Christus verrees op Paasmaandag. Het Brugse geloof in het kampioenschap niet. Integendeel. Dood en begraven, de titelaspiraties van Club. Springlevend was echter het treffen tussen FC Brugge en Standard. Zelden zo'n clash der stijlen aanschouwd.
Adrie Koster heeft in 100 wedstrijden zijn herkenbare stempel op het huidige Club gedrukt. Zijn blauwzwarte troepen voetballen naar het beeld van hun veldheer. Verzorgd, geduldig, immer stijlvol. Passes zo strak als Kosters blonde lokken. Via speelse driehoekjes houden ze het ronde ding ongrijpbaar voor de in zweet gedrenkte tegenstander. Klassevoetbal. Kijken, spelen, genieten. Als aristocraten trachten ze hun prooi te verschalken. Weinig theater, schoonheid staat centraal. Hun status dwingt tot imponeren.
Een doelwachter met blinkende zijstreep, een mandekker zo lenig als een olympisch gymnast en een spelmakende parel gepolijst op Venezolaanse vlaktes. Elegantie in elke linie. Slechts de centrumspits zorgt voor een valse noot. Met een overdaad aan baltoetsen wilden deze Adriestocraten 's lands mooiste binnenhalen.
But nice guys finish last, Koster. Of toch niet eerst alleszins. Ijzeren wet in de liefde, in het voetbal. En dat hebben de straatvechters uit Sclessin stevig begrepen. Salonvoetballers horen thuis in Brussel, zwoegers wil men aan de boorden van de Maas. Bolat, Van Damme, Defour. Bad Boys. Gesmeed in het Luikse Hellevuur gaan de Rouches als wildebrassen tekeer tegen Pro League, pers en eigen aanhang. Lak aan liefde, hongerig naar succes.
Opgehitst door een schorre lakei van de Zwitserse maffia en een warmbloedige Portugese wervelwind. Een tactisch weinig onderlegd duo. Strategen van de straatstenen spuwend op de fiere herentred. Provocateurs, dramaturgen, winnaars.
Openingen forceren diep in blessuretijd, matchen doodmaken met nog een half uur op de klok. Standard is sterker dan de tijd.
Lange halen, snelle penetraties en krachtkoketterie in rode arbeidersplunje. Directe counters via rechts en links. Benieuwd wie na tien ronden overeind blijft na zoveel grauw geweld.
De clash tussen de Brugse gentlemen en de Luikse krijgers eindigde op een remise, met mentale winst voor Standard. Al ging D'Onofrio onterecht klagen over de arbitrage, die vooral de hoon van de Brugse kop verdiende.
Nzolo is niet geschikt voor deze topduels. Met de glimlach veroverde hij in z'n debuutjaar de harten van fans en bond. Een misplaatste adoratie, zo blijkt nu. Sinds de beenbreuk van Wasilewski lijkt de Gabonese Belg het Foster Parents-plan van de KBVB. Wekelijks stoppen de bobo's hem kansen toe, die hij straffeloos verprutst. Ter plaatse kijken hoe Nzolo het doet, is moeilijk vanuit de seniele bondszetel.
Rire ne va plus, Jérôme. Benieuwd of Adrie zijn C4 met de glimlach verteert.
