Cold Beer

Our bar
Your band
Our song
My scar

Playing your hair
Best seat in town
Shaking my air
Taken by the crown

Basta!

De Schalkse Ruiters zijn opnieuw in het land. Iets jonger, iets linkser, en deze keer in dubbele slagformatie. Cafés lopen leeg op maandagavond. Studenten blokken voor de beeldbuis. Een analyse van de hype die Basta! heet.

Basta! is op het moegetergde Vlaamse lijf geschreven. Eindelijk slaat men terug tegen zoveel onrecht. En de lakse Vlaming hoeft er z’n zetel niet voor uit. Lekker languit de wraak aanschouwen. Want daar draait het om. Wraak. Wraak op de smeerlappen die onze schaarse tijd gijzelen en met ons geld gaan lopen. Van helpdesks tot te late treinen. Van belspeldellen tot woekeraars. Ze zijn er om ons te kloten, mijnheer.

De schavuiten van Neveneffecten kaatsen van achter de Klaagmuur de bal terug. Recht in het gezicht van journalisten, raden van bestuur en politici. Daden van verzet tegen het establishment. In het achterdochtige Vlaanderen levert dat gegarandeerd applaus op. Basta! is de ludieke Pro Deo van de kleine man.

Dat bewijzen ook de kijkcijfers. Hoe vaker Mathieu van Mobistar terugbelde, hoe luider het land lachte. Bijna een miljoen kijklustigen vormt de prettige bijwerking van vijftig minuten professionele leut. De gepikeerde reactie van de journalistenbond bewijst hoezeer Basta! nagels met koppen slaat. Wie z’n zaakjes niet op orde heeft, zal de komende weken gezichtsverlies lijden. Met een belerend toontje als extra zout in de wonde.

Dit koningskwartet ontmaskert de schurkenstaat. Met de humoristische hakbijl op zoek naar de kwalijke gevolgen van het doorgedreven commercialisme. De underdogs laten de topdogs een poepje ruiken en zetten hun tanden in de arrogantie van de macht. Kinderpret met een volwassen boodschap. Een succesrecept in onze contreien.

In de VS zou Basta! minder aanslaan. Onrecht verdient daar geen schelmenstreken, maar een proces. Of de zetel bij Jerry Springer. Hier is een simpele stamp tegen de schenen zoveel leuker. Geen revolutie, maar guitigheid kanaliseert de vloed van het ongenoegen. We blijven een braaf volk, dat ver van rechtbanken haar kleine geluk en waarheden zoekt.

Die speurtocht kampt wel met een ongelukkige programmering. Wie gisteren het begin van Basta! wilde volgen, moest de kuskeuze van Nathalie Meskens missen. Mijn hart koos voor haar lippen. Amor klopte de Tijl Uilenspiegels. Al zijn die laatsten goed op weg om zich ook een godenstatus aan te meten. Tenzij er binnenkort een trein op tijd rijdt.

Poëzie der langspeelplaten

Elk lied draagt de vrucht van de verleiding in zich. Ze dirigeert, manoeuvreert, emotioneert. Als een nobele onbekende verrast ze ons met een fris geluid, blijft soms hele zomers hangen om dan sporadisch een oude dag te verjongen. Van een gaste in onze geest tot een levenslange maîtresse van de memorie.

Met haar melodie trekt ze de aandacht, zoekt ze toenadering naast de route van de ruis. Ieder nummer danst haar eigen ritme. Het Oh-Oh-Cherso-type beukt met grof geschut. Luid en gezwind,schreeuwerig vooral. Een snelle scharrel. Het ene oor in, het andere weer uit. Hit it and quit it. Maar na enkele weken heb je het wel gehad met dat goedkope gebonk. De holle blik op het vlakke beeld biedt geen voldoening. Ke$ha, een geile kip, maar kan je bij haar jouw ei kwijt? Non, le plat pays n'est pas le mien.

Maar toen kwam jij...Jennifer Jennings. Je bent precies wat ik droomde voor mij. De koningin der klanken heerst over de ether. Fluisterend blaast ze de megafoon weg. Oor voor nuances. Met zingend gemak de lustknop bespelend. Haar sensueel samenspel der instrumenten raakt meerdere gevoelige snaren. And when she gets into your head, you know she’s there to stay. Alhoewel, afwachten. Welk broos meisje schuilt achter deze zangnimf? Wie meer dan voelen wil, moet ook écht luisteren. Begrijpen. Tijd maken voor haar levensverhaal.

