Pump Polizei

Lelijke vrouwen maken massaal misbruik van de naaldhak. Met dit toverstokje trachten ze alsnog de aandacht te gijzelen. Deze volksverhakking bezorgt de samenleving een dagelijks arsenaal aan ontgoochelingen.

Stel: je zit als man rustig de krant te lezen, alleen op een bankje in het lentezonnetje. Je bent verzonken in een uitstekende column. Tot ritmisch getik de stilte vult. Tak...tak...tak. Jouw blik klimt van letters naar cijfers. Heupomtrek, borstgrootte, leeftijd.


In deze situatie krijg je drie mogelijke scenario's:

a) Killer heels, killer looks. Naaldhakken die jouw hart doorboren. Air on the G string begeleidt het sensuele getik. Van naaldpunt tot bips: a highway to heaven. Schuldig aan schoonheid vormt het vonnis van jouw spoedproces. Met veertien centimeter als moordwapen én als bewijsmateriaal.

b) Geen naaldhak, maar een zak in een streepjespak op luid Italiaans leer. De patser wil met lawaai zijn plaats boven het maaiveld bereiken. Stak vroeger ongetwijfeld kaarten tussen z'n fietsspaken. Ik doorprik echter die decibels en keer met een monkellachje terug naar De Standaard.

c) Standaard is jammer genoeg de derde optie. Ondermaats vrouwelijk Vlaanderen, de attentie onwaardig. Eist de aandacht op met goedkoop geweld. Met hakbijlen van Taiwanese makelij slaat ze prille dromen stuk. De jagersblik, zwanger van verwachting, eindigt in een miskraam. Gevoed door slecht vlees.
Deceptie treedt op bij beide partijen. Terwijl jouw kopje naar beneden duikt, druipt zij in het dwaallicht af. Een fiasco op stilleto's, tippelend op valse noten.

Via een algemeen verbod op de naaldhak voorkom je deze frustratie. Maar laten we menselijk blijven en - in principe - iedere vrouw haar fractie glorie gunnen. Daarom pleit ik voor een belasting op pumps, het meest populaire model. Hiermee spijzen we de lege staatskas én schakelen we een grote groep onruststooksters uit.
Mooie vrouwen genieten een recht op vrijstelling, uitgereikt door de Hoge Raad voor Schoonheid. Uiterlijke parameters verdienen een hoofdstuk in het Staatsblad. Wetten horen immers de samenleving te reflecteren.

Vanuit het veld kreeg ik overigens de vraag of er een maximale leeftijdsgrens op het gebruik van de naaldhak moet gelden. Hoewel een bilpartij na drie kinderen doorgaans belabberd degradatievoetbal afhaspelt, ben ik hier geen voorstander van. Het ontneemt de dames die succesvol de tand des tijds hebben doorstaan, de kans op een toy boy. Dit wetsvoorstel laat deze golden girls de ruimte voor een terechte troostprijs na een mislukt huwelijk.

Een speciale Pump Polizei zal het straatbeeld vrijwaren van naaldhakmisbruik. PP, kortwiek mokkels die op wankele basis aandacht opeisen. Breng ze met de voeten op de grond en haal hen uit hun luchtkasteel. Steek ze in ballerina's waarin ze zich perfect prinses kunnen wanen, zodat de teleurstelling ons niet langer tegemoet treedt.

Aan wie zich nu aangesproken voelt: wees gewoon platvoet en word ieders vriendinnetje. Gun échte godinnen de extase van de naald. Zelfkennis is het hoogste goed, ook tien centimeter lager.

Stille Week in Oslo

Oslo rond Pasen: oersaai. Lege straten, stille clubs, gesloten shops. Enkel de stationsbuurt en de toeristische hotspots kennen wat bedrijvigheid. Eens je uit die weinig inspirerende cirkel trekt, kom je in een spookstad terecht. Van Majorstuen tot Grünerløkka: levensloos. Een Stille Week in Oslo.

Zouden de Noorse hoofdstedelingen een bombardement vrezen van de paasklokken? Op 9 april 1940 deden de Duitsers het hen voor, wat een trauma werd voor het vredige Oslo. Feit is dat iedereen vanaf de brede middenklasse Oslo ontvlucht tijdens de paasperiode. Schuilen doet men in knusse winterhuisjes in Trysil of Hemsedal.

Nou ja, schuilen. De Noren genieten er volop van het einde van de winter, zo blijkt. Skipret op latten gevoed door tursjokolade en appelsin. Na het zweet volgt het zwelgen in alcohol. Men zet de lente feestelijk in met vrienden of familie én een bruine teint.

Al wordt geel even de centrale kleur in de bergen. Voor de Noren vormt Pasen nog een echte traditie. Bij ons in Vlaanderen is het geen paasweekend, maar het weekend van Parijs-Roubaix. Met Boonen als paashaas. Voorlopig weegt Boasson Hagen te licht om die rol over te nemen.

