Ik ben een man, volbloed hetero en kijk naar Gossip Girl. So what? We hebben allen recht op onze portie kitsch. Maar vergis je niet, GG is zoveel meer dan dat.
Allereerst garandeert GG je een vlotte babbel bij massaal veel vrouwen. Een killerrecept tegen pijnlijke stiltes. Maar let op jongens, overdrijf er niet mee. Weten welke boxershort Nate in aflevering vier van seizoen drie draagt, is een no go.
Je kent de reeks, je kijkt er wel eens naar als je vrouwelijk gezelschap hebt (dat bewijst jouw populariteit én jouw bereidheid om het kaske af te staan), maar Club-Anderlecht met 10 maten en 15 sixpacks draagt nog steeds jouw voorkeur weg. GG gaat niet over politiek, werk of hypotheekleningen. GG is the perfect smalltalk. Waar je - anders dan bij SATC – ook nog iets aan hebt.
GG vormt een elitaire Manhattan cocktail van rake woordspelingen, fantastische settings en bloedmooie mensen. Het weerspiegelt een wereld waar we allemaal stiekem willen bijhoren. “Where most fairytales end, ours merely starts.”
Dat uit zich vooral op de galabals van de rechten en andere semi-snobistische universitaire plechtigheden. Kokette karpers, geil van dubbelgeknoopte dassen, hullen zich in cocktaildresses die ze op een social event in GG hebben gespot...en wanen zich Blair Waldorf.
Kwallen wiens strakke haarsnit in stand wordt gehouden door het inkt van oersaaie codexxen, kopiëren de koninklijke air van Charles Bass. Maar raken bij gebrek aan gelijkwaardige veroveringen niet verder dan zijn drankmisbruik.
Tijdens hun Brusselse jaren laven deze High Potentials zich gewillig verder aan de Fountain of Fake. Bubbels op overprijsde apéro’s aan Châtelain en ranzige rooftopparties aan Louise. Upper East: de amateurliga. Waar arm Vlaanderen eeuwig rond de buitenspelval tippelt.
GG is de tak van de kerselaar die we op de toppen van onze tenen even (denken te) beroeren. De serie teert op gescalpeerde herkenbaarheid en wemelt van de imaginaire evenbeelden. Bitches zijn Blair, megaflirts Serena, charmeurs Nate.
Ikzelf dacht vier jaar lang dat ik Dan was. Uit een bescheiden achtergrond met een gezegende pen zijn weg naar boven banend in patserige milieus. Maar Strombeek-Bever is Brooklyn niet. GG is een spannendere spiegel dan die waar je ’s morgens mee wakker wordt.
Met bovendien betere muziek dan op jouw wekkerradio. The National, The Black Keys en een hele resem indiegroepen passeerden reeds de revue vόόr hun grote doorbraak. Spotify voor gevorderden. Elk nummer past perfect bij de betrokken scène.
Ter illustratie drie topcastings: Chuck & Blair, Rolling in the Deep. Sex on Fire on Times Square. En op de tonen van The Raveonettes: Serena & Trip in a car crash: Lick your lips and fuck Suicide.
Bijwijlen gaat het echter effectief de suïcidale kant op. Als de labiele Eric – Backstreet Boy met middenstreep - weer eens troubles met z’n boyfriend heeft, wil je hem eigenhandig uit het raam gooien. Vanuit zijn bovenste hotelverdieping levert dat gegarandeerd het gewenste resultaat op.
Eric en de wat ongeloofwaardige verhaallijn zijn echter de enige irritatiefactoren. Al worden we ongetwijfeld verblind door de delicatessen die van het scherm druipen, aangevoerd door de ongrijpbare vamp Serena Van der Woodsen.
Kortom, voor elke happige bek een bevallige trek. Deze Amerikaanse successerie is een doorlopende propagandaspot voor het schoonheidsfascisme. Lelijk speelt een hopeloze bijrol, een nietszeggend decorstuk.
Al dat moois brengt uiteraard afgunst met zich mee. “Ik haat de serie, maar heb alle afleveringen gezien,” vertrouwde een vriendin me toe. That’s Gossip Girl. You hate to love her. Oppervlakkig en diepzinnig als ze is.
But anyway...You know you love me.XoXo, Gossip Guy.
