De Brusselse Matongéwijk smeult nog steeds na het oproer van de voorbije weken. Een pijnlijke periode voor de reputatie van de nochtans oergezellige buurt. Matongé kampt met de klassieke grootstedelijke problemen, maar quasi overal word je hartelijk ontvangen. Rastakapsels, Euro-ambtenaren in pak, fashionista’s als kwamen ze uit het Londense SoHo. Een Brusselse melting-pot, quoi. En dat allemaal in de schaduw van de prachtig gerenoveerde Sint-Bonifaciuskerk.
Maar een presidentsverkiezing goed 6000 kilometer zuidelijker zette de ganse quartier dagenlang op stelten. Het bruuske geweld dat ermee gepaard ging, verdient alle afkeuring. Provocaties van de politie of niet. Maar het straatprotest had een zeer legitieme reden, in tegenstelling tot vaak andere betogingen in onze hoofdstad. Het hart van Matongé bloedde immers bij het democratisch debacle in Kinshasa.
Deze Belgo-Congolezen verliezen pas hun eeuwige glimlach als hen diep onrecht wordt aangedaan. Een onrecht dat wordt bestendigd door hun verkozen Belgische regering. Want velen blijken te vergeten dat het merendeel van de mensen uit Matongé (ondertussen) Belgen zijn, die - in principe - het federale kabinet mee verkiezen.
Daarom is het vreemd dat de pro-Vlaamse en pro-Weveriaanse pamfletten als rariteiten werden afgeschilderd. Deze burgers maakten een niet meer dan logisch politiek statement op basis van decennialange Belgische struisvogelpolitiek aangaande het faliekante wanbeleid van opeenvolgende Congolese dictators.
Het getuigt van een vreselijk kolonialistisch en neerbuigende houding te denken dat Congolezen geen evidente afweging kunnen maken. Met hun keuze voor De Wever willen deze Brusselse Congolezen komaf maken met de goednieuwsshow die de traditionele partijen met de C-130 steeds vanuit Congo brachten. Franstalige liberalen en Vlaamse christendemocraten weigerden halsstarrig de manifeste corruptie van Kabila aan de kaak te stellen. Nochtans had Karel De Gucht het pad der waarheid geëffend. Toch in dat dossier.
Het Belgisch buitenlands beleid ten aanzien van Congo is gedrenkt in kleurloze inkt, waarmee blanco cheques en uitnodigingen voor ambassadefeestjes worden uitgeschreven. Tekenen van afkeuring halen het perkament niet. Het Congolese pluche zit comfortabeler dan ingaan tegen een regime dat miljoenen Congolezen het recht op een leefbaar bestaan ontzegt.
In Matongé snapt men dat een stem voor De Wever een stem voor verandering is. Ook al zou het vreemd ogen dat een N-VA-politicus de Belgische staat in het buitenland vertegenwoordigt, toch zou men op die post voor een belangrijke trendbreuk kunnen zorgen. Voordat Congo effectief uit elkaar valt en er alleen nog Congolozen zijn.
De Slag bij de Gulden Vlies liet alleszins haar Vlaamse sporen na tussen het puin. In Matongé weerklonk een noodroep om democratie. Een strijd die ook steeds de onze is geweest.
