Een kijk op de kalender kleurt de directe toekomst hoopvol in. Het is zomer. Ook al doet een blik naar buiten anders vermoeden. Onze almanak op Romeinse leest strooit ons dagelijks zand in de ogen. 21 juni: herfst in de lucht, maar zomer in de harten.
Wie in juli aan de Vlaamse kust verblijft, proeft nu al het zout op de lippen. Waar tot midden vorige eeuw een uitstap naar Oostende nog een voorrecht van de gegoeden vormde, kan nu quasi elke Vlaming een ijsje likken op een van onze kaarsrechte dijken. Een gezegende generatie.
Op het strand van Wenduine metselde ik mijn eerste creaties, die enkel kenners als zandkastelen herkenden. Handenarbeid bleek al op vierjarige leeftijd te hoog gegrepen voor deze knul. In het klamme zand droogweg naar het wijkende water staren als een volleerd filosoof zat me wél als gegoten. Het zeebriesje koelde het oververhitte hersenpannetje af en reikte me de zin van het leven aan. Zout verkopen.
Eén maal richting de schepgrage golven hossen, het Mickey Mouse-emmertje vol met zoutzwanger water en dan… wachten. Het melkwitte ruggetje werd al snel een Vlaams kreeftje. En het water? Bleef water. De vijf frank voor de moeite kegelde ik oostwaarts richting het grootgeld in Knokke. Opzouten mama! Toen al oog voor dramatiek, de kleine VDV.
Tegen een bal trappen lukte beter, maar toen Clearasil haar strijd tegen mijn puistjes met frisse moed aanging, bleek er meer nodig dan de allures van een profvoetballer om het effectief te worden. Met dank aan de weinig sportieve genen aan moeders kant. Na het definitieve einde van Buiten de Zone, een tweede deceptie na een decennium onbekommerd leven.
Waarom definieert een kind trouwens de toekomst altijd in de vorm van een beroep? Het eerste ukje dat later gewoon ‘gelukkig’ wil worden, adopteer ik meteen. Aanleg voor een kostelijke beugel of niet.
Tegenover het ‘willen worden’, stond uiteraard ook het ‘nooit willen worden/doen/dragen’. Klassieke muziek op mijn begrafenis? De full-cd van Culture Beat, ter ere van Mr. Vain. Kaal worden? Neen, dat was ik als achtjarige langgelokte donkere prins van Spaanschen bloed beslist niet van plan. Die naïviteit wijkt eendrachtig met mijn haarlijn. Volwassenheid verjaagt de vloed en verwelkomt het eb.
Om mijn ultieme droom tot leven te wekken, zal ook een andere jeugdige belofte er aan moeten geloven. Het soort New Yorkse bars waarin Blake Lively elk donker hoekje verlicht, vereist immers veelal een jasje met een dasje. Ja, datzelfde adamsappel versmachtend stuk dat ik in volle puberteit openlijk verfoeide. Een modebewuste rebel. Toen al.
In opgelegde klederdracht het fascisme van Amor achterna. Van inspraak is geen sprake in deze waanzin die elk mensenleven doorsnijdt. Lekkerbekkend de lust achterna, begeleid door een lamento aan lieve woordjes. Liefde vormt het doel, alimentatie doorgaans het eindstation. Volgt dit lijden ter heil onzer geboortecijfers! En bouw kastelen, op los zand.
Daar sta ik dan twintig jaar later, in het mondaine Manhatten. Upper East meer bepaald. Opnieuw gooi ik mijn muntstuk naar het rijke oosten. Longing for lullabies. Benieuwd wat het lot deze keer beslist. Als een fitnesscoach het Zweedse hof al mag veroveren, kan Dame Fortuna ook een tennistrainer gerust een handje helpen. Lady Luck, come playing on my side.
Ach, dromen… Doorgaans zoet in de verwachting, vaak zout in de omzetting. Waar zit Donaat Deriemaecker met zijn Droomfabriek? In het zoetzure China, ongetwijfeld.
