1001 Facebook-vrienden voor Vanderveeren

Yannick Vanderveeren heeft sinds deze ochtend 1.001 Facebook-vrienden. Het nieuws is door Marc Zuckerberg, CEO bij Facebook, bevestigd. Na zijn eerste postzegel uit Belgisch Congo en zijn 500^ste portie IKEA-balletjes, spreekt de 29-jarige Vanderveeren van een nieuwe mijlpaal. Zelfs meer dan dat. Hij beschouwt z'n leven reeds als geslaagd.

'Al voor ik de zuipkaart van mijn twintiger jaren heb ingeruild voor een tienbeurtenkaart op tram 3 die vooral zal halt houden op babyborrels, oudercontacten en in swingerclubs, voel ik dat m'n taak volbracht is.' Uw favoriete blog sprak met Vanderveeren af aan de toog van de Leuvense Lapaz, waar zijn succesverhaal in 2006 startte: 'Een werk van lange alcoholadem.'

Na vandaag kan niets nog de Zuid-Antwerpenaar zorgen baren. Tenzij een openstaande hypotheekschuld van 285 maanden en een haarlijn die even snel dreigt op te schuiven als de grenzen van het IS-kalifaat. 'Maar voor elk probleem heb ik nu ongetwijfeld een echte vriend. Iemand die je probleemloos in het holst van de nacht, wanneer zelfs de maan even naar slaap verlangt, kunt opbellen,' stelt hij poëtisch. Vanderveeren vindt het wel jammer dat hij van negenhonderd van zijn goede vrienden hun gsm-nummer niet heeft.

Over de stelling dat mensen met meer dan duizend vrienden op Facebook narcistisch zouden zijn, is de universitair geschoolde Vanderveeren duidelijk: 'Leugens hoor je overal, maar vooral van sukkels met minder dan duizend vrienden. Zij omringen zich steeds met dezelfde meelopers waardoor hun meningen gevoed zijn door smakeloze eenheidsworst. Ik daarentegen kan 1.001 wilde nachten beleven met interessante toppers uit alle windhoeken.' Hoe hij die wilde nachten met ‘Dakwerken Janssens’ of ‘Frituur op den Hoek’ concreet ziet, wou Mr. Popular niet zeggen.

Met het verwerven van 1.001 Facebook-vrienden verwezenlijkt Vanderveeren hoe dan ook een kinderdroom. Hij beschouwt dit als het ultieme bewijs van populariteit: 'In de lagere school wilde iedereen de nieuwe Luc Nilis worden. Ik wilde echter geen tien, maar duizend ploegmaatjes rond mij. En de neus van Nilis vond ik ook maar niets.'

Zijn toenmalige klasgenootjes reageerden echter afwijzend en plasten dagelijks z’n brooddoos vol. 'Als ik nu een voor een naar hun aantal vrienden kijk... Tja, dan weten we wel wie het het verst geschopt heeft,' lacht Vanderveeren, terwijl hij met z'n wijsvinger twee maal kort op het toogblad tikt.

Social media watchers beweren overigens dat als je alle 1.001 Facebook-vrienden van Vanderveeren zou samenbrengen, het event een vergelijkbare renommee zou hebben met dat van het World Economic Forum in Davos. Netwerken op wereldniveau, zeg maar. Sommigen durven het belang van ‘VDV’s 1.001’ zelfs op het niveau van Schindler’s List te plaatsen. 'Ik ga me niet aan historische vergelijkingen wagen, maar je kan moeilijk naast de draagwijdte van mijn lijst kijken,' aldus Vanderveeren.

Als reactie op de kritiek dat hij meer dan acht Facebook-jaren nodig heeft gehad om de kaap van de duizend te overschrijden, verwijst Vanderveeren naar het defrienden. Een hype die hij naar eigen zeggen in 2010 startte. 'Spijt heb ik echter niet. Mijn eliminatieproces zorgde voor een perfect uitgebalanceerde kwaliteitslijst met het keurmerk van mijn oogopslag.'

