Adriestocraten

Christus verrees op Paasmaandag. Het Brugse geloof in het kampioenschap niet. Integendeel. Dood en begraven, de titelaspiraties van Club. Springlevend was echter het treffen tussen FC Brugge en Standard. Zelden zo'n clash der stijlen aanschouwd.

Adrie Koster heeft in 100 wedstrijden zijn herkenbare stempel op het huidige Club gedrukt. Zijn blauwzwarte troepen voetballen naar het beeld van hun veldheer. Verzorgd, geduldig, immer stijlvol. Passes zo strak als Kosters blonde lokken. Via speelse driehoekjes houden ze het ronde ding ongrijpbaar voor de in zweet gedrenkte tegenstander. Klassevoetbal. Kijken, spelen, genieten. Als aristocraten trachten ze hun prooi te verschalken. Weinig theater, schoonheid staat centraal. Hun status dwingt tot imponeren.
Een doelwachter met blinkende zijstreep, een mandekker zo lenig als een olympisch gymnast en een spelmakende parel gepolijst op Venezolaanse vlaktes. Elegantie in elke linie. Slechts de centrumspits zorgt voor een valse noot. Met een overdaad aan baltoetsen wilden deze Adriestocraten 's lands mooiste binnenhalen.

But nice guys finish last, Koster. Of toch niet eerst alleszins. Ijzeren wet in de liefde, in het voetbal. En dat hebben de straatvechters uit Sclessin stevig begrepen. Salonvoetballers horen thuis in Brussel, zwoegers wil men aan de boorden van de Maas. Bolat, Van Damme, Defour. Bad Boys. Gesmeed in het Luikse Hellevuur gaan de Rouches als wildebrassen tekeer tegen Pro League, pers en eigen aanhang. Lak aan liefde, hongerig naar succes.
Opgehitst door een schorre lakei van de Zwitserse maffia en een warmbloedige Portugese wervelwind. Een tactisch weinig onderlegd duo. Strategen van de straatstenen spuwend op de fiere herentred. Provocateurs, dramaturgen, winnaars.
Openingen forceren diep in blessuretijd, matchen doodmaken met nog een half uur op de klok. Standard is sterker dan de tijd.
Lange halen, snelle penetraties en krachtkoketterie in rode arbeidersplunje. Directe counters via rechts en links. Benieuwd wie na tien ronden overeind blijft na zoveel grauw geweld.

De clash tussen de Brugse gentlemen en de Luikse krijgers eindigde op een remise, met mentale winst voor Standard. Al ging D'Onofrio onterecht klagen over de arbitrage, die vooral de hoon van de Brugse kop verdiende.
Nzolo is niet geschikt voor deze topduels. Met de glimlach veroverde hij in z'n debuutjaar de harten van fans en bond. Een misplaatste adoratie, zo blijkt nu. Sinds de beenbreuk van Wasilewski lijkt de Gabonese Belg het Foster Parents-plan van de KBVB. Wekelijks stoppen de bobo's hem kansen toe, die hij straffeloos verprutst. Ter plaatse kijken hoe Nzolo het doet, is moeilijk vanuit de seniele bondszetel.
Rire ne va plus, Jérôme. Benieuwd of Adrie zijn C4 met de glimlach verteert.

Smiling Soldiers of Love

Scandinavië suddert na woelige Vikingtijden al even in een oceaan van vrede. Niet toevallig lijkt me. Een arsenaal aan goudgeel gelokte droomprinsesjes, allen gezegend met een lumineuze lach, ontdooit elke generatie opnieuw de Noordse ijsvlaktes en de harten van de koele krijgers die deze koude trotseren. In Noorwegen toont de oogverblindende mondomtrek zich van haar spontaanste kant. Althans, dat blijkt uit persoonlijk vergelijkend onderzoek in Stockholm, Kopenhagen en Oslo.

Zweedse en Deense deernes zijn overdag minder gul in hun lachgedrag. Behalve de horeca-hostesses dan toch. Het leeuwendeel van de Scandinavische serveuses herschept de kilste koffiebar tot een broeierig heet liefdesnest, waar verlangen en lust al even weelderig vloeien als de Caffè Lattes. Maar de andere stilista’s uit Stockholm houden in naam van het mysterie de mondhoeken onbeweeglijk, terwijl de kuren van de Kopenhaagse kippetjes hun faciale geluksuitingen tot een grillig landschap herleiden.

Niets van deze koudefronten op de Noorse gelaten. Jovialiteit en altruïsme staan er in een eeuwige glimlach gegraveerd. Zelfs noorvrouwen die de schoonheidslegende minder mooi eer aan doen, stralen de pracht van onschuld uit. Gewenste diensten die trager dan voorzien op het dienblad verschijnen, bieden geen bron van ergernis. Hun glimlach masseert elk ongemak ontegensprekelijk weg. De lastigste Amerikaanse toerist dreigt niet langer met een rechtszaak, maar opent de debatten van de slag om het hart van een lieftallige Linnea.

