Cockblockers. Toen ik het studentikoze Leuven voor het volwassen Brussel inruilde, dacht ik er definitief verlost van te zijn. Cockblockers zijn – meestal - mannen die andere mannen penispret met het andere geslacht onthouden. En dat kan niet. We zijn immers allemaal broeders, toch? Meer vrouwen dan mannen op deze aardbol. Maak dus zelf maar de rekening. Elkaar roet in het eten gooien is voor niets nodig.
Daar hebben heerschappen als Jeroen Meus en Sergio Herman een ander idee over. Met hun keukenkunsten maken ze het ons nog moeilijker dan het al is. Een moderne man hoort te kunnen koken. Dat idee pompen de chef-koks via de beeldbuis er dagelijks op meerdere kanalen in. Vooral Jeroen Meus treft schuld: in dat kinderlijk klinkend Leuvens lijkt kokerellen enkel voor mongolen een opgave.
En daar gaan de vrouwtjes maar al te graag van uit. Elke ‘verloren’ seconde aan het fornuis, spenderen ze vanaf nu aan écht nuttige zaken. Lekker languit in bad bellen naar hartsvriendinnen, diezelfde vriendin nog eens terugbellen voor een nabespreking van SATC en dan een andere vriendin bellen of ze al gehoord heeft dat een of andere klootzak scheefpoept met - zo dacht ze – een hartsvriendin.
Dat manlief ondertussen crepeert van de honger interesseert deze dames hoegenaamd niet. Voor venten die nog volop jagen, is de situatie nog uitzichtlozer. Het simpele datepatroon film-popcorn-bekken volstaat niet langer voor de Vrouw anno 2011. Waar vroeger het eindexamen nog bestond uit muilen en met de vrije hand voelen hoe dik die portefeuille wel was, verkent de tong nu andere proefgrond. Wie heden ten dage niet met het vuur overweg kan, laat vrouwen ijskoud. Zonder eten niet naar bed.
Als liefdeskind van een profvoetballer en bijbehorende blonde huisvrouw, dacht ik dat kookplaten het favoriete mengpaneel van kokette keukenprinsessen waren. ‘Niks te zoeken hier, ga maar buiten spelen.’ Hier sta ik dan, twintig jaar later. Fruitpap als hoofdgerecht op een dinnerdate. Babykoekjes en Vlaams Fruit: een artisanaal afrodisiac, leek me. ‘Volgende keer kook je écht iets,’ schotelde ze me als haar dessert voor. Hartverwarmend.
Akkoord, een man moet voor zijn eega kunnen zorgen. Deze hoogopgeleide creatieve blanke kanjer doet dit via zijn pen. Doorgaans door het uitschrijven van blanco (concert)cheques, in crisissituaties door patserige poëzie te produceren. Om toch maar die gevoelige snaar te raken, zodat zijn blaastrompet niet verkalkt. Huisje weltevree bij VDV.
Nu dreigen Meus & Herman dus m’n ruiten in te gooien. De meesterchefs onder de cockblockers. Eikels die andere eikels droogzetten. Al staat die schort me wel beeldig, naar het schijnt. De brandwonden wat minder.