Van enige rancune tegenover mensen die hem defriendden, lijkt Vanderveeren geen last te hebben: 'Ik begrijp deze vrouwen wel. Door mij te defrienden, dachten ze hard to get te spelen en zo meer kans te maken bij mij. Nochtans weet ie-de-reen toch dat dit enkel werkt bij Scandinavische blondines met modellenmaten,' fronst hij het voorhoofd. Op de vraag waarom dan ook zeven Zweedse toppers uit Stureplan (exclusieve uitgaansbuurt in Stockholm, red.) hem als Facebook-vriend schrapten, blijft Vanderveeren het antwoord schuldig.

We hebben een gevoelige snaar geraakt. Zijn zwarte schoenen uit slangenleer schuiven over het visgraatparket, waarop hij dan toch even natrapt richting de defrienders: "Buitenwippers raadplegen mijn vriendenlijst standaard ter controle aan de ingang van verschillende jetsetclubs. Als je er niet op staat, kom je er sowieso niet in. Met mij te defrienden hebben enkele zelfverklaarde social queens in hun op Bali gebronzeerd eigen vel geschoten. Wanneer ik hun Bobbi Brown-mascara zie neerdruppelen op het scherm van hun witte iPhone 6 plus waar ze verweesd naar staren, dan denk ik ‘Two can play that game’." Vanderveeren defriend je niet ongestraft, zoveel is duidelijk.

Gelukkig verdringt de geur van zijn dubbele espresso - 'uit Ethiopië, zo doe ik ook wat voor de wereld' - de geladen sfeer aan de tapkraan. De sociale kameleon klaart op. Vanderveeren ziet z’n vriendenlijst de komende jaren alleen maar verder groeien. Nochtans waarschuwen trendwatchers dat hij met z’n verhuis naar Mechelen en z’n huwelijk met een Noorse huismus zich een sociaal graf heeft gegraven.

'Al van jongsbeen af bewandel ik de moeilijkste weg. Dat heeft vooral met m’n zwak oriëntatievermogen te maken, maar het bleek een groeipad voor de toekomst. Tegen 2020 wil ik de kaap van 2.000 Facebook-vrienden bereikt hebben. Met daarin m’n kinderen, als ze me tenminste willen toevoegen,' besluit Vanderveeren met een knipoog.

Het Land van Hoogland

Mijn vrouw is een ochtendmens. Ik ben een nachtraaf. Dat zorgt wel eens voor problemen. Wanneer I. rond 22u in slaap dommelt bij de zoveelste herhaling van SATC draag ik haar barstend van energie naar bed. Dat zou mij de kans kunnen bieden om nog op stap te gaan met een uitstervende diersoort, mijn vrijgezelle maten.

Het boeiendste dat mij echter doorgaans nog rest, is een commerciële whisky als matige smaakmaker bij een eentonige Duitse semi-topper. En dan heb ik het over voetbal op tv.

Die kwaliteitstijd dien ik in een Heilige Stilte te ondergaan. Want vrouwlief - die zojuist nog als een slapende prinses werd ingedekt - ontwaakt bij het minste fluitsignaal. Helaas bij dat van de arbiter.

'Iiiik mooooet morrrrrgen werkeeeen' schalt dan als een ijzingwekkende Vikingkreet door onze heerlijk comfortabele deurloze loft, waarop ik bevend het minnetje op de volumeknop indruk. Stokstijf staar ik naar het klankloze scherm tot het gewoel onder de dekens verstomt en ik zonder vrees voor een bolwassing naar bed kan.

Op zo'n momenten, wanneer de grote duistere nacht zich weer aankondigt, verlang ik naar mijn mama en haar tonnen onbaatzuchtige liefde op simpel verzoek. Vroeger voldeed een pruilmondje voor een innige knuffel, terwijl nu het foutloos vervullen van de huishoudelijke plichten hoogstens tot een vluchtige kus op de wang leidt. 'In Sickness and in Health' blijkt amper twee maanden later 'in Silence and in Dust'.

Als het kabaal van de stofzuiger door mijn sterfruimte dendert en ik de richtlijnen van I. slechts in de verte hoor, dwarrel ik tussen het stof van mijn verleden en beland ik in het Land van Hoogland op een woensdagavond in 1997 omstreeks half elf. Mijn mama roept onder aan de trap dat het licht nu echt wel uit moet. Over de radio hoor ik niets.

Ik verschuil me onder mijn dekbed van Club Brugge met aan m'n linkeroor een Philips Ghetto Blaster, die na mijn plechtige communie mijn teddybeer naar de kelder heeft geduwd.  

