Hij komt! Hij komt! De niet zo lieve, maar steengoede Hans Teeuwen. HT heeft z'n retour aangekondigd en doet ook het Vlaamse land aan. Tot groot jolijt van heel wat volwassen kinderen.
Voor mijn ongelovige generatie herrijst de Messias en laat hij eindelijk zijn licht over onze contreien schijnen. Tijdens onze uniefjaren kenden we de geniale monologen van Teeuwen beter dan onze cursussen. Een doodgewoon woord als boek (welk boek?) vormde de aanleiding voor een minutenlange imitatie. College in een bomvolle aula of niet. In Leuven, Gent en Antwerpen spraken de studenten niet langer Vlaams, maar blaften ze Budels. Hometown Glory, ter ere van onze Messias.
Teeuwen bespotte het heilige geschreven woord, maar wij aanbaden zijn gesproken woord. Zijn Woord was ons Woord. Bijbelse troost uit Brabant. Op moeilijke momenten bood een passage uit zijn repertoire soelaas. Lachbuien verdreven blokdepressies. De verlichting die hasj hem in de 80's bood, leverde Teeuwen zelf ons doorheen onze adolescentie.
De theatershow 'Trui' wentelde ons in een scherpzinnige warmte tijdens lege middelbare schooldagen. 'Industry of Love' injecteerde ons met amoureuze diepgang als serum tegen de giftige bekjes van frivole rechtenprinsesjes die romances in de ijswoestijn predikten.
Alles viel te relativeren met de humor van Hans in het dvd-rek. De Messias leidde ons met de grijns van schoolbank naar kantoor. Vanuit de lachende lenden het licht tegemoet. Teeuwen tegen de tristesse. Heerlijk.
Het (zelf)verklaarde genie mag dan ook nog wel een jazzvirtuoos zijn, de Nederlander beroerde de rebelse zinnen van de jonge Lage Landen vooral met rauwe rock&roll. Heilige huisjes hengstte hij met de grove bijl van hun wankele grondvesten. Elke god herleidde hij tot een raaskallende nietsnut. Koningshuizen werden oorden der debiliteit, wat hem alle kansen op een lintje ontnam. En toch razend populair in het royalistische Nederland. Het fenomeen Hans Teeuwen, Koning van de Lach. Messias van het Middenrif.
Na deze lofzang lijkt het me logisch om de Verlosser live aan het werk te zien. Wie Teeuwen echter de voorste rij al heeft weten afblaffen, begrijpt dat dit geen evidentie is. Uit gezondheidsoverwegingen beperk ik mijn oraal gerommel in de rosbief tot een strikt minimum en dreig ik bij een Gestapo-interview van een dolgedraaide Hans, te stotteren als de terminaal zieke Van Dijk. Ik weiger het Gentse Capitole publiek onthoofd te verlaten. Image is everything, zelfs nadat de Verlosser zich tot mij heeft gericht.
In dit tijdperk waarin terrorisme de getalenteerde tongen in een pervers keurslijf dwingt, komt de comeback van Teeuwen geen dag te vroeg. In het horige Westen schemert nuance als schaamlapje voor de intellectuele eerlijkheid. Dàt dan weer niet voor Hans. Het ongebonden orakel verorberde in zijn honger naar het vrije woord zelfs de Meiden van Halal als hapklare brokjes.
Verlekkerd zijn wij alleszins op zijn komst. Benieuwd of het Nieuwe Testament beter is dan het Oude. 'Spiksplinter' start vanaf maart in de Amsterdamse Carré. Eén zwaluw maakt de lente niet. Teeuwen ongetwijfeld wel. I love you Hans Teeuwen, you're only some days away.
