Grote woorden over mensen, stenen en bieren die het Oude Continent een eengemaakt gelaat verschaften. Geschiedenis dwingt tot overdrijving. Maar vergis u niet, eens de halve liters de das naar de binnenzak hebben verwezen, blijft er van dat theatrale troepje niet veel meer over. Het obligate handjes schudden gevolgd door een zakelijke ‘What do you do’, maakt ruimte voor een kusjesdans en een oprechte ‘Where are you from’. Erasmus voor volwassenen.
Waar in de Wetstraat een steenworp verder het parfum de crise niet uit de kostuums verdwijnt, hangt op Place Lux een odeur van Europese ongedwongenheid.
Expats verklaren hun exuberante uitspattingen aan de hand van hun tijdelijk statuut. Wie ergens zes maanden verblijft, behoeft geen bewijs van goed gedrag en zeden. Een sfeer van vluchtig plezier onder bouwvakkers die een eeuwigdurend Europees imperium oprichten.Veel mooie dames en heren die dat kaartenhuisje ondersteunen. Sinds kort zendt ook Oost-Europa haar fraaiste hartenjaagsters uit. Europe’s Finest gesponsord door nationaal belastinggeld. Maar wie denkt daar aan terwijl hij omringd wordt door langbenige stagiaires blakend van ambitie in een zacht nazomerzonnetje, daarin ondersteund door diepe decolletés die de kloof tussen de Europese elite en haar burgers op een tastbare manier symboliseert? Inderdaad, niemand Vanderveeren.
Brussel beseft niet welk rijk netwerk in de hoofdstad huist. De vraag om bijkomende bescherming van deze weelderige wijken wordt met een misplaatste dedain weggelachen. De banen naar het hart van Europa zijn inderdaad niet met bloed bezaaid. Nochtans schilderde Monnet de contouren van de Europese kern met een vuurrood penseel. Sinds 1952 regeert immers de liefde over Brussels en omstreken. Nooit meer oorlog. Wat een Luxe.
