Spitsen met een killerinstinct. Aangemoedigd vanuit de loges door geldgeile blondines tippelend op hakken die elk hart doorboren kunnen. Jeugdtrainers met foute blikken doorprikken genadeloos dromen van scholieren, nauwelijks de baard in de keel. Beenharde mandekkers. Doelwachters die hun kooi met vuist en gestrekt been verdedigen. Gouden schoenen gedrenkt in bloed na aanslagen op communistische rechtsbacks.
Omringd door tribunes voor bezoekende supporters. Gastvrijheid gezeten in Apartheid. The Axels of Evil doorsnijden de voetbalwereld en vergassen stilaan de romantische geur van braadworst, verbroedering en alcoholisch bier. Het romantische rijk van Koning Voetbal is uit. De oligarchie heerst met figuren als Blatter en Abramovitsj. Zuiderse topclubs - instituten worden ze genoemd - overleven bij de gratie van vrijgevige banken en kopen heel de aardbol leeg. De kleine traditieclubs uit betere tijden vechten in hun doodsstrijd op donderdagavonden om 19u in Kaukasische arena's de naam niet waardig.
Massamoord georchestreerd door overheid, management en voetbalbond. Geholpen door heren in het zwart, heden ten dage vermomd in gifgroene tenues, die met het wetboek in de hand de artistieke vrijheid aan banden leggen. Niet de fluitgrage masochisten, maar de idiote grensrechters dragen de eindverantwoordelijkheid. Moordenaars aan de zijlijn.
Zondag was het weer van dat. De Slag om Vlaanderen tussen Gent en Brugge. Boxing Day beloofde alvast weinig peis en vree. Volle vakken gehuld in kerstmutsen, volle magen na gevulde kalkoenen en angst voor volle schaatsbanen na het laatste fluitsignaal zorgden echter voor verzadiging en apathie in de Arteveldestad. Een gezapig kerstsfeertje.
Tot een counterend Club de netten deed trillen. De jonge troepen van Koster verbaasden vriend en Gentse vijand. En scoorden daarbij een tweede maal. De zwarte parel Kouemaha pivoteerde als een bonkerige ballerina langsheen een Sloveense lantaarnpaal en zorgde via de binnenkant van de paal voor een schaars Brugs lichtpunt in donkere winterse tijden. (Net) niet, werd net wel voor de geplaagde topschutter.
Na maanden van ontbering op gladde Vlaamse velden, snakkend naar Kameroenese warmte en Afrikaanse broeders op de bank, gleed de frustratie van hem af. Niet door een gemene kopstoot, maar een tekenend beeldspel uit de brousse. Een hagelwitte glimlach begeleid door dansende ledematen. Geluk zoals de blanke man dat nauwelijks kent.
Tot een grensrechter het nodig achtte dit spitsenspektakel abrupt te schorsen. Dodelijk voor de spelvreugde. De onbeschrijflijke ontlading nadat de bal was binnen geprikt, werd ontnomen door een regelnicht van een schoonmoeder. Juist na de daad, die net de wereld had veranderd, stormde ze de kamer binnen en beperkte ze het orgasme tot een zuiver cijfermatig feit. Wiskunde verdiende nochtans geen plaats op dit toneelstuk.
Deze achterlijke vlaggenzwaaiers zijn immers niet meer dan figuranten, die denken een hoofdrol te moeten spelen meteen na de apotheose. Postkantoorhouders, die het werkplezier binnen de perken willen houden. Voornamelijk een Belgisch fenomeen. De eerste idioot die Pippo Inzaghi in zijn vreugde-exploten onderbreekt, riskeert een publieke ophanging aan de Dom van Milaan. Kerkelijk recht, ter compensatie van het geleverde onrecht op de Heilige Grasmat van San Siro.
Het donkerrode vuur van de Rossoneri voert me richting Metropool, op de mistige Bosuil van midden jaren '80. Deze kleine kanjer thuis op moeders schoot, vader met het gezegende voorhoofd Philippe Vande Walle en mijn Club verschalkend. Als weinig trefzekere verdediger het delirium nabij. Zwart-witte beelden van een brullende Vanderveeren, met de gebalde vuist de zandpiste op. Zijn extase delend met de beruchte X-side achter het ingenomen Brugse doel.
Vandaag de dag zou een zevende man, aangesteld door de UEFA, hem die glorietocht ontzeggen. Maar RAFC speelt niet langer Europees. En waar ooit het rauwe speeksel van de vuilgebekte Antwerpse harde kern neerdaalde, huist nu een familietribune. De kneuterige adem van brave huisvaders en hun iPod-gekke kroost sluimert in de nek van de tweedeklassedoelman. Geen piste meer die een podium biedt aan de ontlading, maar een gracht van wezenloze reclameborden.
De Great Old vecht tegen verval en faillissement op kleine Tiense akkers en in muffe rechtbanken. Stadions worden alsmaar groter en moderner, het speelveld kleiner. De grens is bereikt, heren lijnrechters.
