Ik was negen en reuzefier op mijn nieuwe cd-speler, waarin ik schijfjes stak die futuristisch als vliegende schotels waren. Mijn vader en tante bepaalden mijn prille muzieksmaak. Met een strenge maar alternatieve vaderhand plakte papa thuis de tuningknop vast op 100.6. M'n tante maakte cassettebandjes die ik helemaal kapot beluisterde en dan probeerde te herstellen door er met een potlood aan te draaien.
Openingsnummer op m'n eerste cassette was 'Suds & Soda'. Dit ukje werd prompt weggeblazen, bovenaan liggend op het stapelbed. Door de schouw kwam niet langer de Sint, maar raasde deze gevioleerde wervelwind. Jezus, was dat steviger dan de makke troep die Schuif Af me op zondagmorgen voorschotelde. I was madly in love with FRIDAY FRIDAY FRIDAY. Al begreep ik toen in godsnaam niet wat die rare snuiter van een Stef Kamil Carlens continu riep. Lyrics.com was toen nog toekomstmuziek.
Suds & Soda smaakte even beloftevol als Kidibul, waarmee ik jaarlijks stilaan richting baard in de keel groeide. dEUS werd the talk of my rising town. Thuis lag naast 'Zonnestraal' den Humo, met op de cover frontman Barman en op de laatste pagina Hotellounge bovenaan de Afrekening. Minder goed scoorde de vreemde schrijfwijze van de band in mijn opstelletjes. Juffrouw Martine stemde eerder op Radio 2 af.
Hinkelend richting Golf 2 na een Leuvens familiefeest hoorde ik vanuit een schimmig studentencafé Worst Case Scenario schallen. Ik wilde zo snel mogelijk m'n uniefverhaal beginnen. Uitgaan in de Libertad op de tonen van dEUS zou mijn vrijheid inluiden. Deze dromer zag zijn Pocket Revolution al elke maandag Via het Martelarenplein starten.
Ondertussen heette m'n idool niet langer Franky Van der Elst, maar Tom Barman. Van een geruisloze stofzuiger naar een powerplayer. Ik wilde knallen als m'n held uit de Humo. Lange lokken en een norse blik had ik al, enkel een oorbel ontbrak. De rijzige halve Noor ontpopte zich als goddelijk monster voor mijn moeder.
Maar mama, Barman...Een Belg op MTV. Ik was toen al slim genoeg om in te schatten hoe groots dat wel was. Toen Beavis & Butt-head met dEUS grinnikten, was ik definitief verkocht. Scooter stal m'n eerste zakgeld, maar dEUS ging met m'n hart lopen. They broke my sentiment, dat ik in de puberteit echter hervond. In een fout lustrum gedirigeerd door het gejank van Savage Garden en prangende levensvragen van Fat Joe raakte ik vervreemd van het godendom. Instant Street bevond zich in een verre buitenwijk van mijn met piekjes gemodelleerd universum.
En die afstand konden Barmans 0110-concerten niet dichten. Integendeel. Als zelfverklaarde rechtse zak, vond ik het overdreven profileringsdrang. Nochtans heeft zijn drukte me nooit gestoord. Wat ik bij anderen als zenuwachtige idiotrie kenschetste, beschouwde ik bij Barman als de eeuwige onrust van een genie.
Het was echter een fantastische Belpop-docu die me helemaal overstag deed gaan. Gesneden nostalgie op het tweede net. Hervonden appreciatie voor een oud lief, met een dubbelticket Vorst als resultaat. Ik wilde 2012 niet in zonder dEUS live te hebben gezien.
Als klap op de vuurpijl schonk Les Ateliers Claus me een vervroegd kerstcadeau. Nou ja, schenken. Urenlang masseerde ik alle hoeken van de F5-knop tot ik drie tickets voor een warm-up gig voor 100 gelukkigen bemachtigde. Van een orgasme gesproken. Een exclusief concert vraagt om eclatant gezelschap, dat ik in de vorm vond van two women who cut the bullshit I confess.
Onder hun hoede en onder de sporen van het Noordstation leidde de legendarische outro van Mauro me richting Instant Extase. Op visite bij dEUS met 99 andere uitverkorenen, dit was een voorschot op de hemel. In ruime mate ingevuld door het nieuwe album 'Keep You Close'. De bombastische titelsong en Constant Now klinken verdacht volwassen. Barman heeft klaarblijkelijk 'The Age of Absurdity' achter zich gelaten.
Met dat boek (oerdegelijke tip van Barman himself) als Bijbel gaat dEUS het boeddhisme achterna. Maar in Vorst regeerde dEUS alleszins als vanouds. Met een bijwijlen machtig klank- en lichtspel daverden hemel (Little Arithmetics) en hel (Dark Sets In). Genadeloze goden.
Volwassen ingeleid trouwens door de gelijkgestemde bende van Balthazar. Deze nieuwe discipelen van dEUS zouden perfect op m'n Laatste Avondmaal passen. Een bijna vol Vorst hief z'n pint op 'Raise your glass to the nighttime and the ways to choose the mood and have it replaced'. Een stevige erfenis die Barman ons schonk. Ook mij, als kind van dEUS.