Het Nobel Peace Center ligt nergens beter dan in Aker Brygge, Oslo’s (ontmoetings)haven. Zend vanuit dit nieuwe Christiana Obama en een horde goedlachse Noorse diplomates op vredesmissie naar het Midden-Oosten. Een eclatante entourage. Eventueel gepeperd met een escorte voor fysiek vertier, die niet via de lach maar met sensueel gekreun bruggen bouwt. Volkerenhaat betaalt gegarandeerd het gelag.

Smiling Soldiers of Love. Vuur Liefde af. En stop het geweld in het Heilige Land. Oslo lacht, Oslo straalt, Oslo ontwapent.

Trainingsbroekterreur

Ik maak me zorgen. Als commissaris bij de Brusselse modepolitie constateer ik een zorgwekkende trend op de hoofdstedelijke lanen. De trainingsbroek teistert het straatbeeld. Breed, dof en bengelend verziekt ze niet langer armzalige buitenwijken, maar knaagt ze nu ook aan de grandeur van Louise en andere flaneerwijken. Enkele bedenkingen bij dit modedrama.

Eerst en vooral verdienen diegenen die deze vestimentaire verloedering uitdragen, geen levenslang brandmerk. Deze trainingsbroekterroristen verkrachten de mode immers zonder voorbedachte fashionrade. Hun keuze voor de training sluit naadloos aan bij hun levenswijze. In hun doorgaans uitzichtloze situatie, liggen zij tussen 9 en 17u vooral in bed. Of voor tv, indien het leefloon een digibox toelaat. Wie zich in Prozac en tussen de lakens wentelt, doet dat het makkelijkst in een losse trainingsbroek. Handig. Van een modestatement is geen sprake.

Niettemin schuilt er een duidelijke strategie achter hun broekpolitiek. In hun financieel precaire situatie is elke staatssubsidie welkom. Dus kweken zij kinderen en hengelen ze naar kindergeldsommen die hun sigarettenrekening evenaren. Maar wie als man vruchtbaar wil zijn, houdt best de ballen fris. Lebensraum tussen de lenden dus. U raadde het al: de trainingsbroek vormt hét hebbeding in de fertility fashion. Deze paria's van de burgermaatschappij draaien niet mee op de mallemolen van de massamode, maar dragen kledij met het oog op de toekomst. Visionairen in vodden, met een luchtige blik ten aanzien van de schaamstreek.

Onderzoek wijst uit dat jongeren in trainingsbroek vatbaarder zijn voor kleine criminaliteit. Wolven in een marginale vacht sluipend op Taiwanese sneakers. Wie bij het uitoefenen van deze naschoolse activiteiten niet wil gevat worden door de arm der wet, hijst zich in een blitse jogging. Weglopen doe je in makkelijk zittend materiaal, logisch toch? Moest de Usain Bolt der boefjes zich toch laten pakken, slaapt een nachtje in de cel zoveel aangenamer met drie Adidas-strepen langsheen benen en armen.

Ondanks dit pagaddergedrag toon ik ook bewondering voor deze grijpgrage jonkies. Vooral in de winter. Geworteld in warmere oorden doorstaan ze elke Europese winterprik in dun polyester. Fris aan de vis hengelen ze ongegeneerd naar doodsbange loslopende bitches. Onderkoelde warmbloedige casanova's. Al schenkt de metro - hun natuurlijke habitat - hen toch enige beschutting. Niettemin: respect.

Minder respect voor de minder actieven onder hen. Wie weinig verdient, eet ongezond. En wordt dus dik. Trainingsbroeken schenken dikkerdjes de flexibiliteit waar ze nochtans geen recht op hebben. Het ironische aan deze corpulente club is dat zij sportkledij dragen, terwijl het merendeel enkel zweet als er een deurwaarder aanbelt. Blijkbaar dragen ze hun zwaar lot met enige lichtzinnigheid. Een karakter al even veelzijdig en diepgaand als hun luie reet. Gezellig.

Conclusie? Don't judge these people by their trousers. Achter hun marginale façade schuilt een duidelijk perspectief. Met stalen ballen en een vleugje ironie. Strategen op witte kousenvoeten.

De weg ná het Avondland

Last gehad dit weekend, man toch. Niet van opdringerige fans of bezorgde moeders, neen. Een sociaal dier als ik botst ’s nachts ook op andere ongemakken. Stilstaand verkeer op de uitgaansvloer, bijvoorbeeld. Dit vormt het relaas van een drukbezocht glibberig pad. Bezaaid met kokette kippetjes, geile bokken en kotsplekken. De weg ná het Avondland.

20u12: Aankomst op restaurant. "Vanderveeren, acht personen." Locatie: een doorsnee eettent. Volume is belangrijker dan kwaliteit. Boerenkost als degelijke fond. Ideale basis tegen een wankele tred. En herkennen wat je uit jouw bezopen bek spijft, is zoveel leuker. De spiegel der braaksel symboliseert het alcoholische brokkenparcours.

