Met de sneeuw die stilaan het land geruisloos verlaat, sijpelen vergeten gewaande zomergeluiden mijn bewustzijn binnen. Ergernis bevecht verlangen bij het luiden van de vuvuzela, de loftrompet der zotheid. Het is echter niet meer dan een geluid in de verte, galmend vanuit de Zuid-Afrikaanse heuvels. De Swedish House Mafia gijzelt opnieuw mijn gehoor. Het oersimplistische 'One' bezorgde de buis van Eustachius (nachtelijke) overuren. In opdracht dus van de ware erfgenamen van mijn Erasmus-ervaringen. SHM, drie letters, drie dj's, één topact. The Sound of this Summer.
Het beeld van de zomer bood dan weer Rock Werchter. Elke adolescent die de Humo-letters als ontbijt op dinsdag verorbert met Ayco Duyster op de achtergrond, weet meteen over wat ik het heb. Over wie is echter een moeilijkere vraag. De bruingekrulde Editors-aanbidder: bekend van gezicht, onbekend van naam.
Ach, wat doet het er ook toe? Een doorsnee voor- en familienaam zou het geheel van een banale kleur voorzien. Nu schonk deze fan(aat) ons een pure extase die van het beeldscherm droop. Een zintuiglijke rijkdom die Canvas haar belastingbetaler wat vaker zou moeten schenken. En dat dankzij een doodgewone Vlaamse jongen. Maar aan de hand van een bovenaardse band, laten we intellectueel eerlijk blijven.
Editors bewerkte met hun gekend gereedschap de ziel van het welwillende slachtoffer. Vanuit de studio met de fijnbesnaarde pen, op de weide met de theatrale vocalen en de stevige pianotoetsen. Hun prooi ging volledig op in het hier en nu, tussen hem en de muziek stond helemaal niets. Geen tentsletje kon de trance doorbreken. Met Papillon de hemel in zwevend, waar No Sound but the Wind heerste. Ongetwijfeld voorafgegaan door urenlange luistersessies op zijn studentenkamertje, met het geluid van de wind langsheen de enkele beglazing suizend. Proefexamens voor de toegang tot zijn Walhalla op Werchter.
Als die intieme interactie innemend in beeld wordt gebracht, verschijnt er een oprechte grijns op het gelaat van een toevallige buurman. Het plots in de picture staan verrast deze cool guy niet: hij veroordeelt de zwever niet, maar plaatst zich met dat ongenadig lachje ver boven de naïeveling. Maatschappelijk toch. De wereld is een schouwtoneel dat wij bespelen. Spontaniteit bezoedelt die bühne, zo leren we in de dagelijkse acteerklassen.
Maar toch. De hele wereld omarmde dat schaarse moment van onversneden oprechtheid. Editors beloonde het vereeuwigen van hun godenstatus met een plaatsje in hun volgende clip. Enigszins jammer. Helden mag je slechts op posters, cd-hoezen, in jouw dromen aanraken. Anders verdwijnt de magie. En de diepe emotionele band.
Zoals op het WK voetbal. Portugal verloor van Spanje, waarna de tristessa op de rood-groene tribunes neerdaalde. Tot het megascherm de ontgoochelden opnam. Vreugdesprongen zo hoog als Tia Hellebaut. Twee seconden roem als pijnstiller. Walgelijk. Emoties zo inwisselbaar als maaltijdcheques. Mijn maag keert er van om. Geef mij maar Editors op Werchter en SHM op Tomorrowland. Echt voer voor de zomerse zintuigen.
