Zeven weken onafgebroken intellectuele slavenarbeid in het Vlaams Parlement. Een verlofdagje leek op z'n plaats om dat rigoureuze ritme te breken. Het Luxemburgse WTA-toernooi, met haar ongeordend vrouwentennis, bood het perfecte alibi.
De plaatselijke tennishal Kockelscheuer, Letzeburgs voor hanenschuur, zat niet met kakelgrage kippetjes volgepakt, maar werd bevolkt door doodstille bejaarden. Bommen van babes werden er niet verwacht getuige de lakse - zeg maar gerust gebrek aan - toegangscontrole. Yanina Wickmayer paste zich probleemloos aan en zeikte zich als een oud wijf naar winst.
Niet echt warm van het vervelende vrouwenspel - géén Caroline Wozniacki, noch Mandy Minella op het appel - hoopten we het wat heter te krijgen in het Luxemburgse nachtleven. Onze lokale bronnen tipten woensdagavond als hoogtepunt van het afterwork-gebeuren, wat dus als prioritair in de agenda werd aangestipt. Met de Brusselse Place du Lux(embourg) in het achterhoofd, laaide de hoop op een topavondje alvast op.
Hoop doet leven, maar niet in het nachtelijke Luxemburg Stad. Het centrum telt hoop en al vijf bars die naam waardig en leveren geen waar voor hun (duur) geld. Beroering onder het maanlicht moet al van de Duitse inval geleden zijn. Luxemburg 'feest' zoals de financiële wereld er overdag werkt: droog, afgemeten en onaantrekkelijk. Ik vraag me af hoe ze daar een beurscrash verwerken. Op café zal het alvast niet zijn.
Via een verkwikkende ochtendwandeling wilden we de ontgoocheling van ons af stappen, wat in het piepkleine centrum echter niet mogelijk bleek. Alles gezien in een kwartier: ongezien en ongehoord voor een Europese hoofdstad. Ideale wandelafstanden voor de oververtegenwoordigde oudjes. Wie gaat daar de vergrijzing betalen? Juist ja, buitenlands zwart kapitaal.
Genoeg deprimerend materiaal dus om van de Pont Adolphe te springen, ware het niet dat het lege hoofdstedelijke hart omgeven is door imponerende heuvels en rotsen. De gebroeders Schlecks trotseerden deze dagelijks om tot bij de bakker te geraken. Het leverde hen fabelachtige klimmersbenen op, waarmee ze wegsnelden van de dreigende bankierscarrière.
Een weekendje Luxemburg Stad is voor de gemiddelde gepensioneerde een prachtig cadeau, maar als vitale twintiger verkies ik voorlopig toch het échte grootstedelijk geweld. Wie als leeftijdsgenoot het lamlendige Luxemburg verkiest boven het levendige Londen of pompeuze Parijs, kampt nu al met ouderdomsverschijnselen. En leeft als plant in de (rijke) natuur.
