Waarde vrienden,
2009 vormde voor mij het jaar van ingrijpende veranderingen: de eerste full-time job, een eigen woonst, een nieuwe haarsnit,… De volwassenheid maakte haar intrede, al wist het verstand dat al langer. Assertiviteit kreeg het afgelopen annus een hoofdletter. Een spoor van vernieuwing.
Veranderingen brengen ontdekkingen met zich mee. Zo stelde ik slaapdronken vast dat er ook leven is voor 11u ’s morgens. Nou ja leven…Het zootje zombies dat elke weekdag zich met bloeddoorlopen ogen naar een schaars zitje op de te late trein worstelt, zijn eerder nietszeggende figuranten in een schaamtelijk schouwspel. Gelukkig wacht me steeds een warme werkvloer, een inspirerend kader (Vlaams Parlement) en een boeiende business (politiek). Werken hoeft geen straf te zijn.
Overdag bekoort de Vlaamse hoofdstad mij dus wel. ’s Avonds treedt echter samen met het zwarte gat, de ontgoocheling in. Leuven, de “luxeslaapstad van Brussel” (vadertje Tobback), bracht licht in de duisternis. Het geslacht Vanderveeren voelt er zich al eeuwenlang thuis, wat me onbewust richting de universiteitsstad aan de Dijle dreef. Genen versla je niet zomaar.
Net zoals je mij zomaar niet uit de badkamer krijgt. Vraag dat maar aan m’n huisgenoot, de immer creatieve William Khalil. De dag start bij ons niet met zwarte koffie en croissants. Aanmaningen tot kalmte begeleid door minutenlang gebonk op de deur staan symbool voor de Zweeds-Libanese ochtendoorlog. Tijd voor een ontbijt is er niet in deze doodstrijd. Vettige gehaktballetjes met een overdaad aan vossenbes – een Ikea-klassieker- overbruggen dagelijks de vroege leegte.
Ook al schonken de Vanderveeren-genen me een rank figuur, het buikje bleek onvermijdelijk bij zoveel zittend gezwelg. Net als een paar zware benen. In 2009 kwam ik te weten hoe zwangere vrouwen zich voelen. En dat valt tegen. Als telg van een topsportfamilie kan ik mij hier niét bij neerleggen. Vandaar mijn bekommernis voor een betere gezondheid in 2010. Een Spartaans ritme zal het aantal nachtelijke escapades tot een minimum beperken. Zweedse of Limburgse veulens die al zingend (en kuisend) rond mij heen wensen te dartelen, contacteren me best via een videoboodschap. En wees concreet, alsjeblief. Het tijdsgebrek van een carrièreman staat mijn voorliefde voor mysterie in de weg.
Weinig hindernissen echter om van 2010 een topjaar te maken. Gesteund door een schitterende vriendengroep, gelegen onder een eigen dak en gekapt met schattige krulletjes hoop ik de vooropgestelde doelen te halen. Die maak ik achteraf wel bekend. Kwestie van geen gezichtsverlies te lijden. Ook het komende decennium staat het imago centraal. Image is everything. Al vind ik jullie minstens even belangrijk. Gelukkig nieuwjaar, vrienden. Bedankt voor een delirisch decennium.
