Ontbloeseming

April. Een veelbelovende meisjesnaam. Maar meer nog de maand waarin het buitenleven opnieuw ontwaakt. Op terrasjes en tennisvelden geniet ik al liggend en lopend van de verloren gewaande buitenlucht. De zintuigen ontmoeten oude vrienden die het leven in onze contreien slechts een zestal maanden per jaar opfleuren. Met de zomer in zicht smeekt het ego het lichaam te verfraaien. Outdoor tennis belooft lijf en longen meer kleur, cachet en kracht.

Het fris gekapte gravelveld straalt als een begerige zandsculptuur in haar ontbloesemende omgeving. Als een vergeten minnares vleit ze zich blozend rood neer, wachtend om bespeeld te worden. Terwijl veeleisende vrouwen een liefdesverklaring eisen, volstaat een zomerabonnement om dit lentetafereel te betreden. Geen gedicht, maar een overschrijving opent de poort der passie.

Ik ontdoe me enigszins schuchter van mijn broek vol goesting. Met een gespeelde blik van verrassing aanschouw ik de effecten van de winterse kleurenpolitiek. Melkwitte benen die enkel in dikte verschillen van de versgelegde lijnen. Elke naakte centimeter verruimt het schaamtegevoel. Gelukkig mag ik van deze lenteliefde mijn weinig sensuele sportsokken aanhouden tijdens mijn amoureuze akkertocht.

Bovendien blijken mijn spelcapaciteiten wél een bron van trots, na een snelle rondblik op de andere terreinen. Tevredenheid treedt uit de teruggedrongen schaduw. Zelfs de stevige voorjaarsbries die mijn baltraject speels in de war in stuurt, brengt me niet uit balans. De zon, inwerkend op huid, geest en gemoed, verlicht de eenzaam zwevende tennisbal. Grauwgeel wordt glanzend goud. In de beste kalverliefdetraditie staat hier de beleving centraal. De roep om resultaat krijgt pas gehoor in mei.

Ervaren spelers beschouwen de seizoensopening als gerommel in de marge. De start van een nieuw streven naar perfectie, verstoord door enkele aprilse grillen. De lente weet nog niet waar ze naar toe wil. Wanneer bij de eerste hittegolf de graveldroogte echter intreedt, denken velen weemoedig terug aan de seizoensstart. De velden nog vochtig, de verwondering nog vers.
Collega’s, geniet van deze periode. In weer en wind. Winnen komt later wel.

De Kracht van Febreze

Het gure lenteweer, eigen aan ons landje, duwt me vroeger dan voorzien tussen de uitgaansmuren. Late terrasjes begeleid door een nachtbriesje zijn pas een aangename optie na Hemelvaartsdag. Verdomde weergoden. De frisse buitenlucht maakt opnieuw plaats voor de met tabak vervuilde caféreuk. I need a bottle of Febreze.

Dat onzichtbaar goedje van Proctor & Gamble vormt verre van een wazige gok. Kleurloos jaagt het de kankergeur uit mijn kledij, zonder een spoor van vernieling na te laten. Degelijkheid op z’n Duits, zonder collateral damage. De kracht van Febreze, de stille stankdoder. De ochtendstond heeft niet langer rook in de mond.

Wat is me dit allemaal...Heeft de Amerikaanse multinational VDV voor zijn dieronvriendelijke kar gespannen? Nu al Don Draper achterna? Nee hoor, ik ben Febreze gewoonweg dankbaar dat ik de ochtend okselfris kan starten, na een nachtje naar rook te hebben gehapt. Dat het in haar reinigingsoperatie blijkbaar ook rondsnuffelende huisdieren uittelt, is handig meegenomen.

Met Febreze draag je de nacht niet langer mee naar de morgen. Het is een godsgeschenk voor traditionele mannen als ik, die zelf dagelijks de was doen als hopeloos modern beschouwen. Geen tijd, geen goesting, moeder woont te ver.
De vele euro’s die ik aan dit spuitgoedje verbras, staan in schil contrast met de weinige Zweedse kronen die naar P&G vloeiden. Op Erasmus was er voor Febreze geen plaats in het boodschappenmandje tussen de Krisprolls en de köttbullar.

In het hoge rookvrije Noorden bleef enkel – if you got lucky – de verleidelijke parfumgeur van een passionele passante op de nachtelijke tocht in het riddergewaad hangen. Als uit de hemel neergedwarreld. Geloof me, Febreze vernietigt élk spoor van die genotsgeuren. En was dus niet welkom op het Scandinavische kasticket.

Quasi in heel Europa heeft de odeur van het leven haar plaats herwonnen ten koste van de stank van verstikking. Het Oude Continent ademt opnieuw vrij, maar België bleef gesluierd achter een driest rookgordijn. De liberalen weigerden de gezondheid te vrijwaren. Tot de rechterlijke macht gezond verstand uitsprak. Onze Praagse Lente start op 1 juli 2011. Geen dag te vroeg. De mistige winter heeft al genoeg slachtoffers op haar kankerconto.

In die donkere periode was Febreze steeds op post. Een trouwe ochtendvriend. Een medestrijder tegen het stinkdier. Adieu, spuitwonder. Ik schud je deze lente voor de laatste maal de hand.

