Sms’en. Sensuele scrabble met de vingertoppen. Duim en wijsvinger masseren de neutraliteit van een prille relatie weg. Toenadering via een grillige golf van onhandige allusies en nerveuze smiley’s. Goed bedoeld, nauwelijks juist begrepen. De postduif Proximus loodst het bericht doorheen een storm van foutieve interpretaties. Enkele regendruppels bezoedelen de boodschap en maken het verschil tussen einde verhaal of startschot voor een sprookje. Testamenten van de liefde. En dat voor 10eurocent per (lekker) stuk.
Halverwege de Himalaya. Nog maar juist het angstzweet van zich afgeschud om haar nummer te bemachtigen, wacht meteen de volgende missie. Het eerste sms’je. Minder krachtig dan de eerste blik, vaak veelzeggender. Of toch het antwoord erop. Als dat er ooit komt. Eeuwig is de wachttijd tussen de aanvraag tot een (nieuwe) ontmoeting en de ontvangst van haar oordeel.
De mogelijkheid tot storing op het netwerk behoedt me van wanhoopsdaden. Met als zielige topper de vraag of mijn sms’je wel goed is aangekomen...
In de ban van de *ping*. Je kan je nergens meer op focussen. Als in de wachtzaal van het hospitaal, blader je bloednerveus enkele gekreukte Story’s door. Na een open hartoperatie vrees je het vuurpeloton. God, maak er een einde aan.
Ach, binnen ziekenhuismuren woedt in alle gebetonneerde grauwheid de strijd tussen leven een dood. Dit is maar een spel. Schaken voor gevorderden. De koningin die haar inname uitstelt door een gracht gevuld met eindeloze uren, minuten en seconden. Het vocht van de verwachting. Waar anderen niets in te zoeken hebben. Berichtjes van buitenstaanders worden grofweg gewist in de belegeringsperiode. Behalve als de rode vlag uithangt.
‘Geen nieuws is goed nieuws’ probeert een leuke vriend. Met een directe rechtse op de wijsneus reageert mijn moegetergd lichaam. Stijf van de sms-stress. Zie je wel dat snel antwoorden kan. Mijn mysterieuze muze heb ik ondertussen gedegradeerd tot een omhooggevallen tease. Misplaatste pretentie van een kind dat waarschijnlijk niet lezen noch schrijven kan. En toch snak ik nog stiekem naar een teken van leven vanuit haar Blackberry. De zwarte doos voor mijn neergehaalde avances.
Schuim stroomt uit mijn bek en overspoelt moeiteloos haar strategisch kloofje. En juist op dat moment beslist hare hoogheid om de brug neer te halen. “Ok, zie je dan. x.” Kort, krachtig, koket. Met dat x’je ontneemt ze me de macht om de terechte vraag te stellen waarom die elf letters zo lang op zich lieten wachten. Een magistraal afstandsschot in de verste hoek van de blessuretijd zorgt voor een late gelijkmaker. Een logische eindstand tussen twee afwachtende partijen.
Het laatste greintje zelfrespect na uren van emotionele ontbering dwingt me tot een tijdelijke sms-stilte. In het land der liefde heeft Wraak een vaste ministerpost. Na een nacht woelen met een vertwijfelde glimlach, bevestig ik bij een – voorlopig - onbevrucht eitje ons afspraakje. You’re on top of the world. Tot het licht uitgaat in de bioscoop. Dan geraak je met jouw linkerarm de zetelleuning plots niet meer over. Tja, popcorn is ook wel knapperig. En daar bijt ik m’n tanden tenminste niet op stuk.
