Edoch. Deze morgen verlichtte koning Voetbal mijn mobiele kruistocht. Een fietsende Fries in Heerenveen-tenue bevrijdde me uit mijn ochtendhumeur. “Trond Sollied”, stak ik m’n duim de hoogte in. De joviale Noord-Nederlander beantwoordde met een brede glimlach mijn toenaderingsgebaar. Sollied brengt mensen dichterbij. Logisch ook, de minzame man is God.Grapje. Alhoewel. Onder meer dankzij een succesvolle passage bij mijn favoriete Club heeft de charismatische Noor bij mij een godenstatus verworven. Omdat ik echter meer ben dan een scorebordgelovige, speelden ook maatschappelijk écht relevante factoren hun rol. Sollied relativeerde het belang van voetbal (“In Iraq there is a crisis, not in Bruges”), wat in turbulente tienertijden een evenwichtig voetbalkompas bood. De meester-leraar trachtte bovendien wat van de schitterende Scandinavische maatschappijvisie over te brengen en pleitte voor de afschaffing van huiswerk op de lagere school. Sollied, de immer koele noordeling met een hartverwarmende (voetbal)visie.
Ook Adrie Koster, de nieuwe coach van Club, wil het stilaan doodverveelde Jan Breydel-stadion wederom mooi voetbal bieden. Gezegend door een offensieve voetbalvisie, heeft Koster de vlucht vooruit hopelijk hervat. “Het komt wel goed”, dat heerlijke slagzinnetje associeer ik opnieuw met blauw-zwart. De noordenwind voert immers sinds oudsher goeie dingen (Houwaert, Lange,le Fevre,Rensenbrink ) naar het Venetië van het Noorden.
Sollied verveelt zich ondertussen stierdood in mijn godentuin. Genoeg godinnen nochtans die probleemloos met hem een godengesprek kunnen aanknopen (het Noors en Zweeds behoren tot dezelfde tongtintelende taaltak). Maar hij mist een drinkebroer, een kaartcompagnon daar boven. Met een overwinning tegen de ploeg van levende voetballegende Jari Litmanen heeft Koster bewezen mee te kunnen met de Scandinavische hogeren der aarde. De weg naar boven is alvast ingezet. Komop Adrie, een titel en jouw ticket is geboekt.
Het komt wel goed. Met Club. En met mijn thesis. Pff.
