Mijn vrouw is een ochtendmens. Ik
ben een nachtraaf. Dat zorgt wel eens voor problemen. Wanneer I. rond 22u in slaap dommelt bij de zoveelste herhaling
van SATC draag ik haar barstend van energie naar bed. Dat zou mij de kans kunnen bieden om nog op stap te gaan met een
uitstervende diersoort, mijn vrijgezelle maten.
Het boeiendste dat mij echter doorgaans nog rest, is een commerciële whisky als matige smaakmaker bij een eentonige Duitse semi-topper. En dan heb ik het over voetbal op tv.
Het boeiendste dat mij echter doorgaans nog rest, is een commerciële whisky als matige smaakmaker bij een eentonige Duitse semi-topper. En dan heb ik het over voetbal op tv.
Die
kwaliteitstijd dien ik in een Heilige Stilte te ondergaan. Want
vrouwlief - die zojuist nog als een slapende prinses werd ingedekt -
ontwaakt bij het minste fluitsignaal. Helaas bij dat van de arbiter.
'Iiiik mooooet morrrrrgen werkeeeen' schalt dan als een ijzingwekkende Vikingkreet door onze heerlijk comfortabele deurloze loft, waarop ik bevend het minnetje op de volumeknop indruk. Stokstijf staar ik naar het klankloze scherm tot het gewoel onder de dekens verstomt en ik zonder vrees voor een bolwassing naar bed kan.
Op
zo'n momenten, wanneer de grote duistere nacht zich weer aankondigt,
verlang ik naar mijn mama en haar tonnen onbaatzuchtige liefde op
simpel verzoek. Vroeger voldeed een pruilmondje voor een innige
knuffel, terwijl nu het foutloos vervullen van de huishoudelijke
plichten hoogstens tot een vluchtige kus op de wang leidt. 'In Sickness
and in Health' blijkt amper twee maanden later 'in Silence and in Dust'.
Als
het kabaal van de stofzuiger door mijn sterfruimte dendert en ik de
richtlijnen van I. slechts in de verte hoor, dwarrel ik tussen het stof
van mijn verleden en beland ik in het Land van Hoogland op een
woensdagavond in 1997 omstreeks half elf. Mijn mama roept onder aan de trap dat
het licht nu echt wel uit moet. Over de radio hoor ik niets.
Ik
verschuil me onder mijn dekbed van Club Brugge met aan m'n linkeroor een
Philips Ghetto Blaster, die na mijn plechtige communie mijn teddybeer
naar de kelder heeft geduwd. Die radio-cassette én cd-speler geeft een pak meer warmte af dan mijn huidige bedpartner, al moet ik toegeven dat ik de radioantenne met heel wat meer tederheid en geduld beroer dan de FM- en AM-knop van I's borsten. Ik mag er aan draaien zoveel als ik wil, op dezelfde golflengte geraken we nauwelijks.
Hoe
anders is dat met Peter Hoogland? De kale Messias die onze onzekere
puberharten bereikt. TOPradio heeft elke weekdag vanaf 22u de
aantrekkingskracht van BBC Radio in sombere oorlogstijden. Leerkrachten, vaders
en politici zijn de nazi's van dienst, terwijl Hoogland het Vrije
Woord verkondigt.
In tegenstelling tot op de schoolbanken en aan de gezinstafel is geen enkel onderwerp taboe. Elke keer als de trouwe luisteraar Spermatozoïde een seksvraag in de ether gooit, kruip ik nog wat dieper onder de blauw-zwarte dekens en blijkt mijn Latijns vocabularium eindelijk van enig nut.
In tegenstelling tot op de schoolbanken en aan de gezinstafel is geen enkel onderwerp taboe. Elke keer als de trouwe luisteraar Spermatozoïde een seksvraag in de ether gooit, kruip ik nog wat dieper onder de blauw-zwarte dekens en blijkt mijn Latijns vocabularium eindelijk van enig nut.
's
Morgens word ik gewekt door het 8u-journaal op TOPradio, dat de hele
nacht door was blijven spelen. Ik dwaal als een zombie naar beneden
met wallen zo donkerblauw als een aan de zonnebank verslaafd
smurfendorp. Mijn mama weet dat ik
het Land weer eens tot 2u 's nachts had uitgeluisterd.
Maar begripvol
gaat
ze met een luizenkammetje door m'n donkere haarbos, kust me op het
voorhoofd en wenst me een
mooie dag. 'En niet te veel gapen in de klas' roept ze mij na,
terwijl ik een Sultana-koekje met appelsmaak tussen m'n beugel steek en
de beige Kipling-rugzak losjes over m'n rechterschouder drapeer.
Tijdens het eerste lesuur glimlachen alle gapers samenzweerderig naar elkaar: Wij zijn Hooglanders. Volwassenen. Al ziet die Kwakhak er wel bijzonder kinderachtig uit.
Tijdens het eerste lesuur glimlachen alle gapers samenzweerderig naar elkaar: Wij zijn Hooglanders. Volwassenen. Al ziet die Kwakhak er wel bijzonder kinderachtig uit.
Zeventien jaar later zie ik in de wazige nevels van de vroege ochtend I. uit een dampende badkamer stormen. Ze
brandt van
woede omwille van een gebrekkige nachtrust. Veroorzaakt door MIJN
luidruchtig gebrek aan respect. Naar een afscheidszoen durf ik al
lang niet meer te informeren en het takenpakket dat ze mij aan de dorpel
toesnauwt nét voor ze deur dicht smijt, kan ik niet meer
heronderhandelen.
Ik zie mijn leven passeren als één langgerekt beeld zonder klank. Dat krijg je met mooie vrouwen. Ook die levensles gaf Hoogland me nochtans mee: 'het Noorderlicht verdringt de nacht. Vikingvrouwen laten hun ware aard zien. En hij, hij, de jonge oppergod, schrijdt de trappen der waanzin af...'
Ik zie mijn leven passeren als één langgerekt beeld zonder klank. Dat krijg je met mooie vrouwen. Ook die levensles gaf Hoogland me nochtans mee: 'het Noorderlicht verdringt de nacht. Vikingvrouwen laten hun ware aard zien. En hij, hij, de jonge oppergod, schrijdt de trappen der waanzin af...'