Ikzelf vierde Pasen dit jaar in Lillehammer, het geboortedorp van de getalenteerde Noor. Een snuggere ingeving van mijn lokaal liefje. De Olympische gaststad van 1994 is ondertussen ingedommeld tot een doorsnee gezellig Noors stadje. Het is Lillehammer gegund. In tegenstelling tot Oslo, dat als hoofdstad een continue gastfunctie dient in te vullen.

Maar met Pasen maakt het de gastvrije Noren niets uit. Vanaf woensdagmiddag is iedereen in vakantie en start de exodus. Enkel immigranten en werklozen blijven
dan achter in Oslo. Aan de bar jaag je op spoken in plaats van op Noorse nymfomanen. Wie wil genieten van een bruisend (nacht)leven, bereidt zich best op een kruistocht voor.

Niet bepaald de stad die in de reisbrochure werd aangekondigd. Logisch dat voor deze periode goedkope vliegtickets uit de lucht vallen.
Maar genoeg gezeurd. De verveling slaat er enkel met Pasen toe. Het is stilte voor de sociale storm, die in de lente stevig opsteekt. Werkelijk iedereen laaft zich vanaf dan aan de schuchtere zon in de vele parken. Oslo herleeft.

Ghost Town Oslo, Norway is een mythe die alleen tijdens de Heilige Week werkelijkheid wordt. In tegenstelling tot Ghost Town Oslo, Florida. Gesticht in 1883 door Noorse pioniers, vandaag verlaten door vriend en vijand. Niemand die wacht op een herrijzenis van dit vergeten gat.


Deze blog staat ook op Scandinavische Stukjes.

Zweedse Dienstmaagden in Oslo

Je scheurt jouw broek aan een cafébezoek in Oslo. Voor een doorsnee pint, alles behalve van Belgische kwaliteit, moet je al gauw 70 Noorse Kronen (zo'n 9€) ophoesten. Dat doe ik echter met plezier.

In de Noorse hoofdstad is de kans immers groot dat je gracieus wordt bediend door een Zweedse serveuse. Beeldige langbenige blondines gewapend met een hagelwitte glimlach en een wensboekje om jouw verlangens te noteren, dartelen rond in de knusse koffiehuisjes en trendy bars. Al tracht de plaag 'Bar Service', welig tierend doorheen heel Scandinavië, de benen af te snijden van deze sensuele zucht die mijn blik ongenadig dirigeert.

Hoe het ook zij, keer op keer baadt mijn Akvavit na een spurtje vlinderslag in het intieme kaarslicht dat zielsrust heeft gevonden in de diepzeeblauwe irissen van mijn dienstmeisje. Een natte droom, voorzien van gratis water. Kraantjeswater, weliswaar.

Afruimen doen deze prinsesjes sowieso. Alsof het diamanten muiltjes waren, masseren ze jouw glas richting afwasbak. Nà jouw koninklijke permissie uiteraard. Zelfs de schotelvod hanteren ze als een zijden doekje. Met hun mantel der liefde bedekken ze jouw gesmos. Voor dit naspel hou ik met volle goesting m'n ogen open.

Maar laten we vooral bij de zaak blijven en de sociologische kant van dit fenomeen bekijken. Noorwegen besteedt haar jobs in de horeca massaal uit aan buitenlanders. Blijkbaar hebben de Noren ondertussen teveel olie in handen om een dienblad vast te kunnen houden.

Geen nood echter. Zweedse jongeren stellen zich in grote getale kandidaat voor deze handenarbeid. Het leeuwendeel komt net van de schoolbanken of is blut na een wereldreis. Deze trekvogels jagen op het goud van de valutamarkt, de Noorse Kroon. Hiermee willen ze nadien hun studies of nieuwe trips te bekostigen.

De Noren noemen hen inmiddels al spottend 'nieuwe Polen'. Dat is evenwel een Swiffer te ver. Vooralsnog bevolken vooral échte Oost-Europeanen de kuisploegen. En op bouwwerven vertoeven Zweedse gastarbeiders ook niet, al steekt er genoeg cement in hun haar om een wolkenkrabber te construeren. Maar ze werken wél naar Pakistaans model massaal in nachtwinkels à la Seven Eleven.

Na eeuwenlange Zweedse overheersing genieten de Noorse oliesjeiks bescheiden van de nieuwe hiërarchie. Master and Servant in Scandinavië, anno 2012. Maar deze Zweedse generatie couldn't care less. Ze draaien enkele jaren hun botten af en keren dan met een bankrekening vol Noorse kronen huiswaarts. Als dit feestvolkje tenminste niet teveel geld heeft verbrast in haar eigen nachtelijke escapades.


Vrijwel dagelijks, maar vooral op zondagavond (bransjen dag) nemen de partysvensker immers het uitgaansleven in Oslo over. Dat gaat vaak gepaard met het nodige (straat)rumoer en allerhande kattekwaad. Terwijl Noors Oslo wegdroomt van Olympisch langlaufgoud, gaat Zweeds Oslo volledig los op een efterfest (after party).

