Elk lied draagt de vrucht van de verleiding in zich. Ze dirigeert, manoeuvreert, emotioneert. Als een nobele onbekende verrast ze ons met een fris geluid, blijft soms hele zomers hangen om dan sporadisch een oude dag te verjongen. Van een gaste in onze geest tot een levenslange maîtresse van de memorie.
Met haar melodie trekt ze de aandacht, zoekt ze toenadering naast de route van de ruis. Ieder nummer danst haar eigen ritme. Het Oh-Oh-Cherso-type beukt met grof geschut. Luid en gezwind,schreeuwerig vooral. Een snelle scharrel. Het ene oor in, het andere weer uit. Hit it and quit it. Maar na enkele weken heb je het wel gehad met dat goedkope gebonk. De holle blik op het vlakke beeld biedt geen voldoening. Ke$ha, een geile kip, maar kan je bij haar jouw ei kwijt? Non, le plat pays n'est pas le mien.
Maar toen kwam jij...Jennifer Jennings. Je bent precies wat ik droomde voor mij. De koningin der klanken heerst over de ether. Fluisterend blaast ze de megafoon weg. Oor voor nuances. Met zingend gemak de lustknop bespelend. Haar sensueel samenspel der instrumenten raakt meerdere gevoelige snaren. And when she gets into your head, you know she’s there to stay. Alhoewel, afwachten. Welk broos meisje schuilt achter deze zangnimf? Wie meer dan voelen wil, moet ook écht luisteren. Begrijpen. Tijd maken voor haar levensverhaal.
Daten wordt een noodzaak na al dat in het duister tasten. Gesprekken, monologen als ze wil. De woorden komen in het spel. Wie oprecht orakelt en emotioneel emancipeert, neemt het hart als hoofdprijs mee.
The Doors wisten het al: geschreven dichtkunst is mooi, bezongen poëzie zoveel effectiever. De snelweg naar de ziel. Een pak middenstrookrijders die zich met een welklinkend compromis recht houden, maar in feite het verkeer van de verleiding bevuilen. In tegenstelling tot poëzie op langspeelplaten. Duurzame diepgang dankzij authentieke kunstenaarskrassen.
Met louter een amusant deuntje bereik je heel wat volk. Maar dring je echt tot hen door? Mensen snakken naar herkenning, kennis en structuur. Een spiegel die hun levenslessen poëtisch ordent. Milk Inc. brengt misschien de handjes in de lucht, maar zweven ga je er niet van. Fitness voor beginners, onzin voor hartlijders.
Maar die rommel regeert de hitparades. Qua muzikale metaforen bevinden we ons in donkere tijden. But I'm wearing all my favorite brands, brands, brands. Godzijdank zijn er schaarse sterren als Razorlight die de diepzinnige duisternis verlichten. Zonder hen verbranden we ons levenslang aan de gloed van de desillusie. Hun toplonen zijn meer dan terecht. Weg met het kapitalisme, leve het metaforisme.
In het Nederlands gepredikt door Boudewijn de Groot, Wim De Craene, Ann Christy. Kleinkunst was grote kunst. Het lichaam van Christy niet bestand tegen de kwaal van deze tijd, haar zinnen zo stevig als een droomkasteel. Een klassevrouw. Veel te vroeg heen, eeuwig terug.
Bij de keuze tussen Lady Gaga en Duffy opteer ik dan ook volmondig voor het weemoedige Welshe prinsesje. Eens vreemdgaan kan nadien nog altijd. Dan heeft die laatste weer wat om over te zingen.
