grimbergen. Oma’s aan de top, op de tonen van K3: Kinder, Küche, Kirche. Versmachtend conservatief, eindeloos rustgevend. I feel like a Mad Man.