En daar hebben de brave Noren het moeilijk mee. Veel bars hebben een officieuze minimum leeftijdsgrens van 28 jaar, waarmee men onder meer dergelijke verdorven meutes wil afwenden. Met de nodige ironie pleiten de moegetergde Noren zelfs voor een gedwongen terugkeer van deze 'probleemgroep'.

Niettemin vormen deze arbeidsmigranten een voorbeeld voor anderen. Wie geen werk vindt in eigen land, kan in de Schengenzone makkelijk elders op zoek naar een baan. Het is markant hoe werklozen in het zuiden van België de taalgrens als een Berlijnse muur beschouwen. Een kerktorenmentaliteit waar de Zweedse dienstmaagden geen last van hebben. Zij verzamelen stempels op reispassen in plaats van stempelgeld.

In het spoor van hun voorouders gaan deze hongerige Zweden westwaarts op zoek naar werk. Daarvoor hoeven ze niet langer wekenlang op een schip richting de Verenigde Staten, maar nemen ze vanaf de Zweedse westkust simpelweg de trein. Arbeidsmigratie voor beginners. Met hun moedertaal kunnen de Zweden overigens perfect terecht in de Noorse dienstensector. Niet alleen horecapersoneel, maar ook verpleegsters trekken massaal richting Noorwegen. Hoog tijd voor mijn eerste spuitje.

But word gets around. Nu zouden zelfs Spanjaarden en Grieken, niet bepaald gezegend met rooskleurige jobperspectieven in eigen land, overwegen om werk te zoeken in het hoge Noorden. God, bespaar me dat. Ik krijg m'n latte graag voor hij koud is.


Deze blog staat ook op Scandinavische Stukjes.

Délial, The Yellow Time Machine

Nauwelijks lente en al de eerste scheut zonnecrème over m'n torso gestreken. Een hoogtepunt dat vroeger dan verwacht komt, een man kan er zowaar van genieten. Ik onderga deze premature zomerlozing in de tuin van m'n geliefde grootmoeder. Gezegend met een zuiderterras, vrij van Antwerpse streken. Een warmtegloed uitgestrekt over een hemelsbreed tijdsspectrum, van de Zevende Dag tot de demarrage van Tom Boonen. Zondag.

Omalief zweert van de BRT tot Ijsboerke bij traditionele merken, wat maakt dat Délial dit jaar mijn melkwitte bast mag ontmaagden. Als ik de fles omdraai, prikkelt de geur van het plakkerige goedje me als de korrels van een zandloper.

Deze gele bus is een plastieken tijdscapsule. Met factor 20 voert ze mij twintig etmalen vooruit naar het eerste mouwloze weekend aan de Vlaamse kust. Nippen van rosé tussen winterwitte vingertoppen. Koketterie met de handrem op.

Maar deze Yellow Time Machine werpt me vooral twintig jaar terug. Naar overspoelde zandkastelen in Wenduine tot bijensteken in m'n onbehaarde tepeltjes. Naar eeuwige palletrecords op Spaanse stranden tot zone(n)vreemde borsten. Treurnis, pijn, glorie, fascinatie. Smeren en slikken. Nooit gedacht dat plastic zoveel diepgang kon bevatten. Meerlagige nostalgie aan 14,95€. Een bassin vol emoties aan een etalageprijs.

Op de vloed van Délial drijf ik stroomafwaarts naar begin jaren '90. Délial triggert enkel dat tijdsvak, net als bepaalde ijsjessmaken eeuwig verbonden blijven aan een gesmolten epoque. Vanille voor een makkelijke peuter. Straciatella voor een puber wiens tong zuiderse toertjes wil maken. Speculoos uit volwassen honger naar een goedgelovige geest. Hoorntjes kraken op de pickup van een hartverwarmend ijstijdperk en laten kruimels na op het uitgetekende levenspad.

Maar Délial meert niet aan in mijn puberteit. Met de gebronzeerde goden Maldini en Nesta als pronkstukken van mijn favoriete Squadra Azzura was toen een bruine tint mijn hoofddoel. Zonnecrème verbleekte tot smerig spul voor de grijze massa. Rood vervelt immers tot bruin. Toch?

Beïnvloed door de witte kaakstrepen van tennisidool Patrick Rafter greep ik echter weer naar de fles. Een blauwe bidon Nivea meer bepaald. Na de eerste puberale krassen op de ziel kon ik wel wat bijkomende verzorging gebruiken.

Maar hoezeer Nivea me ook hydrateert, I'm still in Délial about my past. Zorgeloze strandpassages zonder twijfels over kleur, sixpack of okselhaarlengte. Nu staar ik rusteloos naar het water wachtend tot m'n roeping aanspoelt. Een reddingssloep vol begerige vikingvrouwen, dat lijkt me wel wat.

Spijs de hongerigen en herberg de vreemdelingen. Met deze twee werken van barmhartigheid kom ik ongetwijfeld in de hemel terecht. Benieuwd of ik me daar ook nog moet in smeren, zo dicht bij de zon.