Hier lig ik dan. Het strand van Cannes, Côte d’Azur. 34 graden Celcius. Doorheen m’n geilzwarte Porsche Carrera-zonnebril zie ik een zon die glamoureuzer dan ooit schijnt. Gratinerend met een goudgeel randje sms ik naar het ondergeregende thuisfront. Jaloezie meert aan in menige Vlaamse jachthaven. Blinkend zink ik weg in de zon, prozac van de patriciërs.
Maar schijn bedriegt. De pen waarmee ik dit stuk schrijf smelt en zorgt voor een blauwe bikinilijn die binken als ik niet verdienen. Zand nestelt zich op plaatsen die enkel trekpleisters voor m’n aambeienarts vormen. En ik ben al een uur op zoek naar een comfortabele zithouding, die m’n recent gepimpte buikspieren blijkbaar niet garanderen.
Kommer en kwel tussen de kwallen, die ondertussen en masse met Easyjet aanspoelen. Een hemelsbrede middenklasse wiens hersenpan een heel jaar lang onderkoeld blijft, bevolkt de zuiderse kusten van Marbella tot Nice. Het strand is tot de laatste zandkorrel gedemocratiseerd. De aristocratische rust van weleer ligt begraven onder andere verdwenen luchtkastelen. Met de serviette onder het gat wringen de gebraden kippen zich in duizend zuchtende bochten tot aan het vieruurtje. En waarom? Voor wat kleur, mijnheer.
Want bruinen blijft hot, alle kankerrapporten ten spijt. Scarlett Johansson wilde bleek opnieuw beautiful maken, maar geen enkele westerse vrouw gelooft dat sneeuwwit de hemel inkleurt. Bronzé weerspiegelt een geluksgevoel. Het buitenleven herbergt schoonheid.
Kleur pakken is de nieuwe sigaret. Ongezond, verketterd, aantrekkelijk. In de zonneschijn en achter het rookgordijn danst de verboden vrucht. De roker en de bronzeur, beiden beschimpt door wetenschap en politiek. Nochtans verdient ook deze bakkende troep de beste zorg. Met goedkopere zonnecrème graag. Even pertinent als condooms voor de volksgezondheid, even belachelijk duur. Bijna 1€ voor een beurt, geen wonder dat de mens onbeschermd beukt en bakt. Daar komen ongelukken van. En lelijke mensen.
Wie kleur opdoet, speelt met de kredietkaart van het leven. Je neemt een voorschot op jouw toekomst, met een stevige intrest. Investeren in zonnebanken betekent het definitieve faillissement van jouw jeugd. Een gebruinde bast verzekert je ongetwijfeld van een partner en kroost, maar een stevige levenspolis vormt hierbij geen overbodige luxe.
Dit hele verhaal kent vooral verliezers. Wie in de schaduw witjes blijft, lijkt ongezond en sterft eenzaam. Wie de klok rond bakt, crepeert vroeg of verrimpelt als Brigitte Bardot. Ironisch genoeg komt de Rosse Brigade ditmaal als winnaar uit de zon. Bleek staat hen immers beeldig: “I like redheads. Their mouths are like a drop of strawberry jam in a glass of milk.” (Roger Sterling). Ik draai me opnieuw loodrecht naar de zon. Ik wil Clara Cleymans kunnen krijgen.
