"Je kunt niet verliefd worden op iemand die je nog nooit hebt ontmoet." De idioot die dat verkondigde, heeft nooit televisie gekeken. Want je kent haar wel... Het publieksmeisje dat de achtergrond van een talkshow inpalmt en meteen ook jouw hart verovert. Als een stille engel rust ze op de schouders van Michiel Devlieger en andere vlotte hosts. Ze grijpt jouw aandacht, degradeert het gesprek van beroemd volk tot anonieme ruis. De bloeirichting van jouw irissen wijkt resoluut haar kant uit.
Zoals tijdens De Wereld Draait Door deze week. Maandag: Jan Mulder schuift aan tafel. Icoon, ondanks paars bloed. Poëet: met pen en tong. Wanneer Jan orakelt, luister ik geboeid. Heldere woorden vormen een mystieke waarheid. Het geluid nog een streepje omhoog. Als een ukkie hang ik aan opa's lippen. Tot ik haar opmerk. Het beeld is zo plat ja, op jouw zwoele blik na.
Blondbruine lokken die het beste van twee werelden in lange lianen verbinden. Lippen die in stilte zoveel meer zeggen dan het irrelevante geblaat dat Mulders mond produceert. Bohemen buigt voor haar hoge jukbeenderen. Het beeld is van haar doordrongen. Zij in hoge resolutie portretteert een dictaat van bekoring. Een model van perfectie op de kijkbuis. Geslaagde televisie.
Wat later kijkt ze wat verveeld bij al dat geleuter over de Euro-crisis. Ik begrijp je, schat. Laten we die cijfers dumpen en laten we wat woorden delen. Elke gescheurde kalenderdag zonder elkaar vormt ons schuldpapier in het land van Amor. Laten we met ons tweeën Vlaanderen en Nederland herenigen.
Ondertussen weet ik zeker dat het Lot betrokken partij is. Dat een aftands kaske haar bij mij heeft gebracht, daar heeft mijn zin voor symboliek effe geen boodschap aan. She was meant to be noticed. By my eyes only. En nog zo'n tien miljoen andere.
Maar toch, is het toeval dat ze Anton Corbijn flankeert? Corbijn, het brein achter 'The American': de laatste film waarbij ik huiverde van schoonheid. Is het toeval dat een gekke professor over een tennisbal doceert, terwijl enkel m'n studies me van een professionele tenniscarrière hielden? Is het toeval dat ik met euro's betaal, terwijl de euro haast de hele uitzending gijzelt? Nee toch. Dit is onze afspraak met de liefdesgeschiedenis.
Inmiddels verfoei ik de regie. Elke camerawissel dompelt de hemel in stille sluiers. It's hard to keep track of you falling through the sky. Een open en verkennende blik is voor mensen die het Geluk nog niet hebben aanschouwd. Bevriezen, dat camerastandpunt. Als eerbetoon aan mijn Ijskoningin.
Hoe zou ze heten? Vanwaar komt ze? Heeft ze een vriendje? Ik ram hem sowieso in elkaar en steek z'n walgelijk broodje bakpao in z'n vette Hollandse reet. Infotainment, daar staat Matthijs van Nieuwkerks talkshow voor. Maar drie kwartier later ben ik duizend vragen en twijfels rijker. Zonde van de zendtijd, maar niet met haar op het scherm.
Vergeefs speur ik naar haar koninklijke titel in de eindgeneriek. Hoewel ze al een klassieker in mijn droomwereld vormt, is ze nog geen bekende Nederlandse. Een doorsnee figurante voor de heren uit Hilversum, maar de leading lady in mijn universum. Voortaan de enige begunstigde in mijn testament. Al had m'n notaris blijkbaar wel een naam nodig. Alsof de liefde niet volstaat als wettelijke grond.
Deze cynische wereld draait door, maar niet langer zonder haar.
