Als topsporter pur sang haspel ik het traject tussen mijn tennisclub en thuis quasi steeds per fiets af. Omdat ik op het tennisveld doorgaans de tegenstander helemaal gek varieer, verzet ik zelf weinig loopwerk en zoek ik mijn conditionele heil in het fietswerk. Een halve liter energiedrank biedt de nodige brandstof voor dat mobiele vertier.
Het teveel aan suikers in het zoete AA-brouwsel dwingt me echter keer op keer tot een plaspauze. Vaak zelfs op dezelfde locatie. De manier waarop mijn urineblaas functioneert is al even voorspelbaar als het resultaat van de Rode Duivels. Maar goed, dringende actie gevraagd. Fietsje opzij, racketjes ertegen en met beide voeten midden in de natuur. Heerlijk rustig even hoofd (en blaas) leegmaken.
Althans tot een andere mobiele onverlaat - maar dan op vier wielen - me toeterend uit mijn rustmoment haalt. Toeval? Verre van. Telkens wanneer ik via mijn vloeibaar ritueel het groene gras besprenkel, vindt een autodebilist het nodig om dit met het nodige lawaai te begeleiden. Een heel leven lang hoor je de in stilte hardwerkende Vlaming niet. Schuchter schrijdt hij doorheen zijn bestaan, nooit een decibel teveel producerend. Axl Peleman uitgezonderd.
Wanneer de Vlaming echter in zijn auto kruipt, gooit hij alle schroom onvervaard van zich af en staat het eigen ‘ludieke’ belang voorop. Dat belang houdt betrekkelijk weinig rekening met de plassende medemens, die één met de natuur zich niet aan plots claxonaal geweld verwacht. Met liquid damage bij gebrek aan manuele controle als vochtig resultaat. Verkeersduivels die me uit de droge hemel halen. Een gefaald Vlaams verkeersbeleid, wat mij betreft. Met als respectloze exponent het getoeter om mijn toeter.
Daarom, aan alle automobilisten (voornamelijk zij die de steenweg Meise-Strombeek regelmatig berijden) : gelieve volgende maal de claxon voor de écht relevante situaties te houden. Niet alleen tegen het straatlawaai, maar vooral ten behoeve van mijn tennisschoenen en ontblote onderbenen. Eigen lof stinkt, maar eigen urine des te meer.
