De Lokroep van de Valk

Blijkbaar is het opnieuw blok. Ben ik blij dat ik werk. Het is leuker vertoeven in het Vlaams Parlement dan in een zuchtende bibliotheek. Alhoewel. In mijn studententijd sloeg ik meermaals mijn vleugels uit aan de Valk, alwaar de Leuvense rechtsfaculteit huist.

De rechtsbib vormt meer dan een verzameling rigoureus gerangschikte codexen. Assertieve adelaars speuren naar vogelkansen in het valkennest. Ogen snaken naar bloedgeile (studie)partners en dwalen onherroepelijk af van de verplichte leeskost. Een universitair flirtexperiment, camera’s incluis. Temptation Island voor mensen mét een diploma hoger middelbaar. Seks en verleiding dwarrelen er als een ongewenst parfum doorheen de muffe leeszalen. I love the smell of it.

De protagonisten? Een bende heetgebakerde blokkers uit allerhande faculteiten. Honger naar afleiding beperkt zich niet tot de rechtenstudenten. De lokroep van de Valk verleidt zelfs saaie germanisten en asociale politicologen. Al sinds 1425 pronkt de rechten met de mooiste meute meisjes. Schoonheid als rechtsbasis. Het bevoorrecht perspectief van status, geld en macht bepaalt de studiekeuze van dit strekenvolk.

Deze hemelsblauwe toekomst raakt doorheen het jaar wel serieus beneveld. Seven Oaks, HDR en andere Ambi’s stoten heel wat van deze dames van het uitgestippelde pad. Al wankelend. Zo spotte ik indertijd een meer dan degelijk rechtenmieke. Haar stamboom – want zo gaat dat van rechtswege in juridisch België – beloofde haar een sprankelende toekomst.
Quasi elke nacht leek Little Miss Perfect echter weggeplukt uit Girls Gone Wild. Al heb ik dat topje jammer genoeg nooit zien vallen. Ze profileerde zich als een Limburgse kopie van Marissa Cooper. Nà de scheiding van haar ouders. Alcohol niet het middel, maar het doel. Ambitie een ideaal voor nuchteren. En haar tong de favoriete lekdreef van de Leuvense binnenstad.

Overdag kwam ik ze op mijn spotronde ook meermaals tegen in de Valk. Daar hield ze dan vooral de Schone Schijn op. Studeren tegen het schuldgevoel, én voor papa's portefeuille. Maar toch nog een rondje (alcoholvrij) flirten. Althans, dat dacht ik. Tot ik haar bol van de irritatie een drukke lintjesman zag terechtwijzen. Het SevenOaks-sletje eiste haar bibliotheekrechten op. Stilte, toewijding en rust. Hypocrisie alom. De pedofiele priester die kuisheid preekt.

Yin en Yang verschenen tussen Eeckhout en Vermassen. Yin, de vrouwelijke natuur, vulde Miss Perfect ‘s nachts met een mix van moodswings, manipulatiedrang en aandachtshonger. Yang, de mannelijke tegenhanger, sloeg me overdag met verstomming door een onverwachte wil tot evenwicht, discipline en doortastendheid. Het meisje met de twee gezichten: een toonbeeld van Tao of simpelweg schizofrenie?

Ik trachtte via een drankje binnen te dringen bij de Joker onder de juristes. In het uitgaansleven werkte dat vaak genoeg. Een bar bleek echter onbestaande tussen de boekenkasten. Mijn Minute Maid-sapje lachte ze met een arrogantie weg, die alleen rechtenstudentes kunnen etaleren. Blauwtjes beperkten zich niet langer tot de onschadelijke schemer van het nachtlicht. Sindsdien kom ik niet meer in de Valk. Blokken bij de bomma leverde liefde op bestelling. Kosteloos. En zonder openingszinnen.

Ingmar de Imagobouwer

Jouw gezicht redden kan je levenslang achtervolgen. Vraag dat maar aan Kate Winslet. In The Reader weigert Winslet halsstarrig toe te geven dat ze analfabete is. Hierdoor wordt ze schuldig bevonden aan massamoord, op basis van een door haar ‘ondertekend’ bevel. De gevangenisstraf laat zich raden.

Mijn groot ego met bijbehorende imagostrategieën hebben minder verregaande gevolgen. Voorlopig toch. Deze cocky kameleon kan elk moment doorslaan, na een kwarteeuw acteercarrière. Over welke theaterstukjes heb ik het zoal?
Als intellectueel in wording worstel ik me bijvoorbeeld op elk vrij moment doorheen zware literatuur. Allemaal goed en wel, met slim worden is niets mis. Maar doorheen alle Europese steden flaneren met de kaft naar buiten zodat een opmerkzame terrasprinses mijn passie voor Kierkegaard ontdekt, is misschien wat van het existentiële teveel.