22u07: Eerste pint in een bruine kroeg. Die koffie-amaretto brengt het beest bijlange niet naar buiten. Bier graag, en goedkoop. Straks zwaaien we al genoeg met geld ter bevordering van lever, lust en liefde.

23u32: Intrede op de uitgaansscene. Zo vroeg VDV? Wel, niets heerlijker dan stuk voor stuk de hele lading nog vers en blinkend te beoordelen. Na honderd stuks heb ik m’n marktanalyse klaar. Daarbij geruggesteund door stoere jongens met de elleboog op de toog en omringd door twee andere torens die het speelveld overschouwen. Ikzelf sta strategisch halverwege bar en dansvloer. Op grijpafstand van bier en billen, met de kennersblik in stoere modus. Een volleerd ornitholoog. Wave those asses, birds.

00u45: De bar loopt stilaan vol. Ons fijn eilandje met topzicht en ruimte om armen en benen te strekken, verdrinkt. Vluchtige passanten delen per ongeluk (?) de eerste elleboogjes uit. Niks aan de hand: sexy David Guetta-beats, zwoel sfeertje, scoren meer dan waarschijnlijk.

01u32: Enkele idioten, die met hun beginnende bierpensen en vrouwonvriendelijke blikken de corridor tussen biertap en markt afsnijden, beperken mijn zicht. De eerste irritatiedruppels begeleiden de openingsdans van mijn tot dan strak gemodelleerde krulletjes. Van bewegingsvrijheid is niet langer sprake. Gevangen in de doorgang. Wie hoogdringend vocht moet verliezen, stuur ik als verkenner uit op zoek naar een andere kijkparking. Lebensraum, bitte.

02u02: Een vol huis. Twister voor gevorderden. Met m’n Italiaanse leren schoenen als eerste slachtoffers. Moest ik plaats hebben, zou ik de daders ermee een stamp in hun reet verkopen. Mijn moordende blik voltrekt echter het doodsvonnis van deze tenentrappers, wat me gemoedsrust schenkt. Maak ik mezelf wijs. De blik dwaalt vanaf dan constant naar beneden.

02u28: Of toch weer even naar boven. Hoge hakken, lange blonde lokken, de stuurse blik op oneindig. De lokale koningin passeert. Althans, dat denkt ze. Mijn rechterarm op haar linkerheup, een korte presentatie van mijn academische loopbaan en mijn visitekaartje als toetje. Haar paradetocht eindigt in Vanderveeren-Centraal. Tot ze haar ticketje voor mijn stoomtrein als een cocky conductrice verscheurt. Little pieces of my heart. Of toch van mijn hormonen. "Ik kan me overal uitlullen, maar nergens inlullen," noteer ik in m'n Moleskine.

02u44: Nog niet gescoord, meer koperen rommel dan briefjes en smerige schoenen. Naar de zweetplekken onder m’n armen weiger ik te kijken en wie wil for fuck's sake die klotedj van de bühne knikkeren. Bier verzacht niet langer de pijn. Goldstrike heet de nieuwe vriend, Wodka-Redbull de nieuwe gangmaker. Succes heeft vele vaders.

Onbepaalde tijdspanne: Het zwarte gat. Al herinner ik me wel het nieuwe vloerkleed. Dat verdacht veel weg heeft van mijn visitekaartjes. Verscheurd en vertrapt.

04u45: Eindelijk ruimte voor deze wankele strijder. Bovendien (b)lijkt Bacchus een blik lekkere grieten te hebben opengetrokken. Verzuchting, verluchting, verlichting. Tot een bezwete Antwerpenaar ‘Woar ies da fiesje’ in mijn linkeroor schreeuwt. Hier niet meer, alleszins.

05u02: Vestiaire. Opstoppingen en ander fileleed. Darwin heerst tussen de gestrekte armen en nummers tussen de vingertoppen. De loterij der mantellozen. Tot dit schokbeleid een eerste slachtoffer maakt. Een lijkbleke jongen uit de achterhoede kotst de nek van een hipster vol en schenkt haar headset een natuurlijk kleurtje. Ritsende ramptoeristen reageren met een wijsvinger en/of een grijns. Chanel n°5 heeft de strijd om het luchtruim van het bruin-gele zuur verloren.

05u52: Ook mijn maag stelt zich luidop vragen naar wat ik de voorbije uren zoal naar binnen speelde. Om die profileringsdrang te onderdrukken weiger ik een date bij Chez Ali om de hoek. Mijn rationele bovenkamer kent geen sluitingsuur.

05u55: Moederziel alleen de metro op. Lijn 5 naar zaterdagnamiddag. Met een uniek gevoel van schaamte en trots, bekamp ik de meewarige blik van een overijverige Euro-ambtenaar. Hij is op weg naar het Avondland. "Good luck," lispel ik, alvorens de verkeerde verbinding te nemen.