Die radio-cassette én cd-speler geeft een pak meer warmte af dan mijn huidige bedpartner, al moet ik toegeven dat ik de radioantenne met heel wat meer tederheid en geduld beroer dan de FM- en AM-knop van I's borsten. Ik mag er aan draaien zoveel als ik wil, op dezelfde golflengte geraken we nauwelijks.

Hoe anders is dat met Peter Hoogland? De kale Messias die onze onzekere puberharten bereikt. TOPradio heeft elke weekdag vanaf 22u de aantrekkingskracht van BBC Radio in sombere oorlogstijden. Leerkrachten, vaders en politici zijn de nazi's van dienst, terwijl Hoogland het Vrije Woord verkondigt.

In tegenstelling tot op de schoolbanken en aan de gezinstafel is geen enkel onderwerp taboe. Elke keer als de trouwe luisteraar Spermatozoïde een seksvraag in de ether gooit, kruip ik nog wat dieper onder de blauw-zwarte dekens en blijkt mijn Latijns vocabularium eindelijk van enig nut. 

's Morgens word ik gewekt door het 8u-journaal op TOPradio, dat de hele nacht door was blijven spelen. Ik dwaal als een zombie naar beneden met wallen zo donkerblauw als een aan de zonnebank verslaafd smurfendorp. Mijn mama weet dat ik het Land weer eens tot 2u 's nachts had uitgeluisterd.

Maar begripvol gaat ze met een luizenkammetje door m'n donkere haarbos, kust me op het voorhoofd en wenst me een mooie dag. 'En niet te veel gapen in de klas' roept ze mij na, terwijl ik een Sultana-koekje met appelsmaak tussen m'n beugel steek en de beige Kipling-rugzak losjes over m'n rechterschouder drapeer.

Tijdens het eerste lesuur glimlachen alle gapers samenzweerderig naar elkaar: Wij zijn Hooglanders. Volwassenen. Al ziet die Kwakhak er wel bijzonder kinderachtig uit.

Zeventien jaar later zie ik in de wazige nevels van de vroege ochtend I. uit een dampende badkamer stormen. Ze brandt van woede omwille van een gebrekkige nachtrust. Veroorzaakt door MIJN luidruchtig gebrek aan respect. Naar een afscheidszoen durf ik al lang niet meer te informeren en het takenpakket dat ze mij aan de dorpel toesnauwt nét voor ze deur dicht smijt, kan ik niet meer heronderhandelen.

Ik zie mijn leven passeren als één langgerekt beeld zonder klank. Dat krijg je met mooie vrouwen. Ook die levensles gaf Hoogland me nochtans mee: 'het Noorderlicht verdringt de nacht. Vikingvrouwen laten hun ware aard zien. En hij, hij, de jonge oppergod, schrijdt de trappen der waanzin af...'

Freedom in Unity

Your favourite blog managed to obtain EXCLUSIVELY the wedding speech of Yannick Sören Ingmar Vanderveeren. Last summer, the Flemish commoner with Scandinavian roots married H.R.H the Princess of Norway, Ingrid Østbye. In order to avoid exorbitant media attention, the ceremony was held on a secret fairytale location in the middle of the Swedish woods, on the banks of a beautiful lake.

Here below you can read EXCLUSIVELY Vanderveeren's Love Declaration of Dependence and see some of the first officially released pictures.

Dear Ingrid,
Min Prinsessa,

Jag vill leva, jag vill dö i Norden. Ik wil leven, ik wil sterven in Scandinavië.

These are the key words of the Swedish national anthem. Words that guided my life... until I met you.

I saw you for the first time on the Anspach Avenue in Brussels. A street that symbolizes conflict to me. There have been a lot of violent political manifestations, I've seen many football fights and the local car traffic is a big chaos. 

But suddenly you crossed the street and it looked like there was a golden spotlight leading you through the dark. Shiny blond hair, angel eyes and a stunning smile. With the Stock Exchange in the background, Lady Luck was playing on my side.

Later that night, Hege told me that you liked me, which fired up our romance. Tack för det, Hege.

Less than two years later, you moved to Antwerp. I still can't believe an unbelievable girl like you left the most wonderful place on earth to come and live with me.

