Dag vier van Wimbledon. Het kapsel van de kortgetrimde graslokken aan beide basislijnen kleurt stilaan blondbruin. Green is soo Monday. Al denkt de streek rond het net daar kleurblijkelijk anders over. Aan het fijngehaakte touw dat de tenniswereld in twee kampen verdeelt heeft deze generatie niets verloren. Handjes schudden en wegwezen.
Wie nog even op het Londense gras blijft flaneren, is Xavier Malisse. Onder de schuchtere junizon die deze periode haar langste dagen klopt, vermorzelde X-Man een hulpeloze Duitser. Rechtse mokerslagen als trouwe handlanger in deze Midsomer Murder.
Malisse voelt zich wonderwel in zijn sas op het Heilige Gras. De langgelokte kunstenaar verschaft de Engelse elite sierlijke verstrooiing. Hun vlijtig gevoerde mond verslindt aardbeien met geklopte room, maar klapt van verstomming toe bij zoveel geslagen graciositeit.
Twintig jaar na Borg oogt een dubbelhandige backhand opnieuw natuurlijk en bekoorlijk. De Matisse van het Belgische tennis schildert ongehoord ver achter de baseline prachtige punten bijeen en weigert zijn voeten vuil te maken aan het stoffige kalk. Een rebel met klasse. Luxe, calme et volupté.
Malisse, de maarschalk vanuit het anonieme achterveld. Waar alleen lijnrechters met witte boorden zijn lichte tred horen dartelen, dirigeert hij met rake klappen vanuit de losse pols. Een fijnbesnaarde spanning. Fabuleuze hits in de hand, blonde prachtexemplaren aan de arm. Esthetiek in lijf en leden. Slechts de kunst der conversatie beheert Malisse matig. Mompelend baant hij zich een weg doorheen de obligate interviews, na een heldere communicatie op de tennisbaan.
Rond Malisse dwaalt het mysterie van de stille schoonheid. Hij ontsteekt wel eens in een razernij, maar tussen de overzeese aristocratie gedraagt Malisse zich als een serene heer, sporadisch mopperend over de staat van zijn geliefde gras. Kortrijk laat haar gulden sporen na.
Silence is golden, dat weet het geëduceerde Britse publiek beter dan wie ook. Geen luidruchtig gepeupel stormend van op de Parijse barricades, maar smaakvolle handen die schuchter de gewijde stilte doorbreken. Dat rustgevende kader inspireert Malisse tot zijn beste tennis.
In 2002 hield een Argentijnse geweldenaar hem uit de finale. Benieuwd wat het dit jaar wordt. Federer verdient op de slotzondag een elegante schaduw aan de overkant. Nog vijf midzomermoorden te gaan.
