Maar ook dit bleef hangen: Tuva Novotny, de Zweedse compagnonne van la Roberts in Rome, bestempelde Stockholm als conformistisch. Geen scheldwoord, in deze kwestie. Wanneer alles immers pracht uitstraalt en iedereen schoonheid etaleert, is erbij horen een beloning.Een sleutel tot de hemelpoort.
Deel uitmaken van dat goddelijke geheel is een uitdaging. Waarbij voor de van nature niet-blonde vrouwen liters haarverf hoort. Goudgeel is immers de kleur van het prinsessenclubje. Wie met donkere lokken over de hoofdstedelijke eilanden wil dartelen, moet over zéér degelijke papieren beschikken. Een Duitse bevolkingspolitiek met sexy implicaties.
Bij de Stockholmse prinsen eenzelfde eenheid. Nekken worden vakkundig beschermd door kleurige sjaals, terwijl brillantine een warboel in de kokette kapsels voorkomt. Jassen zijn mantels, geklede schoenen een must.
Aanpassen of opkrassen. Naar de buitenwijken bijvoorbeeld. Vanuit de torenhoge appartementsblokken trachten de uitgeslotenen een blik te werpen op het gezegende centrum. Banlieues, waar de gebande koolvissen stranden aan de verre oevers van de City. Geen hoogbouw in het stadshart. In de hemel vertoef je al hoog genoeg.
Begrijpelijk dat heel wat jongeren onder het schoonheidsideaal bezwijken en het noorden verliezen. En dan gothic worden. Halleluja. Wie een welafgewerkt gezondgekleurd model zelfbewust naast een mensenschuwe en bleke gek ziet zweven, denkt hemel en hel in één oogopslag te hebben gevat. De geest van Ingmar Bergman waart rond in de straten van Stockholm.
Om zoveel mogelijk minuten in dat godendom intens te beleven, drinkt men liters caffè latte in onmetelijk gezellige bars gestoeld op New Yorkse leest. De window seats die uitgeven op publieke modeshows, zijn steevast bezet. Watch and yearn. Ook de (verwarmde) terrasjes doen het goed, mits bevallige hulp van de weergoden. In Scandinavië omarmt men het schaarse zonlicht als een luxegoed. Terwijl onze ogen fonkelen bij het aanschouwen van het witte sneeuwgoud, is elke seconde zonneschijn platina voor de noorderling.
Beetje koud en donker immers daarboven. Buiten alleszins. Wie een schaarse uitnodiging kan bemachtigen voor een entree in een Stockholms paleisje, waant zich in het oerconcept van ‘knus’. Linnea, de hoogblonde gastvrouw met een engelenlijntje die dit Brussels Zinneke laat kronkelen van goesting, ontvangt de gewillige magen in ligzetels bezaaid met kussens en dekens die qua temperatuur niet moeten onderdoen voor 'Janssons Verleiding', geserveerd op een eeuwenoude eikenhouten tafel omgeven door kaneelgeurige kaarsen druipend in kokette kandelaars die het crèmekleurige plafond in een sfeer van sereniteit doen baden. Girl, we couldn’t get much higher.
Wie in deze hemel toch de aarde mist, steekt de Centralbron over tot in Södermalm. Even weg uit het walhalla. Diversiteit en individualisme vormen er een geslaagd huwelijk. Het Londense SoHo kreeg er een rood bosbessensausje en werd omgedoopt tot SoFo. De creatieven der Stockholmse grond beschouwen het walhalla als een bühne der burgerlijkheid en trekken zich terug in het zuiden van de stad. Leuk voor een namiddagje uit denken de ruimdenkende koninklijke kippetjes.
Plaats genoeg trouwens op de royale bruggen en banen. Dikkerdjes vind je enkel in de smalle steegjes van Gamla Stan, waar toeristen de hemelse rust bezoedelen. Obesitas verdient geen verblijfsvergunning in Zweden. Het gezondheidsfascisme krijgt men hier met de vetvrije paplepel ingegoten. Of via de liters vitaminewaters die men naast de caffè latte naar binnen speelt. Ongetwijfeld uit eigen bronnen: 90% van de hoofdstedelijke waterlopen zijn bezwembaar. Stockholm, groene grootstad. Waar niet de geitewollen sokken, maar dure nylons de dienst uit maken. Stockholm, sexy sprookjesstad.