Every day I realise that Ingrid Østbye is probably the kindest person in the world. I haven't met any other one with so much empathy. Ingrid, you are one hundred percent a caring person.

Actually it's quite logical that you have become such a great person, having such a kind and upright family. Familjen Østbye, I'm sorry for all my cynical jokes, but I just can't handle so much love.

Finally I'm really grateful that you show so much confidence in me, Älskling. Today, my chain may have been locked for eternity, but the air I'm breathing tastes like Freedom in Unity.

'Don't fuck it up' is apparently a popular line to inscribe into Norwegian wedding rings... I'm sure we won't, min Prinsessa. För jag vill leva, jag vill dö med Ingrid Østbye på min sida. Ik wil leven, ik wil sterven met Ingrid Østbye aan mijn zijde.

Jag älskar dig
Ik hou van jou

Filipstad, Sweden, 2014.08.09

Samenwonen: Een Scandinavisch Schrikbewind

De ogen van een engel, de klasse van een prinses en een hart van goud waarbij de kluis van de Nationale Bank verbleekt. Toen afgelopen zomer mijn Noorse godin Oslo voor Antwerpen inruilde om bij mij in te trekken, dacht ik het groot lot te hebben gewonnen. 

Nauwelijks zes maanden later besef ik dat ik de deur wagenwijd heb opengezet voor een bezettingsmacht naar aloud Germaans voorbeeld. Met vuurwerk in de slaapkamer als Anschlusscadeau kwam I. op stijlvolle zwarte leren botten binnengemarcheerd. Maar de zweep blijkt vooral elders te regeren. Ziehier de belangrijkste pijlers van haar Scandinavisch schrikbewind.

Allereerst heerst er thuis een avondklok. De Obersturmführerin ontkent dit echter ten stelligste, omdat ik nog elke avond zonder uur op stap mag. Dat klopt. Maar vermits ze me bij terugkomst steeds onderwerpt aan een Gestapoverhoor is de goesting om de bloemetjes buiten te zetten verwelkt. 

De voordeur doe ik enkel nog open en dicht om geld te gaan verdienen. Daarmee voorzie ik I. van blinkende juwelen en strakke cocktailjurken, die me een glimp gunnen van de glorie waarmee het Paard dat doet Plooien ooit kwam aandraven. Parels tegen de migraine in een fatamorganabad.

Als ik in uiterste nood toch eens een stapje zet, tellen de uren na middernacht dubbel. De moeilijkheidsgraad van het verhoor varieert dan van het overlopen van een namenlijst met de maten die mee op vadrouille waren tot het koppelen van een drankoverzicht aan een ademtest. Bij een gebrek aan coherente antwoorden ontzegt I. me de toegang tot het bed.

Vertel je vriendin trouwens nooit dat het een fantastische avond was. Ze reageert of jaloers of achterdochtig. Als ze je vraagt of je je geamuseerd hebt, antwoord dan: 'Bwah, viel wel mee.’ Anders dreigt ze het balspel te verbrodden. En dat valt bij mij al vaak genoeg voor. 

I. onderbreekt keer op keer het voetbal op tv voor allerlei idiote vragen. ‘Staat de vuilzak al buiten?’ durft ze op elke dag van de week te zagen. Bovendien heeft ze een permanent verbod ingesteld op ballen krabben tijdens de match. Wanneer ik dan naar het toilet vlucht voor het voltrekken van deze essentiële mannelijke behoefte, valt er altijd een doelpunt. Uiteraard.

I. heeft immers een vreselijk gevoel voor timing geïmporteerd. Zo wil ze op een vrijdagavond tijdens de Nachspielzeit van een kwartfinale in de Duitse Beker de plannen voor het weekend bespreken. Hopelijk timet ze beter wanneer ze mijn opvolger werpt en we geen onherstelbaar prematuurtje moeten verwerken.

De plannen voor het weekend bestaan meestal uit boswandelingen op zondag, omdat je in de 118e minuut van Karlsruhe-Mainz echt geen tijd hebt om creatiever dan de Spaanse nummer 10 van Mainz te zijn.

Tijdens die boswandelingen voel ik me als Roodkapje hand in hand met een wolf in schaapsvacht. Oudere koppels – dat soort dat uiterlijk geniet van boswandelingen – knikken altijd bewonderend, maar hebben geen idee wat er thuis gebeurt. 