Daten wordt een noodzaak na al dat in het duister tasten. Gesprekken, monologen als ze wil. De woorden komen in het spel. Wie oprecht orakelt en emotioneel emancipeert, neemt het hart als hoofdprijs mee.
The Doors wisten het al: geschreven dichtkunst is mooi, bezongen poëzie zoveel effectiever. De snelweg naar de ziel. Een pak middenstrookrijders die zich met een welklinkend compromis recht houden, maar in feite het verkeer van de verleiding bevuilen. In tegenstelling tot poëzie op langspeelplaten. Duurzame diepgang dankzij authentieke kunstenaarskrassen.

Met louter een amusant deuntje bereik je heel wat volk. Maar dring je echt tot hen door? Mensen snakken naar herkenning, kennis en structuur. Een spiegel die hun levenslessen poëtisch ordent. Milk Inc. brengt misschien de handjes in de lucht, maar zweven ga je er niet van. Fitness voor beginners, onzin voor hartlijders.

Maar die rommel regeert de hitparades. Qua muzikale metaforen bevinden we ons in donkere tijden. But I'm wearing all my favorite brands, brands, brands. Godzijdank zijn er schaarse sterren als Razorlight die de diepzinnige duisternis verlichten. Zonder hen verbranden we ons levenslang aan de gloed van de desillusie. Hun toplonen zijn meer dan terecht. Weg met het kapitalisme, leve het metaforisme.

In het Nederlands gepredikt door Boudewijn de Groot, Wim De Craene, Ann Christy. Kleinkunst was grote kunst. Het lichaam van Christy niet bestand tegen de kwaal van deze tijd, haar zinnen zo stevig als een droomkasteel. Een klassevrouw. Veel te vroeg heen, eeuwig terug.
Bij de keuze tussen Lady Gaga en Duffy opteer ik dan ook volmondig voor het weemoedige Welshe prinsesje. Eens vreemdgaan kan nadien nog altijd. Dan heeft die laatste weer wat om over te zingen.

Buitengewipt: het Vanderveeren-drama

Na het Heizel-drama kent Brussel nu ook het Vanderveeren-drama. Uw lichtvoetige leverancier van gewichtige woorden werd immers de toegang tot zijn ideeënfabriek ontzegd. Waar anderen dansen en sjansen rond geldgeile ganzen, speel ik normaliter de romancier op deze bühnes van branie. Met een literaire pretentie als passe-partout tot elke keet waar de koketterie riant huis houdt.

Tot vorig weekend. Het njet van een buitenwipper. Mijn voorkomen dat niet voldoet. Een aanslag op mijn ego, een diepzinnige kern omgeven door onbeschaamde oppervlakkigheid. Ziehier de reconstructie van de fatale feiten.

23u02: Aankomst aan de Naamse Poort. Spirito Martini: voorheen aftandse kerk, nu versgelikte club. Wachtrij, morrend symbool van populariteit, in het strakke vizier. Kauwgom van linkerkaak naar rechterkaak. Geen babbeltjes slaan, maar speeksel maken. A lonely river of coolness. Welke bloemetjes verdienen de aandacht van mijn irissen?

23u06: Twee late compagnons breken m'n aura van arrogantie. Alhoewel. Keuren is zoveel hartelozer met drie. Povere punten schieten in koor doorheen de Brusselse nacht. Met ruime onvoldoendes voor de eenheidsworstjes die zich richting vleeshal worstelen.

23u17: Na een ontcijfering van het overheersende West-Vlaamse gehinnik, blijkt de file enkel verplicht voor jassendragers. Zo zit dat dus. Snugger als we zijn, snel richting wagen om onze mantels neer te vleien. Dan zetten we maar een ander kraagje recht.

23u20: De nerveuze stoet kijkt continu naar papa's aandelen die als cijfers en wijzers aan hun polsen plakken. De tijd speelt in hun nadeel, meer dan ooit. Met de grijns voorbij de verbouwereerde wachtenden flaneren the Fantastic Three richting ingang. Rechts voorbijsteken, heerlijk. Zouden ze niet zoveel speeksel in hun zijstreep leggen, we hadden een rochel naar onze prachtkopjes gekregen.
Wat zijn we lekker pienter, uitgekookt, belangrijk. Onze schouders schommelen quasi uit de kom. Ooit afgevraagd over wie Mike Posner in 'Cooler than me' zong? Over dit trio, uiteraard. Opmerkzame jongen, die Mikey.

23u22: "Bonsoir." Laten we het maar op Frans houden in Ixelles. Mijn stoere Vlaamse bast krijgt het stilaan koud en wil de warmte van luchtige cocktailjurken, marmeren luchters en witte martini's voelen. Een trendy filmmaker, een gladde advocaat en een populaire blogger. Trapje op, no questions asked. Door policy? Wij staan boven de uitgaanswetten, leert ons Victor Ward: "Who looks good, sees more."

