Terrasjestijd. Een prikkelende aanzet tot paartjestijd. Eens het kwik de gewichtige grens van 15°C overstijgt, begeeft Vlaanderen zich massaal richting tafels en stoelen. Om de dorst te laven. Maar vooral om de hongerige blik te stillen. Terrasjes fungeren als ongeordende vleesmarkten voor fijnproevers en alleseters. Van dartele koninginnenhapjes tot rottend rattenvlees. De natuur is onverbiddelijk, net als mijn positioneringsdrang.
Via het betere ellebogenwerk bezet ik the best seat in the house: een hemelsbrede uitkijk op al het loslopend wild. De etiquette gebiedt nochtans de vrouw het zicht te laten. Daar draai ik m’n rug van weg. Erst das Fressen, dann die Moral. Wie mijn ogen de kost ontzegt, kan opzouten. Elders plaats genoeg.
Al kan dat serieus tegenvallen. Op hoogdagen van deze publieke keuringen, ontstaat er immers een zonovergoten machtsspel tussen zij die reeds zitten en zij die krampachtig naar een zitplaats zoeken. Een stoelendans geleid door hitsige volwassenen. Niet de muziek, maar lege glazen en geld bepalen het ritme.
Lekker onderuit zakken en van de show genieten. National Geographic vult het hele dagprogramma. Heetgebakerde pupillen op zoek naar vers vlees cirkelen als aasgieren overheen het pronkplein. Wie bij de eerste passage wordt afgekeurd, kan een uur later al een herexamen afleggen. De zelfverklaarde kenners van het flanerende wild delibereren ongetwijfeld wat vlotter vijf rondjes later. Een blokje om kan wonderen doen.
In mijn laatste rechte lijn richting het BV-schap, bewandel ik menige terrasroute. Daarbij begeleid door de stem van het zittend volk als spiegel van het zelfbeeld. Ijdelheid en de roep om aandacht vormen de wijzers van het kompas. Een doorgedreven training in publieke (h)erkenning. Geloof me, ik heb al heel wat kilometers op de teller staan.
Met een wandelpartner die je zo nu en dan uit de wind zet, komt er energie vrij om zelf de arendsblik los te laten. Judging the judges. Onzekerheid maakt zich meester van de zittende orde. Een ongekend gevoel van macht.
Maar de zon blijft koning van terrasjesland. Bij zijn afwezigheid treurt de massa en heerst de legestoelenpolitiek. Als de zonnekoning zijn blijde intrede maakt, brengt hij het beest naar buiten. Oppervlakkige rapporten van de potserige veulens vullen volle dagen des oordeels op deze ranches der ranzigheid.
Zelfkritiek vormt hier een schaars goed. Dat weet elke zelfverzekerde praalprooi beter dan wie ook. Met een blik van ‘Who are you to judge my anus?’ (H. Teeuwen) bestrijdt ze elke terrasterreur en doet ze heel wat stoelen wankelen. Daar is geen bierviltje tegen bestand.