Ook al heb ik nog geen fysiek geweld moeten ondergaan, de beschreven pesterijen en een eindeloos ultrahoog vraaggeluid drijven me in mijn isoleercel van 120m² tot waanzin. Het leven in mijn gouden kooi geurt naar vanille en kaneel, maar smaakt naar giftig slangenvlees.

Vermijd overigens boswandelingen die tot de feesttent van een veldrit leiden. Blijkbaar wordt niet iedereen blij van Paul Severs en met kots overspoelde planken die al krakend strijden tegen de bierkaai.

Nochtans is het daar bloedheet en dat vormt precies het klimaat waarin mijn Ijskoningin perfect gedijt. Thuis staat de thermostaat doorlopend op 23°C zodat we op het einde van het jaar 150€ moeten opleggen aan elektriciteitskosten, zodat ik mijn abonnement op Sporting Telenet moet opzeggen. 

Met dat verdacht Vikingbloed en het bloed van onder mijn nagels maken we binnenkort ongetwijfeld een dochter die sprekend op haar moeder lijkt. Mijn Emma der Vernederingen.

The Riff of Tel Aviv (2): Zjatte, talloere en tattoos

Tel Aviv: hemel op aarde. Dat leek de conclusie van mijn eerste blog over deze bruisende metropool. Velen vroegen me waarom ik er niet naar toe verhuis. Wel, als niet-jood is het blijkbaar niet evident om een volwaardig burgerschap te verwerven in Israël. Omdat ik me graag o zo belangrijk voel, vormt een vlucht naar het Beloofde Land dus geen optie.

Bovendien speelt het pijnlijk gebrek aan blonde prinsesjes een belangrijke rol. Als je in Tel Aviv toch een blondine met modellenallures treft, is de kans groot dat je naar de lange gladgeschoren benen en plastieken boezem van een travestiet staat te gluren. Begrijpelijk dat je na al die leeggeperste citrusvruchten eens een volle vrucht wil proeven, maar een stevige adamsappel laat ik toch aan mij voorbij gaan. Viva la Diva heeft net als A-Ba-ni-Bi alleszins haar stempel op deze diverse samenleving gedrukt.

Divers, maar niet multicultureel. Tel Aviv spiegelt zich graag aan Barcelona, maar de zeedijk in Knokke oogt op een zomerse hoogdag gekleurder. TLV doet qua sfeer nochtans aan Miami denken als je langs het strand flaneert. Met als doel het lijf van een Superjew zweet iedereen zich te pletter op de openbare fitnesstoestellen. Zelfs vroegbejaarden maken onnavolgbare bewegingen op de rekstok. Een mediterrane machocultuur.

De beleving blijft evenwel heerlijk relaxed. De Tel Avivianen geloven in de voedende kracht van granaatappels tegenover het verwoestende geweld van handgranaten. Zjatte (koffie), talloere (religie) en tattoos (jeugd) vormen de symbolen van deze vreedzame cocon. Intellectuelen, gelovigen en hipsters leven er probleemloos met elkaar. No worries mate.

Nochtans zijn de Israëli's ten aanzien van toeristen doorgaans niet zo vriendelijk en open als de laidback Aussies, wat misschien met hun verbazend matig Engels te maken heeft. Maar gelukkig figureert hun heerlijk charmante Hebreeuwse 'r' meestal als ijsbreker. Als een local 'I really adore your presence on Sderot Rotschild' uitspreekt, voel je je plots de koning te rijk.

Opgehitst door de warmte charmeren ze elkaar trouwens onophoudelijk. Op het strand nemen hun trucjes de subtielste vormen aan. Onder het mom van een lesje frisbee grijpt een gebruinde casanova de heupen van een bikinibabe om de curve van de vliegende schotel te dirigeren. Met wat geluk aanschouwt hij enkele maanden later onder z'n afgebladerd Bauhaus-dak een bolle buik die de dampende schotels op tafel zet. De kans is klein dat deze Tel Aviviaan eerst op de orthodoxe kalender gekeken heeft voor hij het vrouwtje besteeg.

