Keuren op de Boekenbeurs

De Antwerpse Boekenbeurs. Na tien jaar afwezigheid besloot ik me eindelijk opnieuw onder andere literaire genieën te mengen. De immer dwingende schrijversgeest voerde me op Allerzielen onder een stralend herfstzonnetje richting Scheldestad. Van een begrafenisstemming was geen sprake: honderden leergierige kinderen hosten doorheen de hallen.

Waar vervelende tieners de kidsday op menig tennistoernooi luidkeels verbrodden, getuigen deze leesgrage ukkies van een aangename discipline. Terwijl het tennis de coolness van onder de elitaire (hoog)dagen definitief kwijt is, voedt het volwassen leespubliek haar nakomelingen met een overdaad aan letters. Ze krijgt hiervoor een heerlijke rust in de plaats. Dat hun prille erfgenamen vooralsnog nietszeggende nonsens van Bob de Bouwer lezen, is geen ramp. Het vooruitzicht op 'Vanderveeren Verkondigt' houdt hen op het juiste pad. Vlaanderen leest en zal dat ook in de toekomst doen. Een geruststellende gedachte.

Minder geruststellend was het gebrek aan appetijtelijk volk op een boogscheut van het Schoon Verdiep. De Berchemse babes bleken boekenschuw en lieten - onterecht - de expositieruimte aan stijlloze schepsels. Geen oppervlakkige bevrediging tussen de neergeschreven diepgang. Misschien spelen de veredelde broodzakken, waarin de verkochte boeken worden ingepakt, daarin een rol. Voor een bezoek aan de bakker kleedt de Vlaming zich niet meer op. Normen vervagen, ook op een culturele hoogmis.

Deze misdadigsters tegen de mode stillen schuchter hun honger naar verrijkende volzinnen. Daarbij turen ze met een flirtonvriendelijke blik ongestoord richting de overvolle boekenkasten, weg van pronkerige passanten. Ogen op zoek naar letters, niet naar lust. De hitte dwingt nochtans tot relatieve naaktheid, maar zonder trenchcoat loop ik recht de ijswoestijn in.

Plots dobbert het Antwerpse nachtleven als een tintelende dagdroom langs de kippetjesbelovende kaaien. Nanno sur l’eau met een boek als natte droom. Sexy superficiality & posh profundity ontmoeten elkaar aan de boorden van de onuitgediepte Schelde. Niet zo op de boekenbeurs. Het literaire gezag bestempelt uiterlijk vertoon als decadent.

Genoeg gedagdroomd en (af)gekeurd, tijd om te kopen. Ik wilde nu wel eens weten welke directe (fysieke) voordelen - naast een makkelijke openingszin - er aan de functie van parlementair medewerker verbonden zijn. Daarom, 'Darwin en de consument: seks, status en het brein' (Geoffrey Miller). Als ethisch tegengif vond ik 'Tegen de onverschilligheid: Pleidooi voor een moderne levenskunst' (Joep Dohmen). Met deze levensleidraad hoop ik mijn arrogant imago op een aanvaardbaar peil te houden. De Metropool die me het Pad van de Bescheidenheid toont. Boeken maken echt een wereld van verschil.

Liefde voor Limburg

Provinciezuip in het Huis der Rechten. Een jaarlijks zwelgfestijn waar een van m'n grootste levensliefdes ontluikt. De ijskoning opent zijn hart en pronkt ongegeneerd met zijn liefde voor Limburg. Als student trok - en vulde - ik voluit de Limburgse kaart op de Provinciezuip. Tot grote ergernis van m'n vrienden. Een hypocriete houding van een raszuivere Vlaams-Brabander. Alcohol maakt een mens echter eerlijk, waarmee de identiteitskwestie beslecht was.

Nu het gezondheidsfascisme ook mijn denken en doen heeft aangetast en de politieke carrière studentikoos stappen bemoeilijkt, beperkt mijn deelname zich tot een alcoholloze acte de presence aan de bronsgroene eikenhouten toog van het HdR. Het hart klopt er niet minder snel om. Limburg zette dat emotionele lichaamscentrum al als ukkie in lichterlaaie. Gezellige familiefeesten voorzien van Neerpeltse vlaai. De Limburgse liefde gaat door de maag. Maar vooral via de tong.

Ritmeloze barbaren bestempelen de Limburgse tongval als een langgerekt lamento. Ik dank de taalgoden op mijn blote knieën voor elke seconde van dat hemelse gezang. Waar West-Vlaamse wijven me na een kwartier onverstaanbaar en monotoon gezwets mateloos irriteren, mag een Limburgse lekkere me een etmaal lang vocaal verwennen met haar sexy serenade. Duffy, Maria Mena en Limburgse deernes: hun gezegende stembanden plaatsen hen sowieso op een hoger echelon.

Bovendien wees het zangerige dialect me op de schoonheid van andere melodieuze talen. Mijn passie voor het Italiaans en Zweeds vloeien voort uit mijn infantiele impressies van de Limburgse familiediscussies. Al spelen vrouwelijk-visuele overwegingen ook hun rol. Zelfs een geëduceerd man heeft recht op wat oppervlakkigheid. Some bearable lightness of being.

Van in Lommel-Barrier tot in Sint-Truiden, de stamboomliefde loopt dwars door Limburg en haar hoofdstad heen. Ondanks een familiaal verbod om ooit met een Hasseltse thuis te komen. Te prejan - Neerpelts voor pronkerig - naar hun bekrompen goesting. De sensatie van de onmogelijke liefde schept de Stad van de Smaak tot mijn provinciale favoriete. Hasselt combineert een posh en arrogant imago, met een klein hartje dat buitenstaanders charmeert met haar jovialiteit en gastvrijheid. Je wordt niet voor niets verliefd op je gelijken.

Limburg won dit jaar opnieuw de Provinciezuip. Ik hou van winnaars. Ik hou van Limburg. Mijn moederland, mijn dierbaar oord.

Foto: De Limburgse familie verzameld op het Zonhovense korenveld, waar ’t lied des leeuw'riks klinkt.