Alhoewel. Flaneren is in essentie pronken met direct zichtbare kwaliteiten. Of hoorbare. Ontelbaar zijn ondertussen de minuten waarin ik met stevige toon in het zangerige Zweeds getelefoneerd heb. Exotisch heerschap met gevoel voor ritme, denk je dan. Ware het niet dat er zich quasi nooit iemand anders aan de andere kant van de lijn bevindt. Ik noem het gewoon mijn tweede (Scandinavische) voornaam alle eer aan doen. Ingmar, de Imagobouwer. Na een kwarteeuw heeft hij een mooie gevel opgetrokken.

Op zich dus niets aan de hand, ik blijf trouw aan mijn ware ik. Anders dan wanneer ‘Mr. Cocky’ zijn intrede doet. Arrogantie als handige façade om naïef grut te imponeren. Met als onhandige implicatie een scheefgetrokken imago. Dames, ik ben echt wel een goeie jongen. Erewoord.

Ach, ik ben ook maar een kind van mijn tijd. En misschien wat overijdel, dat klopt. Imago en schone schijn als westerse levenswaarden. Milan Kundera vatte het treffend samen: Stel dat een moderne man mag kiezen tussen een intiem nachtje met Brigitte Bardot (de ongerimpelde versie uiteraard), waarvan niemand ooit iets zal afweten, of een uurtje met haar kan pronken in een drukke winkelstraat...Dan kiest hij hoogstwaarschijnlijk voor het laatste. De flauwe sensatie van publieke afgunst boven de overweldigende puurheid van een échte existentiële ervaring. Vreemde tijden.

Daarom, leef authentiek. Het kost je minder energie. Geen Ingmar de Imagobouwer, maar Bob de Bouwer. Eerlijk en spontaan vertier. Kinderspel.
De vrouw plaatst zich al langer boven al die ijdeltuiterij. “Alleen mannen zijn ijdel. De vrouw wenst slechts het voorwerp van deze ijdelheid te zijn” (Godfried Bomans). God(fried) weet alles, net als Lenny Kravitz. "An image is only an image." Tijd om er naar te handelen, Vanderveeren. Je werd net 26. Laten we die bovenkamers met écht materiaal vullen.

Sterchele scoort nog steeds

Dag op dag drie jaar geleden, overleed François Sterchele in een tragisch auto-ongeval. Gefascineerd door het menselijk denken&doen, hebben de psychologieglossies ondertussen een belangrijke plaats op mijn nachtkastje verworven. Uit die blaadjes heb ik onder meer onthouden dat momenten waar we emotioneel veel belang aan hechten, tot ver na ons pensioen de herinnering prikkelen. Ook gebeurtenissen waar de media destijds overdadig aandacht aan schonken, zullen nog regelmatig in onze dagdromen opduiken.

Zoals de nacht dat Barack Obama de eerste zwarte Amerikaanse president van de VS werd. Wanneer mijn toekomstig kleinkind me dus binnen pakweg vijftig jaar vraagt waar z’n olijke opa zich dan bevond, zal ik het – ongetwijfeld prachtige – ukkie probleemloos kunnen vertellen dat z’n toen 23-jarige grootvader zich simpelweg in z’n (eigen) bed bevond, moe na een Brussels nachtje uit. Het dateert intussen al van Fredje Deburghgraeve z’n olympische goudrace in 1996, dat ik het slaapnest verliet om een historisch tv-moment mee te maken.

Hoe dan ook, mijmerend over dat vérvervlogen jaar 2008, vertel ik het VDV-ventje ook over het ongeluk van François Sterchele, op woensdagmorgen 8 mei, van het nochtans appetijtelijke annus 2008.
Nog ronkend na een – nu Leuvens – nachtje stappen, werd ik die onheilsochtend walgelijk vroeg gewekt door het SMS-toontje van mijn mobieltje. Ondanks mijn bestralingsangst en het feit dat ik een ononderbroken nachtrust als heilig beschouw, liet ik blijkbaar toch mijn GSM opstaan. Aangezien het trendy kleinood binnen handbereik lag, besloot ik toch maar snel het berichtje te lezen. “Sta op, er is iets ergs gebeurd,” meldde een van mijn vrienden me.