Niettemin lopen heel wat jongeren er met een geladen pistool rond. Waar je bij ons enkel in de frituur (en ooit aan een Delhaize) een mitraillette tegenkomt, zeulen alle Israëlische dienstplichtigen duidelijk zichtbaar een wapen mee. Groene jongens en meisjes steken in groep gewapend zebrapaden over: het straatbeeld van een staat in beleg.

Maar deze soldaten lossen al snel ongemerkt op tussen het vele groen dat de lanen van TLV rijk zijn. In de struiken roeren krekels zich reeds in februari, terwijl de palmbomen je van een eeuwig vakantiegevoel verzekeren. Wie of wat de straten van Tel Aviv dan wel terroriseert, kom je in het derde - en laatste - deel te weten. Shalom!

Starchamp Eat Motivator houdt kinderen aan tafel

De Starchamp Eat Motivator is een app waarbij de kids eerst kiezen welke groente, vis of vlees ze willen eten. Eens ze het laatste restje achter de eerste kiesjes hebben, mogen ze zelf een animatiefiguurtje voeden. Slagen ze erin om heel hun bord leeg te eten, krijgen ze een gouden ster als beloning. Vanaf nu alleen maar bolle buikjes en lachende gezichten aan de Vlaamse eettafels.

Leuvenaar Ruben Ooms is het brein achter deze app: “Op familiebezoek zag ik keer op keer hoe mijn neefjes en nichtjes huilend wegtrokken bij een bordje broccoli, uiteraard tot groot ongenoegen van hun mama’s en papa’s. Met deze app wil ik de ouders opnieuw gelukkig maken en hun kinderen opnieuw gezond.”

Ongetwijfeld slaat de achterliggende boodschap – verspil geen voedsel – in deze crisistijden aan. In de testfase bleek de Starchamp Eat Motivator alvast een groot succes: “Er waren zelfs kinderen die ook hun bord naar binnen wilden schrokken, om toch maar een extra gouden ster te winnen. Als jonge wolven wierpen ze zich op bloemkolen en radijzen,” vertelt een begeesterde Ooms.

Of kinderen nu veel te veel zullen eten? “Dat denk ik niet. Spruitjes blijven immers spruitjes”, lacht Ooms. “Maar deze app leert onze toekomst door de zure appel heen bijten. Deze kinderen kweken karakter en staan model voor een nieuwe, sterke jeugd zonder al te veel rotverwende streken. De Starchamp Eat Motivator vormt dan ook een uitstekend middel tegen het opkomende Syndroom van Knokke-Zoute.”

Ook de Vlaamse Regering blijkt ondertussen erg geïnteresseerd in de app vanwege de duidelijke voordelen voor de volksgezondheid. “Elk kind heeft het recht op gezonde voeding. De Starchamp Eat Motivator kan daarin een doorslaggevende rol spelen,” luidt het bij een regeringsofficial. 

Na een week is de Starchamp Eat Motivator al de meest gedownloade game app voor iPhones in België. Ooms hoopt nu ook op een internationale doorbraak: “Sinds de aanslag op de WTC-torens durfden Amerikaanse ouders niet langer het ‘vliegtuigtrucje’ bovenhalen om hun kroost groentjes naar binnen te duwen. Met deze app hoop ik heel wat wanhopige mommies & daddies nieuwe geluksmomenten aan te bieden.”

Naar verluidt gebruiken ook wanhopige huisvrouwen de app om hun zwaarlijvige venten te doen overschakelen op salade & sushi. Een bord zonder saté levert dan een Gouden Stier op, waardoor manlief zich even Carlos Bacca of Jelle Vossen waant. De Starchamp Eat Motivator valt echt niet meer weg te denken uit de Vlaamse keuken.

Geïnteresseerd? Download jouw exemplaar in de Apple Store.

VDV's Scheerschema

Mannen maken het de vrouwtjes moeilijk. Boemannen, dat zijn we. Onze onrealistische schoonheidsidealen leiden tot eeuwige onzekerheid, waarvoor onze excuses. Maar onze morele verplichting tot gladgeschoren beentjes? Daar wijk ik geen milimeter van af. Schuurpapier hoort op een bouwwerf, niet als rondzwervend afval op de hemeltrappen. 

