Kneuterig Kuipke

Als goeie Vlaming pik ik zo nu en dan een Vlaamse kermis mee. Bloedworst, nektapijten, Shoe Discount. Even met het kwaliteitsleer los van de Brusselse salontafels, voeten op de grond. Gentse grond, afgelopen week. Gratis kaarten voor de befaamde lokale Zesdaagse lokten me richting Citadelpark. Uiteraard met een bord tussen de billetjes.

Met de sneakers tussen het voetvolk staan. Strak plan. Locatie? Het middenplein. Waar stijve harken van boeren in soepele ballerina’s veranderen. Omsingeld door fietsende waaghalzen zonder remmen, draaien romp en pint op het ritme van de Racing Rats. Onverwachte elegantie tussen houten planken bezoedeld door Ninoofse drankencentrales.

Echter weinig primadonna’s tussen de Primus-vaten. Tot genoegen van mijn gesprekspartner, die me met volle overgave de obscure regels van de puntenkoers en de ploegafvalling tracht bij te brengen. Een sporadische avond waarbij mijn arendsblik niet afdwaalt naar het pronkgedrag van loslopend wild. Helaas. Met dezelfde holle blik als de ronddravende Miss Witloof beantwoord ik zijn vurig discours. Geen voeling met de polsslag van de piste, luidt het verdict van de volksjury.

Blijkbaar voldoet een rijke geschiedenis niet om deze veeleisende Vanderveeren te bekoren. Ook de Kriek Mystic schenkt het historische kader geen gewenst charisma. Sporters met het trainingsschema van een topsporter, maar met het aura van een dorpsidool. En die als charmezanger van dienst de pauze invullen. De Argentijn Donadio dacht met een eigen versie van ‘Angels’ de zaal de hemel in te zingen. Het toilet bleek de massale publieksbestemming.

En toch. Het heeft allemaal haar charmes. Ongedwongenheid ademt vrijuit op de van rook verloste tribunes. Bloemen worden uitgedeeld als ware het Afrikaanse voedselpakketten. Sportiviteit even logisch als het pisteparcours. Bij het romantische gezoem van de derny’s waan ik me in de akoestische sluiers van een betoverde Vooruit. Zowaar een kneuterig Kuipke…
Tot de naam van een jonge held doorheen de hal schalt. Oh my gosh, no posh, but Tosh. Volks Vlaanderen ontwaakt. De Zesdaagse van Gent. Eén avond was voldoende.

Snakken naar Sneeuw

Koning Winter wil dit jaar met strenge hand over Europa heersen. Popelend van ongeduld verstoort de machtsgeile ijsregent het wankele interregnum van kroonprins Herfst. Achter het Ijzeren Gordijn maakt de staatsgreep meteen een sneeuwtapijt zichtbaar, het fluwelen machtssymbool van de witte koning. Oost-Europa droomt nu al van een Praagse lente.

Hoewel het herfstelijke kleurenpalet de schilderkunst naar een onmenselijke schoonheid heeft gestuwd, vormt een uitgestrekt sneeuwtapijt de ware hemel op aarde. Niets anders maakt de godentranen zo tastbaar en innemend. Het witte ijs verlicht de winterdepressie en zet menig herfstverloren hart in vuur en vlam. Een snuifje sneeuw brengt je naar hogere sferen.

Verslaafd aan die hemelse schijn, snak ik naar een staatsbezoek van koning Winter aan de Vlaamse contreien, daarbij begeleid door sneeuw- en knieval.

De weergoden schonken ons landje echter een sneeuwongunstig klimaat. De grimmige regen openbaart geen tipje van de hemel, maar levert doorgaans een diepgrijs decor. Godzijdank wierp Erasmus me vanuit het hiernamaals in die oceaan van troosteloosheid een reddingsboei toe, die me richting het sneeuwrijke Scandinavië voerde.

Het heetgebakerde zuiden van Zweden bood me echter in twee maanden winter slechts één dag sneeuw. Het uitgaansgeweld weerhield me bovendien van dit hemelse spektakel bij daglicht. Opstaan voor twee uur ‘s namiddags bleek bevangen door de Erasmus-decadentie immers geen optie. Hoewel de Zweedse zomers ook erg heet kunnen zijn, stroomt het Scandinavische bloed vooral tijdens de wintermaanden net iets sneller door de alcoholvriendelijke aderen.

De noordelijke toekomstdroom Stockholm levert hoe dan ook sneeuwzekerheid. In afwachting van de definitieve verhuis geniet ik hiér van de winter en bijbehorende kortetermijnprojecten. Stijlvol ingepakte vrouwen verblijden mijn vertroebeld zicht vanonder de paraplu. Waar de zomer vestimentair vaak weinig aan de verbeelding overlaat, voedt de winter het mysterie.