23u22: Dachten we. Een kleerkast van onkoosjere komaf schudt z'n imposante kin horizontaal. Onbekende lichaamstaal. Verticale knikjes eerder ons doorsnee onthaal. Dit moet een vergissing zijn. We kijken achter ons. Welke idioten trachten als ranzige ratten binnen te sluipen? Straatstenen stenigen echter onze ongenaakbare blikken. "Tes chaussures, monsieur."
Verdwaasd dwalen onze ogen naar beneden. Bleke sneakers bij de cineast. In discussie treden heeft geen zin. Niet vloeken in de kerk. In de heiligdommen van de nacht doe je schoenen aan. Geklede. Naakt en wit garandeert een heleboel shit.

23u23: B-plan gevraagd. SMS'en geblazen. 'People' biedt zich al snel aan. Trendy bar. Ander volk, mooier volk, beter volk. Hoekje om. Naar de bakker voor wat blonde Berlijnse bollen.

23u26: Maar de crème de la crème denkt ons toch binnen te krijgen in de kerk. Terecht. Dames met modellenallures. Een handig duwtje in de rug voor het creatieve drietal. Hoekje om voor eerherstel.

23u27: Met schoonheid als nieuwe mantels rond de nek maken we een eclatante entree. Dachten we. Vrouwen wel, wij niet. Fuck. Fuck. Twee maal publiek vernederd op nauwelijks een kwartier. Een depressie loert om de hoek.

23u28: Wie niet bedwelmd is door deze babes, moet nog voor rede vatbaar zijn. Wij dus in discussie. "Monsieur, écoutez..." De stevige kaaklijn meteen met een keiharde counter: "Vous êtes pas habillés." Snel oogcontact naar elkaars wol en katoen. Onze advocaat met een gevat taalmopje: "Nous sommes quand même HA-billés." De rechterhand van de bouncer wil met een linkse onze tandarts meteen wat werk bezorgen.

23u28: De hoofdportier kan het grapje echter wel smaken en bezorgt z'n tronie het betere grijnswerk. Waarop hij de advocaat van antwoord dient: "Vous ne portez pas de chemise." Dat een rolkraagpull niet langer een anti-kapitalistisch symbool is, moest het paardje aan de linkertepel nochtans verklapt hebben. Uitsmijters delen andere hobby's dan politiek en nuances herkennen.

23u28: De aandacht verschuift naar mijn bovenlichaam. "Et vous, en plein t-shirt." Mensen die me kennen, verslikken zich ongetwijfeld in hun caffè latte. VDV zonder boord? Effectief. Een hagelwit t-shirt van de 'Yacht Week' (subtiel element van toenadering tot de Brusselse bourgeoisie), met klasse bedekt door een geniaal grijze blazer. Mijn trendy statement tegen de overdaad aan blauw-wit gestreepte hemden. Helaas.
Een heel studentenbestaan lang hemdenlozen als modeparia's bestempeld. De kledijkarma hield zich een kwarteeuw gedeisd, maar slaat nu ongenadig terug. Mooi in m'n hemd gezet. Een fluim in de façade van deze fashionista.

23u29: Op nauwelijks 52 seconden staan we terug bij af. De klinkers en medeklinkers van Elsene voelen als keiharde kasseien aan. Net als onze recent gevulde portefeuilles. Die smeken om verlichting, knijpend in onze konten.

23u32: De ernst van het drama sijpelt door bij Vanderveeren & Entourage. De oplossing van deze tijd? Kapitalistisch en raciaal geweld. Pertinente conclusies. En dat vier minuten na het trauma op de trappen. God, wat zijn we helden. Zwevend naar Flagey en Louise. Kijk ons aan, we staan te grienen.

De rest van de nacht: Zwelgen in le Bar du Marché en the Ethnic Bar. Geen wijn in de kerk, maar Martini en Mojito waar de goddelozen huizen. Afgelopen weekend trad ik definitief uit de geloofsgemeenschap. Niet meteen ontnuchterend, bleek achteraf.

Ijskoningin

Blauw bloed regeert
Sneeuw blinkt in haar blik
Kogels van de hoop
Kil tot de finale snik

Signalen stralen vuur
Mist bevecht het licht
Sensualiteit schemert ongenadig
Hartverscheurend in een schicht

Klauwen berekoud
Krassen in de ziel
Sidderen in onzekerheid
Touwtjetrek haar stiel

Stilte in de ijswoestijn
Bibberen in de nacht
Hongeren tot de eeuwigheid
Liefde als ultieme pracht