Het Land van Hoogland

Mijn vrouw is een ochtendmens. Ik ben een nachtraaf. Dat zorgt wel eens voor problemen. Wanneer I. rond 22u in slaap dommelt bij de zoveelste herhaling van SATC draag ik haar barstend van energie naar bed. Dat zou mij de kans kunnen bieden om nog op stap te gaan met een uitstervende diersoort, mijn vrijgezelle maten.

Het boeiendste dat mij echter doorgaans nog rest, is een commerciële whisky als matige smaakmaker bij een eentonige Duitse semi-topper. En dan heb ik het over voetbal op tv.

Die kwaliteitstijd dien ik in een Heilige Stilte te ondergaan. Want vrouwlief - die zojuist nog als een slapende prinses werd ingedekt - ontwaakt bij het minste fluitsignaal. Helaas bij dat van de arbiter.

'Iiiik mooooet morrrrrgen werkeeeen' schalt dan als een ijzingwekkende Vikingkreet door onze heerlijk comfortabele deurloze loft, waarop ik bevend het minnetje op de volumeknop indruk. Stokstijf staar ik naar het klankloze scherm tot het gewoel onder de dekens verstomt en ik zonder vrees voor een bolwassing naar bed kan.

Op zo'n momenten, wanneer de grote duistere nacht zich weer aankondigt, verlang ik naar mijn mama en haar tonnen onbaatzuchtige liefde op simpel verzoek. Vroeger voldeed een pruilmondje voor een innige knuffel, terwijl nu het foutloos vervullen van de huishoudelijke plichten hoogstens tot een vluchtige kus op de wang leidt. 'In Sickness and in Health' blijkt amper twee maanden later 'in Silence and in Dust'.

Als het kabaal van de stofzuiger door mijn sterfruimte dendert en ik de richtlijnen van I. slechts in de verte hoor, dwarrel ik tussen het stof van mijn verleden en beland ik in het Land van Hoogland op een woensdagavond in 1997 omstreeks half elf. Mijn mama roept onder aan de trap dat het licht nu echt wel uit moet. Over de radio hoor ik niets.

Ik verschuil me onder mijn dekbed van Club Brugge met aan m'n linkeroor een Philips Ghetto Blaster, die na mijn plechtige communie mijn teddybeer naar de kelder heeft geduwd.  

Die radio-cassette én cd-speler geeft een pak meer warmte af dan mijn huidige bedpartner, al moet ik toegeven dat ik de radioantenne met heel wat meer tederheid en geduld beroer dan de FM- en AM-knop van I's borsten. Ik mag er aan draaien zoveel als ik wil, op dezelfde golflengte geraken we nauwelijks.

Hoe anders is dat met Peter Hoogland? De kale Messias die onze onzekere puberharten bereikt. TOPradio heeft elke weekdag vanaf 22u de aantrekkingskracht van BBC Radio in sombere oorlogstijden. Leerkrachten, vaders en politici zijn de nazi's van dienst, terwijl Hoogland het Vrije Woord verkondigt.

In tegenstelling tot op de schoolbanken en aan de gezinstafel is geen enkel onderwerp taboe. Elke keer als de trouwe luisteraar Spermatozoïde een seksvraag in de ether gooit, kruip ik nog wat dieper onder de blauw-zwarte dekens en blijkt mijn Latijns vocabularium eindelijk van enig nut. 

's Morgens word ik gewekt door het 8u-journaal op TOPradio, dat de hele nacht door was blijven spelen. Ik dwaal als een zombie naar beneden met wallen zo donkerblauw als een aan de zonnebank verslaafd smurfendorp. Mijn mama weet dat ik het Land weer eens tot 2u 's nachts had uitgeluisterd.

Maar begripvol gaat ze met een luizenkammetje door m'n donkere haarbos, kust me op het voorhoofd en wenst me een mooie dag. 'En niet te veel gapen in de klas' roept ze mij na, terwijl ik een Sultana-koekje met appelsmaak tussen m'n beugel steek en de beige Kipling-rugzak losjes over m'n rechterschouder drapeer.

Tijdens het eerste lesuur glimlachen alle gapers samenzweerderig naar elkaar: Wij zijn Hooglanders. Volwassenen. Al ziet die Kwakhak er wel bijzonder kinderachtig uit.

Zeventien jaar later zie ik in de wazige nevels van de vroege ochtend I. uit een dampende badkamer stormen. Ze brandt van woede omwille van een gebrekkige nachtrust. Veroorzaakt door MIJN luidruchtig gebrek aan respect. Naar een afscheidszoen durf ik al lang niet meer te informeren en het takenpakket dat ze mij aan de dorpel toesnauwt nét voor ze deur dicht smijt, kan ik niet meer heronderhandelen.

Ik zie mijn leven passeren als één langgerekt beeld zonder klank. Dat krijg je met mooie vrouwen. Ook die levensles gaf Hoogland me nochtans mee: 'het Noorderlicht verdringt de nacht. Vikingvrouwen laten hun ware aard zien. En hij, hij, de jonge oppergod, schrijdt de trappen der waanzin af...'