Wie laag per laag klasse etaleert, flaneert met een fabelachtige air doorheen de zwaarste winterstorm. Mét botjes en trench coat, uiteraard. Deze dartelende deerne verwijst het grauwgrijze geweld naar de achtergrond en profileert zich als brandend middelpunt in het winterse landschap. This snow is on fire. Van een ijskoude winter krijg ik het alvast bloedheet.

Katholieke karmakater

Grote broer klopt kleine zus. Opnieuw orde in het Brugse huishouden. Nadat in augustus een ijverige zwarte de katholieke cirkel van overbodige liefdadigheid voorzag, staat Cercle sinds gisterenavond 22.21u wederom waar het thuishoort: met de voeten op de grond.

En die Brugse grond is van Club. Hoewel ik als Brusselaar weinig slaap laat voor een naderende derby, verdedig ik op de werkvloer de blauw-zwarte eer tegen elk geschimp van het groene grut. Naar het voorbeeld van hun woordvoerder - miss(elijk)makende Pol - denken ze met grootspraak grootmacht FCB aan het wankelen te brengen. De geschiedenis is echter steviger dan dat.

Ach, enkel in de schaduw van de grote broer schijnt de zon voor de Brugse kerkgangers. Hofnarren die groen van jaloezie snakken naar de Europese successen van Vlaanderens mooiste. En in hun tragische queeste naar verre ereplaatsen ons koninklijk gazon kapot trappen. Bromvliegen als Van den Driessche en Van Rossem verstoren de rust nochtans nauwelijks. Het nietszeggende getuf van het groene gepeupel raakt de koude keizerskleren niet. Club is heer en meester in Brugge.

De zondag hoort de klerikalen niet langer toe. Het vrijzinnige blauw-zwart bevrijdt de Brugse binnenstad van de verstikkende verenigingslucht. Bij elke groene derbyzege waait de chloorlucht van de zwembadkant richting 't Zand. Ondanks een meerderheidsverzet achter de Dampoort. Fancardfeiten liegen niet. En de uitslag van gisteren evenmin. Club is de ploeg van't stad. Amen.

Edoch. De voetbalgoden bleken Oost-Indisch doof voor dit schietgebed. Tot twee keer toe dit seizoen. Een dubbele weerwraak van het katholieke bastion. Onder impuls van een schuimbekkende Evens counterde Cercle zich richting revanche. Ex-FCB’er D’Haene bezorgde blauw-zwart een katholieke karmakater, daarbij geholpen door een Zeeuwse kerkbewaarder. Het flankenspel in de ruit van Adrie draaide vierkant. Een moslim bracht beterschap, maar het waren niet meer dan vijgen na Pasen van de verloren zoon.

De kelk moet tot op de bodem leeg. Walgelijke absint uit Sint-Andries zorgt voor nare hallucinaties. Heer, bespaar ons twee bijkomende derby’s. Ik heb genoeg groene monsters gezien.

Late Night Letterman

Ik ben een volwassen man. 25. Ik neem de verantwoordelijkheid voor al m'n (wan)daden. Al pleit ik voor één uitzondering. Ik distantieer me van de nachtelijke sms'jes, waarin ik me van een ongewild open kant toon.
Uw begrip lijkt me logisch. Indien u immers wel eens een glaasje nuttigt en bovendien over een GSM beschikt, bent u ongetwijfeld weleens nachtelijk openhartig gebleken via het mobiele netwerk. Quasi heel volwassen Vlaanderen, bevolkt door nuchtere binnenkroppers, stuurt stommiteiten in strontzatte sms’jes.

Balen in bed wanneer je de ochtend nadien met een borrelend gevoel van onbehagen de verzonden berichten verkent. De vergeetput der latente lusten. Nog lijkbleek van vermoeidheid raast jouw hartslag plotsklaps richting donkerrode regionen. Een groeiend besef van een recente onverdoken oprechtheid. Een heel echelon van verdoken liefdesverklaringen tot bloedgeile invitaties beslaat het schermpje. Maar aan wie, vormt uiteraard de vraag.

Speelde alcohol slechts een bescheiden rol, dan toverden jouw vrijpostige woorden een grimas (of een grijns) op het gelaat van een dame die slechts sporadisch jouw gedachten gijzelt. Een B-project in het vakjargon. Leuk als het kan, louter sneu als het niet lukt. Vogelpik met de losse pols.
Kreeg de lever echter nogmaals een levensbedreigende tik, dan dreigt dé droomvrouw als toezendoord der verbaal verderf. Na een salvo aan foute wachtwoorden sluit ze onverbiddelijk de hemelspoorten. Voor eeuwig. Waar de liefde regeert, heerst de suggestie als (on)geschreven wet. En ja, "Ik vind je een lekker dier" was meer dan een hintje.