Stoelendans

Terrasjestijd. Een prikkelende aanzet tot paartjestijd. Eens het kwik de gewichtige grens van 15°C overstijgt, begeeft Vlaanderen zich massaal richting tafels en stoelen. Om de dorst te laven. Maar vooral om de hongerige blik te stillen. Terrasjes fungeren als ongeordende vleesmarkten voor fijnproevers en alleseters. Van dartele koninginnenhapjes tot rottend rattenvlees. De natuur is onverbiddelijk, net als mijn positioneringsdrang.

Via het betere ellebogenwerk bezet ik the best seat in the house: een hemelsbrede uitkijk op al het loslopend wild. De etiquette gebiedt nochtans de vrouw het zicht te laten. Daar draai ik m’n rug van weg. Erst das Fressen, dann die Moral. Wie mijn ogen de kost ontzegt, kan opzouten. Elders plaats genoeg.
Al kan dat serieus tegenvallen. Op hoogdagen van deze publieke keuringen, ontstaat er immers een zonovergoten machtsspel tussen zij die reeds zitten en zij die krampachtig naar een zitplaats zoeken. Een stoelendans geleid door hitsige volwassenen. Niet de muziek, maar lege glazen en geld bepalen het ritme.

Lekker onderuit zakken en van de show genieten. National Geographic vult het hele dagprogramma. Heetgebakerde pupillen op zoek naar vers vlees cirkelen als aasgieren overheen het pronkplein. Wie bij de eerste passage wordt afgekeurd, kan een uur later al een herexamen afleggen. De zelfverklaarde kenners van het flanerende wild delibereren ongetwijfeld wat vlotter vijf rondjes later. Een blokje om kan wonderen doen.

In mijn laatste rechte lijn richting het BV-schap, bewandel ik menige terrasroute. Daarbij begeleid door de stem van het zittend volk als spiegel van het zelfbeeld. Ijdelheid en de roep om aandacht vormen de wijzers van het kompas. Een doorgedreven training in publieke (h)erkenning. Geloof me, ik heb al heel wat kilometers op de teller staan.

Met een wandelpartner die je zo nu en dan uit de wind zet, komt er energie vrij om zelf de arendsblik los te laten. Judging the judges. Onzekerheid maakt zich meester van de zittende orde. Een ongekend gevoel van macht.
Maar de zon blijft koning van terrasjesland. Bij zijn afwezigheid treurt de massa en heerst de legestoelenpolitiek. Als de zonnekoning zijn blijde intrede maakt, brengt hij het beest naar buiten. Oppervlakkige rapporten van de potserige veulens vullen volle dagen des oordeels op deze ranches der ranzigheid.

Zelfkritiek vormt hier een schaars goed. Dat weet elke zelfverzekerde praalprooi beter dan wie ook. Met een blik van ‘Who are you to judge my anus?’ (H. Teeuwen) bestrijdt ze elke terrasterreur en doet ze heel wat stoelen wankelen. Daar is geen bierviltje tegen bestand.

Terek Grozny

Terek Grozny. Ratelt als een mitrailleur. Geen doelpunten, maar kogels op bestelling. Grauwe middenmotor in de loopgraven. Begraven in de buik van de voetbalbeschaving. Een bom Bloedroebels. Het nieuwe kompas op de westerse transfermarkt.

Mbark, de Prins van het Astridpark. Gevallen voor Koning Ramzan, Tsjetjeense tiran. Op voorspraak van Gullit. Ruud, een charmante chocoladeglimlach. Ambassadeur van de Lage Landen op het wereldtoneel. Een bezweken dollardiplomaat.

Bous, fopduiker op zachte Vlaamse velden. Goedkope strafschoppen. Genade van rechters in het zwart voor een frêle artiest. Een beschermd monument in Belgische voetbaltempels. En toch, ook hij. De Knieval voor een crimineel regime. Een knieval voor het geld. De papieren hoer van het schijnleven. De ultieme Schwalbe.

Vier jaar bukken voor bomaanslagen. Woelige derby's tegen Anzhi Makhachkala. Verplaatsingen naar Nalchik en Perm in wankele vliegkisten. Akkers zonder ziel. Onkruid op bevroren staantribunes en krijtloze atletiekpistes. Afzondering, ontbering, stevige bankrekeningen in Vaduz. Prozac tot aan het pensioen.

RSCA onderhandelt met terroristen ter zuivering van het budget. Jeugdcomplexen gedrenkt in vadermoorden. Paarswitte sokken met een donkerrood randje. Transfers gewassen in burgerbloed. Het Instituut bewandelt het pad van haar hoofdsponsor. Ethiek? Een slaapkussen voor tweede klasse.

Grozny, het Bagdad aan de Soenzja. Oord der havelozen en tandenlozen. Orde tussen betaalde brede schouders. Gloednieuwe stadionschermen, een eeuwige avondklok. Spelersvrouwen in sluiers, schimmen van de modepopjes uit Moskou. Skypen een uitdaging, een ergernis. Boussoufa bij Terek. Ze schoppen hem misschien wel halfdood.