Vrouwen hebben trouwens weinig reden tot klagen. Is er lichaamshaar met het vergrootglas zichtbaar? Dan moet het verdwijnen. Duidelijkheid troef. Al laat ik de scheerpolitiek van de schaamstreek in het midden. Daar mag zij gerust jouw initialen Hollywood-gewijs op haar venusheuvel snoeien. Jouw lettertapijtje zien blinken terwijl je aan jouw nageslacht werkt, betekenisvoller kan seks niet worden.

Zoveel moeilijker is het scheren voor de man. Vrouwen houden doorgaans van ruige, nonchalante binken. Dus wat proberen wij te zijn? Juist ja. Met een stoppelbaard en ons hemd uit een afgewassen jeans wanen we ons al snel een verbeterde versie van Javier Bardem.

Dus wat doet deze hormonaal gestuurde gek? Een trimmer kopen. Elke dag een mooie 4mm-baard, dacht ik. Met kaken en adamsappels hield het testmodel van Braun evenwel geen rekening. Betaald voor een gelijkmatige snit, oneffen plekken als resultaat. Slechts de laagste stand zorgt voor een egaal effect. Maar dan zit je met puberale donsjes van enkele uurtjes oud.

Gelukkig heb ik een oplossing bedacht voor dit mannelijke vraagstuk: VDV's Scheerschema.

1) Achterhaal hoe de vader van jouw droomvrouw eruit ziet. Hoe sterk ze het ook ontkennen, girls like their daddies. Draagt paps een volle baard, gooi dat scheerapparaat meteen de vuilbak in. Is vaderlief zo glad als een paling, haal het mes dan maar boven. Elke dag met nat, anders blijf je droog staan.

2) Blijft haar vader (voorlopig) onbekend terrein, kies dan veiligheidshalve voor de stevige stoppelbaard. Met "Auw, dat prikt", bedoelt ze in feite dat die killer cheeks wel eens het bloedverkeer in haar erogene zones mogen ontregelen.

3) Plaats belangrijke dates 4 à 5 dagen na de trimbeurt. Met ruige kaken in een donkere cinemazaal denkt ze dat ze na een uur film Matthias Schoenaerts mag bekken. Als je maar genoeg wodka in haar colabeker dropt.

4) Scheer je altijd 's avonds. Scheer het snorvlak opnieuw 's morgens, drie dagen na elkaar. Op die manier haalt de haargroei van de kaakregio de bebossing op de bovenlip in. Essentieel in dit hele verhaal, tenzij jouw toekomstige schoonvader een rijkswachter is.

5) Scheer je bij voorkeur zondagavond. Afterworken begint pas echt op donderdag, het weekend op vrijdag. Ga bij jouw dementerende oma langs in het begin van de week. Met jouw jonge snoetje ben je elke keer opnieuw 18 en krijg je levenslang zakgeld. Werk bovendien van thuis uit tot woensdag.

6) Begrafenis op zaterdagmorgen? Scheer je vrijdagnacht nog! Succes verzekerd bij de bonte collectie heetgebakerde MILF's. Zij hervinden hun verloren gewaande jeugd op jouw blinkend gladde wangen. Een snelle wip in hun Mercedes A-klasse vergeet je minder vlug dan het burgemeestersverhaal van nonkel Alain aan de koffietafel.

7) Heb je een rosse baard? Spreek pas af na het invallen van de duisternis. Het vooruitzicht van rosse kinderen schrikt de toekomstige moeder van jouw kroost af. Rosse jongetjes worden gepest, rosse dochters vormen het mikpunt van afgunst.

8) Leef met een rosse baard zoveel mogelijk in zwart-wit. Bewerk foto's, untag en delete. Koop een professionele versie van Photoshop. Verdrijf het rode gevaar online.

9) Beheer jouw foto's op Facebook in functie van jouw baardstatus. Maak twee groepen in jouw damesbestand: 'Geil indien glad' & 'seks indien stoppels'. Defriend vrouwen met een snor.

10) Heb je dit scheerschema niet kunnen volgen? Cancel jouw date, blijf binnen en verzegel ramen en deuren. Of koop een bivakmuts. Belachelijk? Vrouwen wikkelen zich als een mummie in hun dekentje als ze hun benen niet geschoren hebben. En terecht.

Conclusie: Al wie willen ter kaap'ren varen, moeten mannen met stoppelbaarden zijn. Wentel je op tijd in het scheersop of je komt van een kale reis terug. Zeg dat deze donkere Viking het gezegd heeft.