Slaapdronken zapte ik meteen naar Teletekst p.101. Blijkbaar wist ik onbewust al dat het feit zich buiten mijn vriendengroep had afgespeeld. Nog niet voorzien van mijn onmisbare contactlenzen, zag ik vaagweg iets van Sterchele staan. Ik dacht meteen aan een transfer naar het buitenland. Met mijn neus quasi op het scherm, werd ik met diezelfde neus echter op de fatale feiten gedrukt: FRANCOIS STERCHELE VERONGELUKT. Vervuld van ongeloof, haastte ik me naar de laptop om op Sporza de bevestiging te vinden dat Teletekst simpelweg slecht ingelicht was.

“Helaas pindakaas” zou Hans Teeuwen zeggen, 'Stersjel' was inderdaad niet meer. Een abrupt afscheid aan m’n laatste voetbalheld. Sterchele vervolmaakte een lange imposante rij toppers met mijn vader (beenharde verdediger bij Antwerp), Van Basten, Stanic, Jankauskas en andere Nesta’s. Sterchele’s dood beëindigde meteen ook mijn adolescentie. Wie immers niet meer blind & naïef een held volgt, is volwassen geworden. Dat juist hij de brug naar de volwassenheid vormde, is niet toevallig. Genietend van het levensspel én de decadentie, hield hij hardwerkend z’n getalenteerde voeten op de grond. Het is dan ook geen wonder dat Swa – ondanks z’n Italiaanse & Franstalige flair – publiekslieveling werd in het oerVlaamsche & nuchtere Brugge.

Zijn manier van leven beschouw ik als een stralend voorbeeld hoe de veeleisende volwassenheid toch nog een kinderlijk leuke periode kan vormen. Met de eeuwige glimlach op het gelaat, steeds anderen provocerend zonder echter te kwetsen. De vele jonge mensen die Sterchele op die manier inspireert in hun volwassen leven, vormen allen parels van doelpunten in de extra tijd van de gracieuze goalgetter.

Tutto va bene in cielo Sterchélé?

Glasnost bevrijdt de bovenbenen

Mei. De winter is definitief voorbij. Ik blik met tevredenheid terug. Achthonderd échte vrienden op Facebook, wauw. En wat te zeggen van de Vlaamse vrouw? Eeuwen gehuld in schaamte. Anno 2011 toont het brave kind haar blote benen. Op straat dan nog. Een aanwinst, zo vind ik. De wereld werd weer wat mooier in het donker.

In Scandinavië heerst de blotebenentrend natuurlijk al enige tijd. Aan de vele Stockholmse clubs bibberen smalle kippenbilletjes onbedekt in de lange rijen. Siberische temperaturen of niet. Delicatessen dienen ook in de winter de ogen de kost. Bewondering vervult mijn billengekke blik. Nu ook in Vlaanderen, juicht ende springt!

Wat een verschil met wij, mannen. Grote mond, maar het kledinglef van een Afghaanse in boerka. We durven nog niet eens ons hemd laten openstaan als het wat frisser wordt. Witte t-shirts bedekken bleke basten en ontnemen de kracht van donkere hemden. Comfort boven klasse. Stijlmoord op het tapijt van borsthaar.

Neen, hulde aan deze vrouwelijke openheid. Twee volle meetlatten vanaf de botjes. Hopelijk trekt dit fenomeen zich door naar de zomer. Hallo hotpants. Komen jullie hier vaak? Al roep ik hierbij meteen een halt toe aan de overmoedigen. Vrouwen die denken dat je de tand des tijds met een bezoek aan de tandarts bedwingt. Steunend op vette ranzige stronken die enkel schoonheidsprijzen winnen op rundsvleeskeuringen. Spataders die een land van 100 blauwe meren verbinden. En die dit trachten te verhullen achter visnetten waarin hoogstens zure tonijn te vangen valt. Britney Spears na een prozackuurtje en twee werpbeurten. Blijf binnen, komop zeg. Of trek op z'n minst een habijt aan.

Laat deze aftakelende minderheid het niet verpesten voor een ontbloesemende meerderheid. Jurkjes met een hoog laagtepunt die in samenspel met de natuur stijve heren nekpijn bezorgen. Ontluikende kleine golfjes zijdezacht neergevleid op een verborgen vlakte, rustend in het licht der schaduw. Een zomerbriesje exposeert het stille geluk. Verhuld onder een katoenen gordijntje.
Glasnost rond de bovenbenen, de mens (man) kan er alleen wel bij varen. Minder stof voedt de hongerigen. Met een suggestieve ondergrens als pepersaus op het vlees. À point, alsjeblief.