Mondialisering een meerwaarde? Wie de wereld van het wielrennen jaarlijks in strakke koersbroeken onder het goedkeurend oog van rijke snorren gehuld in wijde witte lakens doorheen bloedhete woestijnen ziet slenteren, weet dat de charme van de koers het vriespunt heeft bereikt.
Volkeren die de fiets pas na de Groene Golf ontdekt hebben, missen de finesse om tweewielers in goede banen te leiden. Getuige de Australische politie die de Belgische ploeg naast de weg zette. Omdat ze in godsnaam per twee reden. Per twee! In Vlaanderen nemen wielertoeristen ongestraft dubbele rijvakken in, terwijl er een overgesubsidieerd gloednieuw fietspad naast hen ligt te blinken.
Voor kilometerknallers als Ichtegem-Alveringem wordt heel West-Vlaanderen met man en macht op oer-Duitse leest afgezet. Signalisateurs krijgen belastingvrije tarieven waarbij ze zelfs op de Kaaimaneilanden groen van jaloezie wegtrekken. Maar niet in het land waar kangoeroes een eigen pechstrook hebben. Wie in Vlaanderen het Australische flikkenvoorbeeld volgt, mag tot aan zijn pensioen het verkeer op het Vierarmenkruispunt regelen. Zonder fluitje of fluovestje. En met de armen achter de rug.
Neen, de finale van het WK wielrennen hoort zich op brede West-Europese boulevards af te spelen, waar cyclisten al sinds het Congres van Wenen de straatstenen strelen met passie en rubber. Zoals in Madrid 2005.
Heel Vlaanderen verlangde al bijna een decennium lang naar een wereldkampioen, sinds Museeuw in Lugano met het schuim op de mond (even) de Vlaamse honger stilde. Ongezien was de ontlading toen Michel Wuyts Tom Boonen als eerste over de meet begeleidde. Ingedommelde mannen hervonden de lippen van hun huisvrouwen, die als één blok voor de stronken van de (indertijd) ideale schoonzoon vielen. In Wallonië heerste de ontnuchtering toen niet Gilbert, maar een Kempenzoon de wereldkampioen bleek. Dromen voor werkelijkheid nemen: de RTBF kon er toen al wat van.
Tom Boonen wereldkampioen... Man toch, wie had gedacht dat de herfst zo mooi kon zijn? De blijde boodschap van Michel Wuyts knalde in een remix van Virtual Zone door alle studentencafés. Beloftevol Vlaanderen hield van bier, borsten en Boonen. Dj’s die de originele versie draaiden, werden de hel toegewenst door de regenbooggekke adolescenten. De nieuwe Rik Van Steenbergen besprong nadien vrouwen, frietkoten en witte lijnen. Een Vlaamsche volksheld.
Zondagmorgen zal Tommeke er niet bij zijn. Voor het afgeroomde Belgische troepje kom ik mijn nest niet uit. Gilbert: topper, wereldtopper, maar geen Leeuw van Vlaanderen. Ik zet mijn geld op Hushovd. Thor, God van de Donder. Laat het onweer maar beginnen. Ik hoor het wel vanuit mijn bed.
