Leugens voor de Liefde

Liefde is oorlog. Broedermoorden, propaganda en kamikazes effenen het pad van de verovering. Herenakkoorden en andere ethische codes gelden slechts naast het slagveld. De leugen laveert langsheen de stembanden en grijpt gewillig naar amoureuze betrekkingen. Ze regeert als een gluiperige generaal in dit keizerrijk van de schijn. Wie verliefd is, verschaft zich een visum. Een reis naar de staat waar haar wil fluwelen wet is. En waar friendly fires niemandsland inluiden.

Je vindt jouw ware zelf in de liefde. Dankjewel, The Notebook. Maar in realiteit goochel je schaamteloos met jouw interesses om jouw prooi te verschalken. Haar voorkeuren geuren plots als een toverparfum en dirigeren de weg naar het walhalla. Charleroi? Heerlijke stad, toffer dan New York! Zuid-Tibetaans kokkerellen? Ja natuurlijk, zoveel gezelliger dan voetbal! En dat pokeravondje met maten ruil je meteen in voor een pyjamaparty met Vijf-TV en andere leuke hartsvriendinnen.

Onze identiteit leggen we met de benen breed open en offeren we aan de geilste godin. We prostitueren onze passies, in ruil voor een pact met een engel. En in de achtergrond ruist haar favoriete band op continuous play.
Overdreven? Boah. Het geeft je alleszins een beeld hoe verbazend ruim jouw interesseveld wordt als de vlinders onze onderbuik tot onrust brengen. Ook deze bekrompen ziel rekte zich meermaals even vlot als een minderjarige Roemeense turnster. L'amour rend un homme fou.

Jarenlang verachtte ik een Vlaamse studentenstad, maar pardoes verdiende de NMBS grof geld aan mijn coup de foudre. Met de strop van Amor rond de nek kende ik de lokale geschiedenis en hotspots beter dan elke cursus die ik ooit vanbuiten had geblokt. Kleine tip voor de examens: verlies je in een project dat rechtstreeks te maken heeft met jouw buisvak. Een moordgriet als motivatie vormt een garantie op onderscheiding.

Zo was ik officieel nooit rechtenstudent, maar drie universitaire levens later beheers ik de hoofdlijnen van burgerlijk en ander strafrecht. Een huwelijkscontract afdwingen bleek echter een brug te ver.
Nochtans wrong m'n tong zich doorheen honderd Vlaamse bochten om de knoop van de liefde te ontwarren. Van Kortrijk tot Hasselt bootste ik crush na crush het lokale dialect na. Ik veranderde in ich, plots werd m'n g een h en een maand later vond ik m'n madam egralek iet geval.

Langs de andere kant weigerde ik halsstarrig om me een broske te scheren, naar West-Vlaamse studententd's te gaan en te breken met Club Brugge. Voetbal klopte kalverliefde.
Maar bijna keer op keer gedroeg ik me als een kameleon. Gemengd met het wit van hoop, het groen van jaloezie en het zwart van rouw boetseerde ik mijn persoonlijkheid. Liefde schenkt het leven kleur, met rood als hoofdtint.

Omarm dan ook die vernieuwende rijkdom. Beschouw 'je bent veranderd' als een compliment. Met m'n hormonen als mentor heb ik Zweeds geleerd, trendy t-shirts leren dragen en salsa leren verdragen. Verliefd zijn is een leerproces, met onzekerheid als voorwaardelijke straf, maar een gebonden vrijheid als mogelijke vrijspraak.

Ach, wanneer de glans het gelaat van jouw voormalige geliefde heeft verlaten, blik je meewarig terug op jouw toneelstukjes. De gedaantewissel vormde geen baken voor de toekomst. Liefde liegt, maar de ware liefde niet. Geen water in de wijn, maar een gedeelde Grand Cru op huiskamertemperatuur. Dat beseft de tong al na de eerste proefrit.

Zonneschijn bedriegt

Hier lig ik dan. Het strand van Cannes, Côte d’Azur. 34 graden Celcius. Doorheen m’n geilzwarte Porsche Carrera-zonnebril zie ik een zon die glamoureuzer dan ooit schijnt. Gratinerend met een goudgeel randje sms ik naar het ondergeregende thuisfront. Jaloezie meert aan in menige Vlaamse jachthaven. Blinkend zink ik weg in de zon, prozac van de patriciërs.

Maar schijn bedriegt. De pen waarmee ik dit stuk schrijf smelt en zorgt voor een blauwe bikinilijn die binken als ik niet verdienen. Zand nestelt zich op plaatsen die enkel trekpleisters voor m’n aambeienarts vormen. En ik ben al een uur op zoek naar een comfortabele zithouding, die m’n recent gepimpte buikspieren blijkbaar niet garanderen.

Kommer en kwel tussen de kwallen, die ondertussen en masse met Easyjet aanspoelen. Een hemelsbrede middenklasse wiens hersenpan een heel jaar lang onderkoeld blijft, bevolkt de zuiderse kusten van Marbella tot Nice. Het strand is tot de laatste zandkorrel gedemocratiseerd. De aristocratische rust van weleer ligt begraven onder andere verdwenen luchtkastelen. Met de serviette onder het gat wringen de gebraden kippen zich in duizend zuchtende bochten tot aan het vieruurtje. En waarom? Voor wat kleur, mijnheer.

Want bruinen blijft hot, alle kankerrapporten ten spijt. Scarlett Johansson wilde bleek opnieuw beautiful maken, maar geen enkele westerse vrouw gelooft dat sneeuwwit de hemel inkleurt. Bronzé weerspiegelt een geluksgevoel. Het buitenleven herbergt schoonheid.

Kleur pakken is de nieuwe sigaret. Ongezond, verketterd, aantrekkelijk. In de zonneschijn en achter het rookgordijn danst de verboden vrucht. De roker en de bronzeur, beiden beschimpt door wetenschap en politiek. Nochtans verdient ook deze bakkende troep de beste zorg. Met goedkopere zonnecrème graag. Even pertinent als condooms voor de volksgezondheid, even belachelijk duur. Bijna 1€ voor een beurt, geen wonder dat de mens onbeschermd beukt en bakt. Daar komen ongelukken van. En lelijke mensen.

Wie kleur opdoet, speelt met de kredietkaart van het leven. Je neemt een voorschot op jouw toekomst, met een stevige intrest. Investeren in zonnebanken betekent het definitieve faillissement van jouw jeugd. Een gebruinde bast verzekert je ongetwijfeld van een partner en kroost, maar een stevige levenspolis vormt hierbij geen overbodige luxe.

Dit hele verhaal kent vooral verliezers. Wie in de schaduw witjes blijft, lijkt ongezond en sterft eenzaam. Wie de klok rond bakt, crepeert vroeg of verrimpelt als Brigitte Bardot. Ironisch genoeg komt de Rosse Brigade ditmaal als winnaar uit de zon. Bleek staat hen immers beeldig: “I like redheads. Their mouths are like a drop of strawberry jam in a glass of milk.” (Roger Sterling). Ik draai me opnieuw loodrecht naar de zon. Ik wil Clara Cleymans kunnen krijgen.