Copernicaanse Voetbalrevolutie

Na de debacles tegen Spanje en - godbetert - Armenië, staan de Rode Duivels aan de poorten van de hel. Als het van mij afhangt, mag Magere Hein ze persoonlijk verwelkomen en het bonte Belgische allegaartje de genadeslag toeleveren. Dick Advocaat of niet, het Heilige Vuur heeft - los van een schaarse opflakkering in de jaren ‘80 van de vorige eeuw - nooit gebrand bij ‘onze’ Duivels. Laat me in afwachting van Dick, zelf advocaat van de duivel spelen en pleiten voor een Copernicaanse voetbalrevolutie.

Naar Brits model dienen de Belgische regio’s een eigen voetbalteam te creëren. Uit het rode as van het duivelse hellevuur ontstaan zo geel-zwarte Vlaamse Leeuwen. In hun eer gekrenkt door de schabouwelijke resultaten vormen deze gewonde Leeuwen een gevaarlijke bende. Hun honger naar succes moet hen over de Europese grasvelden naar het Pools-Oekraïense hoofdgerecht in 2012 leiden. Met een Nederlander aan het roer zijn deze Leeuwen in staat om heel Europa van zich af te houden. Toch zeker toplanden als Frankrijk en Engeland, zo bleek al op het Congres van Wenen - de voorloper van het Europees Kampioenschap - in 1815.

Moest Advocaat echter als zakelijk ingestelde Nederlander zich punctueel aan zijn oorspronkelijk contract houden, is Eric Gerets de geknipte vervanger. Dé Leeuw aan het hoofd van een horde heetgebakerde Vlaamse Leeuwen, vooruitgestuwd door een intimiderende Engelse sfeer in het Brugse Jan Breydelstadion, althans in afwachting van een nieuwe Antwerpse voetbaltempel... Voetballen in Brussel zal tegen dan psychologisch onverantwoord zijn, na het Belgische schaamtemoment ‘thuis’ tegen Turkije.

Het Belgische (voetbal)establishment liet die avond haar koninklijke theater gewillig innemen door de nazaten van de Ottomaanse sultans en verkocht het thuisvoordeel, daarin gesteund door het gebrek aan enthousiasme bij de eigen bevolking. Katholieke Boudewijn draaide zich ongetwijfeld om in zijn graf. Als een voetbalclub overigens geen eigen thuis meer heeft, houdt haar bestaansrecht op - en spreken we hoogstens nog van een vereniging, kijk maar naar Cercle.

Ook in Franstalig België heeft men stilaan afscheid genomen van de Duivels, althans als we op de mentaliteit van hun - zelfverklaarde - toppers mogen afgaan. Fellaini, Pocognoli, Witsel...allen in hetzelfde sterrenbedje ziek. Zichzelf te groot achtend voor een bescheiden Belgische bungalow, maar in feite nauwelijks het niveau van de kinderkamer ontgroeid. Een kamer met een prachtig uitzicht, dat klopt. Maar verblind door de zon, wanen ze zichzelf al in het walhalla. Ik kan me veel voorstellen bij die hemel, maar industriekerkhoven als Liverpool en Luik hebben mijn verbeelding nog niet kunnen verleiden. Om nog maar van het provinciegat Alkmaar te zwijgen.

Nadat de Vlaamse architecten hun Franstalige collega’s vorige week de rug toekeerden, wordt het hoog tijd dat ook de Vlaamse topvoetballers hun eigen team bouwen. Luidop dromen, zegt u? Met de oprichting van een Vlaamse Voetballiga speelde zelfs de dementerende Belgische Voetbalbond al in op de huidige Belgische voetbalrealiteit. Tsjechië en Slovakije strijden momenteel onderling voor een plaatsje op het komende WK. Mits een portie onbelgische moed en durf, kunnen ook Vlaanderen en Wallonië zich voor het EK in 2012 plaatsen.

Met de onderstaande achttien Vlaamse Leeuwen, is dat een realistisch doel. Vlaamse Leeuwen die een Copernicaanse Voetbalrevolutie ontketenen. Beter nu dan morgen.

--------------------------------Stijnen-------------------------------
Swerts--------------Kompany----------------Vermaelen----Deschacht----
---------------------------Simons-Vertonghen--------------------------
----------Defour--------------------------Dembele------------------
-----------------------Sonck------De Sutter------------------------

Bank: De Winter, De Roover, Hoefkens, Geraerts, Daerden, De Mul, Mertens

Toeteren om mijn toeter

Als topsporter pur sang haspel ik het traject tussen mijn tennisclub en thuis quasi steeds per fiets af. Omdat ik op het tennisveld doorgaans de tegenstander helemaal gek varieer, verzet ik zelf weinig loopwerk en zoek ik mijn conditionele heil in het fietswerk. Een halve liter energiedrank biedt de nodige brandstof voor dat mobiele vertier.

Het teveel aan suikers in het zoete AA-brouwsel dwingt me echter keer op keer tot een plaspauze. Vaak zelfs op dezelfde locatie. De manier waarop mijn urineblaas functioneert is al even voorspelbaar als het resultaat van de Rode Duivels. Maar goed, dringende actie gevraagd. Fietsje opzij, racketjes ertegen en met beide voeten midden in de natuur. Heerlijk rustig even hoofd (en blaas) leegmaken.

Althans tot een andere mobiele onverlaat - maar dan op vier wielen - me toeterend uit mijn rustmoment haalt. Toeval? Verre van. Telkens wanneer ik via mijn vloeibaar ritueel het groene gras besprenkel, vindt een autodebilist het nodig om dit met het nodige lawaai te begeleiden. Een heel leven lang hoor je de in stilte hardwerkende Vlaming niet. Schuchter schrijdt hij doorheen zijn bestaan, nooit een decibel teveel producerend. Axl Peleman uitgezonderd.

Wanneer de Vlaming echter in zijn auto kruipt, gooit hij alle schroom onvervaard van zich af en staat het eigen ‘ludieke’ belang voorop. Dat belang houdt betrekkelijk weinig rekening met de plassende medemens, die één met de natuur zich niet aan plots claxonaal geweld verwacht. Met liquid damage bij gebrek aan manuele controle als vochtig resultaat. Verkeersduivels die me uit de droge hemel halen. Een gefaald Vlaams verkeersbeleid, wat mij betreft. Met als respectloze exponent het getoeter om mijn toeter.

Daarom, aan alle automobilisten (voornamelijk zij die de steenweg Meise-Strombeek regelmatig berijden) : gelieve volgende maal de claxon voor de écht relevante situaties te houden. Niet alleen tegen het straatlawaai, maar vooral ten behoeve van mijn tennisschoenen en ontblote onderbenen. Eigen lof stinkt, maar eigen urine des te meer.