Europees voetbal om 19u. Bah. Een ramp voor elke thuisspelende ploeg. Een pijniging die Club dit seizoen drie keer moet onder gaan. Een Jan Breydel half gevuld met hongerige magen, die arm aan calorieën een vreselijke apathie uitstralen. En bij de minste misstap zonder gêne grommen.
Competitievervalsing, heren van de UEFA. Het thuisvoordeel verdwijnt waar tribunes bevolkt worden door geïrriteerden die de werkvloer en de files nog in het hoofd hebben zitten.
Villareal uit om 19u. Een doodse bedoening tussen Spanjaarden die nog naar de siësta snakken. Villareal uit om 21u. Gepassioneerde zuiderlingen verlekkerd op een Europees hapje. Een wereld van verschil, hielenlikkers van de televisie.
Heiligschennis op Olympia, waar roemrijke avonden steevast werden ingezet nà het avondjournaal. Trauma’s van Dortmund tot in Istanbul. Menig Europese topclub verdwaalde in de nachtelijke nevel van Sint-Andries. En slechts bij uiterste uitzondering in de namiddagsneeuw. FC Schalke 04 mocht op 19 november 1996 twee maal de rode bal uit West-Vlaamse netten vissen en verliet om 17u45 (!) de witte mat als verliezer. Club liet haar supporters in de kou staan onder druk van Duitse magnaten, die als vanouds een avondklok op Vlaamsche bodem installeerden.
Veertien jaar later is het Brugse kwik in november er op vooruitgegaan, maar is het voetbal er verre van hartverwarmend. Het blauwzwarte publiek is in tijden van honger immer origineel gebleven in het vinden van een zondebok. Waar de rest van de voetbalwereld meteen richting trainer kijkt, eisen de Club-fans quasi steeds het ontslag van de voorzitter (Van Maele, D’Hooghe) of de sportleider (Degryse en nu Devroe). Broos en Sollied zijn de laatste coaches die door de spionkop werden uitgespuwd, ondanks hun Europese successen. Mathijssen was gewoon een geval apart. Raar volkje, die supporters. Zelfs in het oernuchtere Brugge.
Nochtans draagt ook Koster zijn verantwoordelijkheid. Te lang liet de minzame Zeeuw Donk&co hun nonchalance etaleren. Hij verkoos artistiek voetbal boven bloed, zweet en punten. De traditionele kost van de Blue Army. Nu het spelniveau nog in weinig verschilt van de kleurloze brij onder Mathijssen, valt dat de veldheer te verwijten. Adieu Adrie, Club ziet er gewoonweg niet goed meer uit.
Wat ons finaal bij Luc Devroe brengt, de nieuwverkozen boeman in de Noord-tribune. Waar Degryse met een op techniek gerichte transferpolitiek de stijl van het huis een mauve tintje schonk, verkrachtte Devroe de ziel van hét Vlaamse werkvoetbalbastion. Blauwzwart ziet paars van de pijn. Overdadige spielerei op en naast het veld door zijn aangekochte zelfverklaarde toptalenten. Misselijkmakend. Niet langer met de borst vooruit, maar met het luie gat op het gras.
Met deze sjacheraar die een kudde aan veulens van Troje binnenhaalde, zal Club niet meer richting mooiere oorden varen. Dag Devroe. Maak plaats voor een gids met ervaring op topniveau. Of wordt het echt wachten op het nieuwe stadion voor men in Brugge opnieuw comfortabel zit?
