Na het Heizel-drama kent Brussel nu ook het Vanderveeren-drama. Uw lichtvoetige leverancier van gewichtige woorden werd immers de toegang tot zijn ideeënfabriek ontzegd. Waar anderen dansen en sjansen rond geldgeile ganzen, speel ik normaliter de romancier op deze bühnes van branie. Met een literaire pretentie als passe-partout tot elke keet waar de koketterie riant huis houdt.
Tot vorig weekend. Het njet van een buitenwipper. Mijn voorkomen dat niet voldoet. Een aanslag op mijn ego, een diepzinnige kern omgeven door onbeschaamde oppervlakkigheid. Ziehier de reconstructie van de fatale feiten.
23u02: Aankomst aan de Naamse Poort. Spirito Martini: voorheen aftandse kerk, nu versgelikte club. Wachtrij, morrend symbool van populariteit, in het strakke vizier. Kauwgom van linkerkaak naar rechterkaak. Geen babbeltjes slaan, maar speeksel maken. A lonely river of coolness. Welke bloemetjes verdienen de aandacht van mijn irissen?
23u06: Twee late compagnons breken m'n aura van arrogantie. Alhoewel. Keuren is zoveel hartelozer met drie. Povere punten schieten in koor doorheen de Brusselse nacht. Met ruime onvoldoendes voor de eenheidsworstjes die zich richting vleeshal worstelen.
23u17: Na een ontcijfering van het overheersende West-Vlaamse gehinnik, blijkt de file enkel verplicht voor jassendragers. Zo zit dat dus. Snugger als we zijn, snel richting wagen om onze mantels neer te vleien. Dan zetten we maar een ander kraagje recht.
23u20: De nerveuze stoet kijkt continu naar papa's aandelen die als cijfers en wijzers aan hun polsen plakken. De tijd speelt in hun nadeel, meer dan ooit. Met de grijns voorbij de verbouwereerde wachtenden flaneren the Fantastic Three richting ingang. Rechts voorbijsteken, heerlijk. Zouden ze niet zoveel speeksel in hun zijstreep leggen, we hadden een rochel naar onze prachtkopjes gekregen.
Wat zijn we lekker pienter, uitgekookt, belangrijk. Onze schouders schommelen quasi uit de kom. Ooit afgevraagd over wie Mike Posner in 'Cooler than me' zong? Over dit trio, uiteraard. Opmerkzame jongen, die Mikey.
23u22: "Bonsoir." Laten we het maar op Frans houden in Ixelles. Mijn stoere Vlaamse bast krijgt het stilaan koud en wil de warmte van luchtige cocktailjurken, marmeren luchters en witte martini's voelen. Een trendy filmmaker, een gladde advocaat en een populaire blogger. Trapje op, no questions asked. Door policy? Wij staan boven de uitgaanswetten, leert ons Victor Ward: "Who looks good, sees more."
23u22: Dachten we. Een kleerkast van onkoosjere komaf schudt z'n imposante kin horizontaal. Onbekende lichaamstaal. Verticale knikjes eerder ons doorsnee onthaal. Dit moet een vergissing zijn. We kijken achter ons. Welke idioten trachten als ranzige ratten binnen te sluipen? Straatstenen stenigen echter onze ongenaakbare blikken. "Tes chaussures, monsieur."
Verdwaasd dwalen onze ogen naar beneden. Bleke sneakers bij de cineast. In discussie treden heeft geen zin. Niet vloeken in de kerk. In de heiligdommen van de nacht doe je schoenen aan. Geklede. Naakt en wit garandeert een heleboel shit.
23u23: B-plan gevraagd. SMS'en geblazen. 'People' biedt zich al snel aan. Trendy bar. Ander volk, mooier volk, beter volk. Hoekje om. Naar de bakker voor wat blonde Berlijnse bollen.
23u26: Maar de crème de la crème denkt ons toch binnen te krijgen in de kerk. Terecht. Dames met modellenallures. Een handig duwtje in de rug voor het creatieve drietal. Hoekje om voor eerherstel.
23u27: Met schoonheid als nieuwe mantels rond de nek maken we een eclatante entree. Dachten we. Vrouwen wel, wij niet. Fuck. Fuck. Twee maal publiek vernederd op nauwelijks een kwartier. Een depressie loert om de hoek.
23u28: Wie niet bedwelmd is door deze babes, moet nog voor rede vatbaar zijn. Wij dus in discussie. "Monsieur, écoutez..." De stevige kaaklijn meteen met een keiharde counter: "Vous êtes pas habillés." Snel oogcontact naar elkaars wol en katoen. Onze advocaat met een gevat taalmopje: "Nous sommes quand même HA-billés." De rechterhand van de bouncer wil met een linkse onze tandarts meteen wat werk bezorgen.
23u28: De hoofdportier kan het grapje echter wel smaken en bezorgt z'n tronie het betere grijnswerk. Waarop hij de advocaat van antwoord dient: "Vous ne portez pas de chemise." Dat een rolkraagpull niet langer een anti-kapitalistisch symbool is, moest het paardje aan de linkertepel nochtans verklapt hebben. Uitsmijters delen andere hobby's dan politiek en nuances herkennen.
23u28: De aandacht verschuift naar mijn bovenlichaam. "Et vous, en plein t-shirt." Mensen die me kennen, verslikken zich ongetwijfeld in hun caffè latte. VDV zonder boord? Effectief. Een hagelwit t-shirt van de 'Yacht Week' (subtiel element van toenadering tot de Brusselse bourgeoisie), met klasse bedekt door een geniaal grijze blazer. Mijn trendy statement tegen de overdaad aan blauw-wit gestreepte hemden. Helaas.
Een heel studentenbestaan lang hemdenlozen als modeparia's bestempeld. De kledijkarma hield zich een kwarteeuw gedeisd, maar slaat nu ongenadig terug. Mooi in m'n hemd gezet. Een fluim in de façade van deze fashionista.
23u29: Op nauwelijks 52 seconden staan we terug bij af. De klinkers en medeklinkers van Elsene voelen als keiharde kasseien aan. Net als onze recent gevulde portefeuilles. Die smeken om verlichting, knijpend in onze konten.
23u32: De ernst van het drama sijpelt door bij Vanderveeren & Entourage. De oplossing van deze tijd? Kapitalistisch en raciaal geweld. Pertinente conclusies. En dat vier minuten na het trauma op de trappen. God, wat zijn we helden. Zwevend naar Flagey en Louise. Kijk ons aan, we staan te grienen.
De rest van de nacht: Zwelgen in le Bar du Marché en the Ethnic Bar. Geen wijn in de kerk, maar Martini en Mojito waar de goddelozen huizen. Afgelopen weekend trad ik definitief uit de geloofsgemeenschap. Niet meteen ontnuchterend, bleek achteraf.
