Onze alcoholbeleving getuigt van een gebrekkige levenskunst. De bedwelmde twintiger verkiest het effect boven de smaak. We drinken voor het kunstmatig gedrag dat eruit voortvloeit en ervaren nauwelijks inhoud. De tong is poortwachter af. Misselijkmakend, vormt mijn nuchtere analyse.
Doelmatig denken, doen én drinken. Deze kudde dronkaards heft het glas op Aristoteles en spuwt op de leer van Dionysos. Drink to get drunk. Hiermee hopen we onze lust te stillen, maar in werkelijkheid verdrinken we ons genot. Samen met miljoenen hersencellen verdwijnt de Bacchus-beleving in de stroom van het gezwelg. Ontnuchterend.
Logisch dat chemische rotzooi als Jägermeister en Wodka-RedBull ons uitgaansleven bezoedelt. Een woelige, schimmige rivier vervuild door marketeers. Naar hogere sferen doorheen turbulentie, plaatsgebrek en oorverdovend lawaai. Ryanair meets Eristoff.
Na fastfood, nu fastdrinks. Rommel, maar snelle satisficatie klopt kwalitatief plezier. In tijden waar het gezondheidsfascisme als een staatsgodsdienst heerst, lijkt drank de laatste uitgaansklep voor mijn generatie.
In ’68 tartte men de heersende ideologieën nog met seks en rock&roll. Anno 2011 voert een duivelspact van Georgische Wodka en Vlaamse verleidingsdrang een dronkemansstrijd tegen de conservatieve moraal. Weinig inspirerend. Goedkoop vooral.
We huldigen het gruwelijke concept ‘indrinken’, waarbij drankorgels het avondconcert met een stevig valse noot openen. Nadien ontpopt alcohol zich tot hoofdact, met een kotsje als zure afsluiter.
Is dit dan een verloren lichting? Niet noodzakelijk. Eens de sleur van het gezinsleven zich heeft ingezet, grijpt menig man sowieso naar het pure spul. Whiskey op leeftijd als beste medicijn tegen de tand des tijds. Flirten met de finesse door middel van fijnproeverij. Aristoteles met levenservaring, smaakvol Seneca achterna. Den drank is niet langer den duvel.
Al vrees ik wél voor de huidige horde tieners. Bacardi-sletjes die hun eigenwaarde voor flesjes rommel inruilen, daar baar ik me zorgen om. Unlock the night, throw away your dignity. Het vadergevoel boort zich blijkbaar nu al doorheen mijn muur van egocentrisme. I need a fuckin’ drink.
‘Wat een hypocriete moraalridder’, luidt ongetwijfeld uw vernietigende conclusie. Ik val jaarlijks wel eens stomdronken van mijn paard, dat klopt. Maar die andere 364 dagen staan evenwicht, smaak en authenticiteit voorop. Mijn Heilige Drievuldigheid. Of was dat Maten, Makkers, Maes?