Geen vuilgebekte verleider, maar een speelse tong houdt alle liefdeskanalen staande. In vele gevallen is nochtans een gewijde stilte aangewezen, maar de overmoedige orakels willen kots wat kots een teken van liefde uitzenden. Met vunzige veelspraak geraak je zelfs niet aan first Base.
De remedie? Een nachtelijke woordvoerder. Geen BOB, maar een BOS: een Bewust Onbeschonken SMS'er. Iemand die de hele groep op het vlak van vocabularium veilig richting slaapkamer leidt. Waar schunnige directe praat wel kan. Jouw matras zal het niet erg vinden.

The Perfect Man for the Job? De notoire Amerikaanse talkshowhost David Letterman.. Met zijn humor en charme herschept hij jouw sms-verkeersdrama in een vervoerende Late Night Show. Ik leg m’n lot (en GSM) blindelings in de handen van een legende die Blake Lively aan z’n voeten krijgt. XOXO, Charming Guy. Let Dave do the texting.

Afgelopen wapenstilstandsnacht vuurde een van m’n dronken vrienden het veelzeggende “Bosde lnpmrin” op mijn - op dat moment - wankel verstand af. Een nuchtere namiddag later volgde als verklaring: “Los den bos in”. Brabants voor straalbezopen. Zijn woordvoerder bleek geen BOS, maar Bacchus. De Letterman van de Lavelozen.

Dag Devroe

Europees voetbal om 19u. Bah. Een ramp voor elke thuisspelende ploeg. Een pijniging die Club dit seizoen drie keer moet onder gaan. Een Jan Breydel half gevuld met hongerige magen, die arm aan calorieën een vreselijke apathie uitstralen. En bij de minste misstap zonder gêne grommen.

Competitievervalsing, heren van de UEFA. Het thuisvoordeel verdwijnt waar tribunes bevolkt worden door geïrriteerden die de werkvloer en de files nog in het hoofd hebben zitten.
Villareal uit om 19u. Een doodse bedoening tussen Spanjaarden die nog naar de siësta snakken. Villareal uit om 21u. Gepassioneerde zuiderlingen verlekkerd op een Europees hapje. Een wereld van verschil, hielenlikkers van de televisie.

Heiligschennis op Olympia, waar roemrijke avonden steevast werden ingezet nà het avondjournaal. Trauma’s van Dortmund tot in Istanbul. Menig Europese topclub verdwaalde in de nachtelijke nevel van Sint-Andries. En slechts bij uiterste uitzondering in de namiddagsneeuw. FC Schalke 04 mocht op 19 november 1996 twee maal de rode bal uit West-Vlaamse netten vissen en verliet om 17u45 (!) de witte mat als verliezer. Club liet haar supporters in de kou staan onder druk van Duitse magnaten, die als vanouds een avondklok op Vlaamsche bodem installeerden.

Veertien jaar later is het Brugse kwik in november er op vooruitgegaan, maar is het voetbal er verre van hartverwarmend. Het blauwzwarte publiek is in tijden van honger immer origineel gebleven in het vinden van een zondebok. Waar de rest van de voetbalwereld meteen richting trainer kijkt, eisen de Club-fans quasi steeds het ontslag van de voorzitter (Van Maele, D’Hooghe) of de sportleider (Degryse en nu Devroe). Broos en Sollied zijn de laatste coaches die door de spionkop werden uitgespuwd, ondanks hun Europese successen. Mathijssen was gewoon een geval apart. Raar volkje, die supporters. Zelfs in het oernuchtere Brugge.

Nochtans draagt ook Koster zijn verantwoordelijkheid. Te lang liet de minzame Zeeuw Donk&co hun nonchalance etaleren. Hij verkoos artistiek voetbal boven bloed, zweet en punten. De traditionele kost van de Blue Army. Nu het spelniveau nog in weinig verschilt van de kleurloze brij onder Mathijssen, valt dat de veldheer te verwijten. Adieu Adrie, Club ziet er gewoonweg niet goed meer uit.

Wat ons finaal bij Luc Devroe brengt, de nieuwverkozen boeman in de Noord-tribune. Waar Degryse met een op techniek gerichte transferpolitiek de stijl van het huis een mauve tintje schonk, verkrachtte Devroe de ziel van hét Vlaamse werkvoetbalbastion. Blauwzwart ziet paars van de pijn. Overdadige spielerei op en naast het veld door zijn aangekochte zelfverklaarde toptalenten. Misselijkmakend. Niet langer met de borst vooruit, maar met het luie gat op het gras.

Met deze sjacheraar die een kudde aan veulens van Troje binnenhaalde, zal Club niet meer richting mooiere oorden varen. Dag Devroe. Maak plaats voor een gids met ervaring op topniveau. Of wordt het echt wachten op het nieuwe stadion voor men in Brugge opnieuw comfortabel zit?