Alarm deze morgen. Een onheilspellend geluid. Mijn afgeleefd Samsung-mobieltje tekende via een opzichtig en aanhoudend gebibber verzet aan tegen zijn nakende recyclage. Met het openen van zijn klep trachtte ik zijn muil te snoeren, maar het kleinood verweerde zich kranig. Onophoudelijke pestgeluidjes teisterden de van slaapgeur doordrongen ether. Ergerlijk. De Luftwaffe cirkelde in haar gouden beginjaren ’40 met hoopgevender gezoem over West-Europa.
Deze terreur aan trillingen kon maar één ding betekenen: een volle inbox. Het geheugen van een Alzheimer-patiënt die al in zijn heldere jaren het verstand van een dode cavia meezeulde. Tweehonderd luttele berichten. Mijn leven is echt wel interessanter dan dat.
Maar goed, ik opende het bericht. Met wat geluk openbaarde mijn gloednieuw aantal gratis belminuten zich met een lichte vorm van pretentie op mijn beeldscherm. Lekker onbeduidend en kort. Schrappen dus die handel. Helaas, de aanzet maakte al snel duidelijk dat dit een erg aanlokkelijke uitnodiging betrof. Een bevriende cabinetard wilde de tijdelijke terugkomst van zijn Kempens kippetje met zijn eclatante entourage delen. Een EU-stagiaire met Barcelonese bagage op weekend in Brussel. Onmisbare kost voor elke gozer met internationale honger.
Daar moest ik dus meer van weten. Waar, wanneer en wie? Vooral dat laatste behoort tot de essentie van een invitatie. Zonder een aantrekkelijke guestlist, geen VDV op het appel. Sarkozy verwacht je toch ook niet op een wijn- en hostieavond van de plaatselijke parochie? Neen. Mooi, mooier, mooist. Met een overdaad van dat laatste graag.
Al die levensbelangrijke info stond echter in het volgende – voorlopig onleesbare – deel van de sms. Als een beul overliep ik de met doodsverachting getroffen inbox. Fijne vleeswaren gerookt uit mooie zinnen geurend naar vervlogen momenten, die elke keer opnieuw een alsmaar diepere grijns op het gelaat toveren. Mastercard becijfert deze herinneringen als ‘onbetaalbaar’. Goedkope woorden. Geld, de papieren hoer van het schijnleven, verdwijnt in het niets ten aanzien van deze gereïncarneerde geschiedenis.
Maar toch. Een nachtelijke synthese van Erasmus-vertier verdwijnt onherroepelijk het haardvuur in. Letters verschrompelen tergend traag. Kop op VDV, dronkemanspraat uit 2006. Tijd om het achter jou te laten. Een voetnoot uit het leven, dat als een onophoudelijk proces van afscheid nemen onze adem kortwiekt.
Luttele seconden na deze memoriemoord gaf de Samsung echter weer van jetje. Het bericht bleek meer dan tweedelig. Een atoombom onder de sms’jes. Er moesten nog slachtoffers vallen. Een verrassend complimentje van een doorgaans ijskoude bitch? RAUS! Symbool voor het tastbaar onbereikbare. SMS’jes schrappen werkt therapeutisch. En ach, wat verdwijnt is niet memorabel. Of heeft ergens anders een plaats verworven.
Koop toch gewoon een nieuwe GSM, oetlul. Een Blackberry staat je ongetwijfeld beeldig.
