Twitter

Follow Vanderveeren on Twitter

Liefde voor Limburg

Provinciezuip in het Huis der Rechten. Een jaarlijks zwelgfestijn waar een van m'n grootste levensliefdes ontluikt. De ijskoning opent zijn hart en pronkt ongegeneerd met zijn liefde voor Limburg. Als student trok - en vulde - ik voluit de Limburgse kaart op de Provinciezuip. Tot grote ergernis van m'n vrienden. Een hypocriete houding van een raszuivere Vlaams-Brabander. Alcohol maakt een mens echter eerlijk, waarmee de identiteitskwestie beslecht was.

Nu het gezondheidsfascisme ook mijn denken en doen heeft aangetast en de politieke carrière studentikoos stappen bemoeilijkt, beperkt mijn deelname zich tot een alcoholloze acte de presence aan de bronsgroene eikenhouten toog van het HdR. Het hart klopt er niet minder snel om. Limburg zette dat emotionele lichaamscentrum al als ukkie in lichterlaaie. Gezellige familiefeesten voorzien van Neerpeltse vlaai. De Limburgse liefde gaat door de maag. Maar vooral via de tong.

Ritmeloze barbaren bestempelen de Limburgse tongval als een langgerekt lamento. Ik dank de taalgoden op mijn blote knieën voor elke seconde van dat hemelse gezang. Waar West-Vlaamse wijven me na een kwartier onverstaanbaar en monotoon gezwets mateloos irriteren, mag een Limburgse lekkere me een etmaal lang vocaal verwennen met haar sexy serenade. Duffy, Maria Mena en Limburgse deernes: hun gezegende stembanden plaatsen hen sowieso op een hoger echelon.

Bovendien wees het zangerige dialect me op de schoonheid van andere melodieuze talen. Mijn passie voor het Italiaans en Zweeds vloeien voort uit mijn infantiele impressies van de Limburgse familiediscussies. Al spelen vrouwelijk-visuele overwegingen ook hun rol. Zelfs een geëduceerd man heeft recht op wat oppervlakkigheid. Some bearable lightness of being.

Van in Lommel-Barrier tot in Sint-Truiden, de stamboomliefde loopt dwars door Limburg en haar hoofdstad heen. Ondanks een familiaal verbod om ooit met een Hasseltse thuis te komen. Te prejan - Neerpelts voor pronkerig - naar hun bekrompen goesting. De sensatie van de onmogelijke liefde schept de Stad van de Smaak tot mijn provinciale favoriete. Hasselt combineert een posh en arrogant imago, met een klein hartje dat buitenstaanders charmeert met haar jovialiteit en gastvrijheid. Je wordt niet voor niets verliefd op je gelijken.

Limburg won dit jaar opnieuw de Provinciezuip. Ik hou van winnaars. Ik hou van Limburg. Mijn moederland, mijn dierbaar oord.

Foto: De Limburgse familie verzameld op het Zonhovense korenveld, waar ’t lied des leeuw'riks klinkt.